07 Mrt 2017 13:18 door Caro
Dat is heel lastig in te schatten wat billijk is. Duidelijk is dat je nog niet kan gaan werken en dat je dat kan gaan aangeven. Ik vond het volgens mij toen wel weer fijn om aan het werk te gaan, kon ik doen alsof het niet gebeurd was, maar dat is ook niet perse de beste aanpak.
Het is logisch dat dat verdriet eruit komt en ook dat je van gekkigheid niet meer weet of je moet slapen, wakker moet zijn, huilen, eten, lachen of iets anders moet doen. Frustreer je daar dan ook niet over maar onderga het maar even. Leun op je man, laat hem maar even de dingen regelen en beslissingen.
Ik snap heel goed dat je je moeder niet alleen wil laten. Dat is ook afgrijselijk. Maar ook zij heeft ruimte wellicht nodig of wil nu even voelen wat zij moet voelen zonder dat ze zich zorgen maakt om jullie (althans, mijn moeder deed dat terwijl ik vond dat zij juist even de focus verdiende). Iedereen moet hier nu zijn eigen weg in gaan vinden, hoe vreselijk het gat ook is dat hij achterlaat. Het gat gaat nooit dicht, het went alleen dat het er is. Het wordt onderdeel uiteindelijk van wie je bent. Net zoals hij dat heeft gedaan.