Nooit goed genoeg.
Ik ga nu weer een paar dagen naar school en ik word gek. Ik vergelijk mezelf constant met anderen en kom tot de conclusie dat ik minder ben dan zij. Ik heb namelijk geen geld voor dure kleding of spraytans, dus ik zie er niet leuk uit. Het is zo oppervlakkig en ik zou willen dat ik er boven stond maar toch word ik er onzeker en verdrietig van. Ik wil niet eens een spraytan!
Omdat ik zo onzeker ben over mezelf, heb ik het gevoel dat ieder meisje leuker is dan ik. Ik ben heel gelukkig met mijn vriend en heel blij met ons leven op dit moment, dat ik het bijna krampachtig wil vasthouden. Mijn vriend studeert en er zitten een aantal meisjes in zijn klas die dus een interesse met hem delen. Hierdoor voel ik mij minder want ik deel die interesse niet met hem. Ik ben gewoon heel bang dat hij ooit tot de conclusie komt dat ik eigenlijk helemaal niet zo tof ben als hij denkt en er vandoor gaat met een ander. Als hij met een aantal klasgenoten iets is gaan drinken, dan steekt het me. Ik wil het gewoon leuk voor hem vinden, maar het enige wat ik me afvraag is wie er bij zijn en of het toevallig een meisje is. Ik probeer hem vaak niet lastig te vallen met mijn onzekerheden en achterdochtige gedrag maar ik ga er naar handelen. Ik sluit me af en neem onbewust toch afstand omdat ik bang ben dat hij mij uiteindelijk kwetst en me verlaat. Dit gedrag werkt het alleen maar in de hand, dat weet ik heel goed. Ik creëer m’n eigen angst.
Ik besef me echt heel goed dat dit gedrag ontzettend puberaal is. Ik ben bijna 24 en ik laat me zo vreselijk van de wijs brengen. Waarom ben ik niet tevreden? Waarom wil ik altijd meer en beter? Ik moest het even kwijt want vandaag was echt een stomme dag.