01 Jun 2015 12:41 door Biechtje
Zucht, mijn man heeft afgelopen weekend opgebiecht dat hij is vreemd gegaan. Hij zwemt met onze zoon elke maandag en heeft daar een moeder ontmoet met dochter die bij ons in het dorp wonen. In eerste instantie konden de kinderen het goed vinden samen en dat breidde zich later uit koffie drinken samen en de kinderen laten spelen samen.
Dat werd uiteindelijk ook whats appen met foto's van de kids en die zijn overgegaan in uitdagende apps met pikante foto's erbij. En toen ik voor het eerst een nachtje weg was van mijn gezin is ze komen koffie drinken en hebben ze seks gehad. In ons huis, op onze bank.
Hij heeft het vervolgens anderhalve maand verzwegen en niets gezegd, maar moest nu ineens wel, aangezien haar man er achter is gekomen. Die heeft zijn vrouw ermee geconfronteerd en geeist dat ik ook werd ingelicht want anders zou hij het zelf doen. Anders was ik er waarschijnlijk niet achter gekomen. Ze hebben nadien (aldus mijn man) nog wel wat apps gewisseld met seksuele teksten, maar dat mindere al. Dus er zou geen vervolg aan worden gegeven, aldus hem. (maar wat zegt dat, hoe kan ik daarop vertrouwen als ik hem verder niet kan vertrouwen?)
Hij heeft er veel spijt van en wil ons niet kwijt.
Detail is dat we net ons huis te koop hebben staan en een nieuw huis hebben gekocht wat op 200 meter staat van hun huis, We kunnen nog net niet bij elkaar naar binnen kijken.
Wat moet ik hier nu mee? Ik ben boos en verdrietig, maar ben wel heel rustig gebleven. Het is helaas niet de eerste keer. Al eerder (6 jaar terug) heeft hij op een vakantie wat uitgehaald met een onbekende vrouw waar hij tegenaan liep. En daarnaast heeft hij vaker op internet lopen rommelen in chatboxen. we zijn uiteindelijk in therapie geweest hiervoor en we zagen het samen weer zitten. na die therapie is ook onze zoon geboren en dacht ik dat het allemaal prima ging. Ik ben de vorige keer gruwelijk boos geweest, krijsen, schreeuwen, huilen, smeken, de hele rataplan zeg maar. Maar dat heeft dus kennelijk weinig indruk gemaakt. Nu ben ik stil, verdrietig en geef aan boos en gekwetst te zijn. Hij zegt dat hij van me houdt, me (ons) niet kwijt wil, dat het een domme vergissing was en dat het nooit meer zal gebeuren, maar ik geloof het niet. Ik wil echter ook niet uit elkaar en heb geen zin in gezeik de komende maanden. Maar ik ben er ook niet blij mee uiteraard. wat moeten we nu doen? Als ik nu slik en doorga denkt hij wellicht dat het allemaal niet zo erg is en dat het wel weer goed komt en denkt hij dan niet, ach ik kwam er een vorige keer goed mee weg, ik kan best nog eens wat flikken. Ik heb geen zin het aan de grote klok te hangen in vrienden en familiekring door hem eruit te gooien. Ook niet tijdelijk. Moet ik hem een maand negeren en hem door het stof laten gaan? Moet ik alsnog heel boos worden en schreeuwen? Moeten we terug naar therapie (kostte ons de vorige keer ruim 1.000 euro en dat wil ik eigenlijk niet nu betalen met die huizen en alles) Moeten we samen een weekend weg zonder kind zodat we eens goed kunnen praten?
Ik hou nog wel steeds van hem, vertrouw hem voor geen meter, weet niet of ik dat nog ooit ga doen. Ik heb hier ook gewoon zo geen zin in nu.
Nou warrig lang verhaal.... maar ik weet het even niet meer. Iemand die dit gelezen heeft en er iets van snapt nog en die een tip heeft?