23 Mrt 2017 17:41 door Jada
Nou het gesprek is achter de rug.
Het was een hele fijne vrouw met wie ik een gesprek had. Ze was mooi op tijd dus ik hoefde niet nog langer te wachten dan nodig. Ik voelde mij echt wel op mijn gemak bij haar. Toen we het kamertje binnen liepen stonden er meerdere stoelen en ik mocht kiezen waar ik wou gaan zitten. Mijn eerste gedachte was, het zegt vast iets over mij welke stoel ik kies. Daarna begon het gesprek en hebben we besproken wanneer het gebeurde. Waar ik nog wel redelijk oppervlakkig bleef, de feiten wel benoemde maar ze merkte wel dat het lastig is om dieper bij mij te komen. Dat ik wel benoem dat ik emoties ervaar, maar ik niet kan benoemen wat die emoties met precies met mij doen. En dat ik het ook erg lastig vind om te benoemen welke emoties ik soms ervaar. Dat zodra ze daarop doorvraagt ik die muur optrek en er niemand bij laat. Verder mijn eetpatroon besproken en mijn gedachtes daarbij. En aan het eind benoemde ze dat het het meest neigt naar boulimia maar dat ik ook wel kenmerken heb van een eetbuistoornis. En toen kwam de vraag waar ik zelf als hulpverlener vind ik dat thuishoor, de basis ggz of de specialistische ggz. Daarbij aangegeven dat ik denk dat ik binnen de specialistische ggz meer op mijn plek ben omdat ik niet denk dat het binnen een aantal gesprekken opgelost gaat worden. Dit beaamde ze en gaf ook aan dat dat ook haar kijk erop is en dat we gewoon gelijk binnen de specialistische ggz gaan starten. Haar eerste gedachte is om ambulant te beginnen en daarna nog groepstherapie te volgen. Zodat ik ook leer om mij in een groep open te stellen en zie dat ik echt niet de enige ben. Maar dinsdag wordt ik in het team besproken en dan gaan ze samen een behandelplan voor mij opstellen. Volgende week vrijdag heb ik mijn adviesgesprek en dan krijg ik mijn behandelplan te horen en daar heb ik dan uiteraard zelf ook nog wel instemming in. Dan krijg ik ook te horen op welke termijn ik kan gaan starten.
Daarna moest ik nog allerlei vragenlijsten invullen, dit zodat ze mijn herstel kunnen monitoren. Dit vond ik misschien nog wel meer confronterend dan het gesprek zelf. Dan zie je namelijk echt zwart op wit staan hoe je zelfbeeld is. Ik vond het ook nogal lastig om eerlijk te antwoorden, had soms echt het gevoel dat ik sociaal wenselijke antwoorden wou geven. Er zit natuurlijk geen goed of fout in die vragenlijsten, maar in mijn hoofd is iets toch of goed of fout. En dat botste op dat moment en nu ik op het gesprek terug kijk heb ik dat ook wel. Dat ik mij afvraag heb ik wel de goede antwoorden gegeven? Heb ik niet onbewust gelogen? Heb ik niet iets anders fouts gezegd? Ik denk dat dit ook echt nog wel iets gaat zijn wat ik de therapie terug gaat komen. Want niet alles is natuurlijk zwart/wit, er is ook een heel groot grijs gebied.