Hoi allemaal,

Ik weet ff niet waar ik moet beginnen maar ik zit al een hele tijd in de put en ben dagelijks verdrietig. Ik ben nu 30 jaar en vijf jaar geleden kreeg ik de diagnose van een chronische en mogelijk progressieve aandoening. Ik heb daardoor mijn universitaire studie niet kunnen afronden omdat ik deze door vermoeidheid en ziekteverschijnselen niet kon afronden en heb dus geen diploma.
Ik begin dit jaar gesolliciteerd op een baan, werd aangenomen en na drie weken werd ik weer ziek. Ik heb nu vanaf maart dit jaar geen baan meer en geen uitkering. Dat ik moest stoppen door mijn ziekte is nu al bij vier banen gebeurd. Momenteel solliciteer ik op alle kantoorbanen onder HBO-niveau maar ik word steeds afgewezen (zoals zovelen momenteel). In mijn omgeving heeft iedereen een goede baan, is getrouwd en heeft kinderen, ik heb t gevoel ook daarin behoorlijk achter te lopen en merk vaak dat die mensen waar ik eerst bevriend mee was nu geen interesse meer in mij tonen vanwege mijn situatie.

Ik woon samen met mijn vriend, we redden het prima van alleen zijn inkomen, maar ik voel me zó ontzettend overbodig en afhankelijk. Ik wil dolgraag weer werken, maar ben tegelijk erg onzeker of ik het wel aan kan wegens mijn ziekte. Ik heb zelf geen spaar- of lopende rekening meer en voel dat ik elke dag meer in een depressie zak. Ik probeer die gevoelens een beetje in de hand te houden door 3x per week hard te lopen en dat helpt redelijk.

Wie herkent zich hierin en/of heeft tips?