31 Mrt 2017 12:03 door Marin
Dan ben ik denk ik overspannen geweest. Ik werkte net een half jaar in het onderwijs, kreeg veel te veel verantwoordelijkheid en ben echt in het diepe gegooid. Ik moest enorm wennen aan full time werken, plus een reistijd van 3 uur per dag, plus een hele hoop andere factoren leidden er tot dat ik het steeds slechter trok op werk. Ik werkte destijds als docent. Ik kon geen orde meer houden, heb pennen tussen m'n bh gegooid gekregen, op een gegeven moment kon ik alleen nog maar achter m'n bureau zitten terwijl de kinderen letterlijk door de klas renden al gillend. Was steeds vaker ziek, tot het ineens niet meer ging op een dag en toen knapte ik en kon ik alleen nog maar op de bank zitten huilen en m'n tante me redelijk acuut op kwam vangen. Toen ben ik thuis gebleven en me echt ziekgemeld en in eerste instantie een paar weken bij m'n moeder heb gezeten. Ik ben nog één keer terug geweest op de school voor een arbo gesprek maar dat was zo'n aanfluiting qua reintegratie en vanuit mij kwam de wil ook niet. Uiteindelijk ben ik aan het einde van het schooljaar (dit gebeurde in februari) uit dienst getreden.
Toen leerde ik in juli m'n man kennen en ben ik langzaam weer wat werkzaamheden op gaan pakken, zoals werken als postbode en later freelance thuiswerken voor een onderwijsinstelling. En uit nood voor inkomsten ook m'n fotografiebedrijf gestart, wat toch uiteindelijk best een beetje succesvol is geworden. Toen ik m'n full time baan met ook nog eens onregelmatigheid kreeg was ik erg zenuwachtig en bang dat ik dat niet zo trekken, maar des te trotser was ik dat het me wel gewoon gelukt is dat jarenlang vol te houden. Zonder m'n man was ik denk ik nooit zover gekomen, hij heeft me op m'n bijna-slechtst leren kennen en heeft me altijd daarin gesteund en geloofd.
Ik denk dus dat ik er wel gevoelig voor ben/was, maar ik denk ook dat ik mezelf daarin veel beter durf te geloven dat ik het wél kan. Dat heb ik altijd als overwinning gezien.
Aanstelleritus is het absoluut niet. Wel heel erg lastig te beoordelen bij een ander. Het is een hele gevoelige kwestie. Ik weet dat ik zelfs toen shit over me heen heb gekregen hier op het forum en ik merk ook bij anderen dat zelfs ik -met ervaring- denk van joh, wat is er nou eigenlijk zo erg? Maar dát is 't 'm nou juist. Als zelfs uit bed komen en je naar je werk slepen al te veel kracht kost, is zo'n werkdag echt heel pittig. Al die kleine dingen zijn dan zo groot op dat moment. Al die kleine problemen maken de werkzaamheden zo zwaar en dat is zo'n persoonlijke interpretatie.
Let's discover the world together.