19 Mrt 2019 17:40 door Anoniem262
Toen ik een positieve test in mijn hand had, belde mijn man mijn moeder. Al met al werd haar tussen neus en lippen door verteld dat ik een positieve test had. We zijn al vier jaar “bezig”, dus niemand gaat er vanuit. Haar reactie was verschrikkelijk lauw. Vandaag zei ze dat ze blij is dat ze een tweede kleinkind krijgt, maar het niet zo speciaal is als haar eerste kleinkind. Bij mijn broertje en schoonzusje had ze het niet verwacht en daarom was haar reactie, janken, ook speciaal. Dit is toch de tweede. Tja… Het zou ooit wel komen.
Nu voel ik me mijn hele leven al ondergewaardeerd en dit is weer een bevestiging dat ik zelfs op mijn kop kan gaan staan om dubbeltjes te schieten, maar dat niemand het speciaal vindt wat ik doe. Mijn broertje schiet een dubbeltje weg met een vinger en daar krijgt hij een daverend applaus voor.
Ben ik gewoon aan het zeuren, omdat ik me al ondergewaardeerd voel, of?