Mijn eetstoornis
Ik heb lang getwijfeld of ik hiervoor een eigen topic ging openen. Maar een psycholoog zei mij dat ik moest leren om eens wat meer ruimte in te nemen en gezien ik hier al bijna 13 jaar kom vind ik het ook wel fijn om hier mijn verhaal te doen. En toen vroeg Marin mij vanochtend in een topic hoe het nou met mij ging en ik las de oprechte interesse in die vraag. En ik vond het daar niet de plaats om te antwoorden maar wou toch eigenlijk wel antwoorden op de vraag. Dus vandaar maar een topic aangemaakt om mijn verhaal te doen. Her en der heb ik al wel wat verteld maar hier dan het hele verhaal. Ik schrijf het trouwens gewoon vanuit hoe het uit mijn hoofd komt, dus sorry voor de eventuele fouten.
Ik heb een eetstoornis en nu al zo'n 14,5 jaar. Wat echt al een behoorlijke tijd is en ik schrok eigenlijk zelf ook wel toen ik ging uitrekenen hoelang het was. Het houdt namelijk in dat ik over een paar maanden al langer leef met een eetstoornis dan zonder. Het is begonnen in de tweede klas van de middelbare school met ongecontroleerde eetbuien, echter was het toen nog niet zo frequent en had ik het voor mijn gevoel nog wel redelijk onder controle. In de derde klas raakte ik die controle compleet kwijt en had ik dagelijks eetbuien waar ik geen controle over had. En als ik het over een eetbui heb dan is het niet alleen een pak koekjes of een zak chips maar dan heb ik het over een hoeveelheid die ongeveer 6x zo groot is. Ik kan dan pas stoppen op het moment dat het echt niet meer past en ik weet dat als ik nog 1 hap neem ik moet overgeven. Voor dat punt stop ik altijd want ik vind overgeven gewoon heel naar. In die tijd ben ik ook flink aangekomen ondanks dat ik gemiddeld zo'n 36 km fietste op een dag. Die eetbuien en in de frequentie zijn toen ongeveer een jaar zo geweest en toen begon ik wat beter in mijn vel te zitten waardoor de eetbuien verminderden naar ongeveer 3-4 keer per week. En daar bleef het eigenlijk bij tot ik 16 werd. Op dat moment ruilde ik mijn fiets in voor een scooter en toen merkte ik dat nog meer begon aan te komen. Ik kreeg immers een stuk minder beweging. En dat is het moment dat ik restrictief begon te worden. Ik ging naast mijn eetbuien heel weinig eten om zo mijn eetbuien te compenseren en om op die manier mijn gewicht onder controle te houden. En het restrictief zijn begon mij het gevoel te geven dat ik toch wel iets kon, dat ik toch wel iets kon controleren. Die controle was ik immers tijdens een eetbui helemaal kwijt en op verdere gebieden in mijn leven had ik natuurlijk wel enigszins controle maar was ik vaak ook wel afhankelijk van de omstandigheden. Maar over het niet eten had ik wel controle en gaf mij het gevoel van macht. En hoe meer ik restrictief begon te zijn hoe sterker de gedachten werden en hoe sterker de gedachten hoe makkelijker het werd om gewoon niet te eten. In gezelschap at ik gewoon normaal want ik wilde niet dat mensen zich zorgen gingen maken en dat ging mij eigenlijk ook wel goed af. Dan compenseerde ik het de dagen erna wel weer. En dat werd nog makkelijker toen ik op mijn 18de op kamers ging want toen waren er nog minder mensen die op mij letten. Vooral het eerste jaar toen mijn studentenhuis nog niet echt 1 geheel was en we dus 's avonds nooit met zijn allen eten. Dat was voor mij de ideale periode om het restrictief zijn verder te perfectioneren. En hoe krom het ook mag klinken het zorgde ervoor dat ik beter in mijn vel kwam te zitten. Hierdoor namen de eetbuien af naar 1-2 keer per week en mocht ik van mezelf weer iets minder restrictief zijn. Wel ging ik in die tijd producten steeds meer labelen in goed en fout. In mijn eentje zal ik nooit "fout" voedsel eten, maar mocht ik dat in gezelschap moeten dan moest er de dagen erna weer streng restrictief gegeten worden. En eigenlijk ging dat gewoon jaren zo door. Ik had periodes waarin ik minder goed in mijn vel zat, dan begonnen de eetbuien toe te nemen en moest ik meer restrictief gaan eten. Dat werd dan gevolgd door een periode waarin ik beter in mijn vel zat dan waren de eetbuien minder en mocht ik van mezelf iets meer gaan eten.
Ik heb hier eigenlijk nooit hulp voor gezocht omdat ik eigenlijk mijn kop in het zand stak en mezelf ervan overtuigde dat het allemaal niet zo erg is en dat ik geen hulp nodig had. Dat ik het gewoon wel zelf moest kunnen en dat het heel zwak van mij zou zijn als ik hulp zou vragen. Terwijl ik het van anderen altijd heel sterk vind als ze hulp durven vragen en ik dit ook altijd uitspreek.
Daarnaast was en is mijn eetstoornis heel veilig voor mij, het is vertrouwd en ik weet wat ik eraan heb. Hoe gestoord het ook is en hoeveel het ook kapot maakt in mijn lijf. En ik had echt het gevoel dat ik het nog wel onder controle had.
Het afgelopen jaar zijn er veel dingen gebeurd in mijn leven. Afzonderlijk van elkaar niet mega heftige dingen maar bij elkaar opgeteld was het wel veel. En toen werd ik vorig jaar mij opeens mega verliefd op een vrouw. Voor het eerst in mijn leven dat ik verliefd werd op een vrouw. En dat vond ik helemaal niet moeilijk, ik heb juist enorm genoten van die verliefdheid ondanks dat ik wist dat ik er niks mee kon. Zij was immers (gelukkig) getrouwd en moeder van een paar prachtige kinderen. Maar die verliefdheid zorgde er wel voor dat ik opeens weer ging voelen, iets wat ik al jaren niet echt meer deed door de eetstoornis. En toen ging ik veel meer voelen dan dat ik wilde en ik wist niet hoe ik ermee om moest gaan. De eetbuien namen toe, ik ging extreem restrictief bezig met eten. Er belanden steeds meer voedingsmiddelen op mijn fout lijstje en het begon echt mijn leven over te nemen en in alles te beheersen. Maar alsnog stak ik mijn kop in het zand en maakte ik mezelf wijs dat het een normale manier was om met dingen om te gaan. Terwijl ik rationeel echt wel wist dat het niet normaal was en dat ik een groot probleem heb. Ik was ook totaal de grip kwijt voor zover ik die al had. Uiteindelijk is begin februari de bom gebarsten nadat ik binnen 24 uur 4 eetbuien had gehad en mijn lichaam gewoon niet meer kon maar mijn hoofd alleen maar bezig was met nog een eetbui. Ik was zo bang voor de stap naar professionele hulp dat ik eerst een afspraak met een diëtiste heb gemaakt. In mijn achterhoofd wist ik al wel dat dat lang niet genoeg ging zijn, maar dit voelde veiliger voor mij. Daar kon ik binnen een paar dagen terecht en daar heb ik mijn verhaal deels gedaan en zij gaf toen al wel aan dat ze grote twijfels had of dit genoeg hulp ging zijn voor mij maar dat we goed in de gaten gingen houden of er niet meer hulp bij moest komen. We hebben samen een eetschema opgesteld en zij heeft mij wat tips gegeven met betrekking tot het voorkomen van de eetbuien en we hadden een nieuwe afspraak gemaakt. Het houden aan een eetschema is echt wel het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan. Daardoor kwamen de gedachten heel sterk naar boven en door toch te eten wanneer ik niet wil komt er heel veel spanning rondom het eten. Waar ik voorheen dan gewoon niet at, ging ik dat nu doen waardoor de eetstoornis extreem aan mij ging trekken. Hierdoor raak ik soms compleet in paniek als ik moet eten. Daarna kwam voor mij het besef wel dat ze echt gelijk had en ben ik het voorzichtig in mijn omgeving gaan delen. En daar veel verbaasde maar lieve reacties. Veel mensen hebben nooit wat door gehad, andere mensen die vonden wel dat ik soms erg extreem was met mijn eten. Maar iedereen was echt heel erg lief en reageerde heel begripvol. Hoe meer ik erover praatte en hoe meer ik mijn verhaal deed hoe meer rust ik ook kreeg om de volgende stap te zetten. Dus heb ik een afspraak bij de huisarts gemaakt en daar heb ik mijn verhaal gedaan en zelfs daar probeerde ik het nog af te zwakken door te zeggen misschien is het allemaal wel niet zo erg. Toen heeft de huisarts recht in mijn gezicht gezegd Jada je hebt een eetstoornis. En ik denk dat dat ook wel nodig had om het ook aan mezelf toe te geven. Dat ik gewoon echt wat heb en dat ik mij niet aanstel. Samen met de huisarts gekeken naar vervolgstappen en nu moet ik aankomende vrijdag naar de eetstoorniskliniek voor mijn intake. Na mijn intake zal dan ook de definitieve diagnose gesteld worden en zal er in overleg gekeken worden hoe mijn traject eruit gaat zien. Ik heb dus nog wel een lange weg te gaan maar het is goed zo. Ik wil eindelijk weer gaan leven en weer leren hoe het is om dingen te voelen. Hoe verschrikkelijk eng ik dat ook vind en ik ben heel erg bang wat voor beerput er open getrokken gaat worden. Maar hij moet open en het is tijd om de dingen te gaan verwerken die onder de eetstoornis schuil gaan. Ik ga hier sterker uitkomen hoewel dat nu nog heel ver weg voelt.
Het is een heel verhaal geworden. Voor diegene die het helemaal uit heeft gelezen, respect! Ik sta verder open voor vragen dus mocht je iets willen weten, vraag gerust