Geen probleem biechtje, gelukkig kan je mijn felheid (eerlijkheid) waarderen ;-). Hopelijk kom je er voor jezelf uit. Ik wil je echt nog meegeven wees eerlijk naar jezelf, je partner en vriend. Kan deze vriendschap nu nog of moeten jullie nu echt even afstand nemen ondanks dat dit heel pijnlijk is voor je.

Sterkte biechtje en succes je mag ook altijd een berichtje sturen als je een luisterend oor nodig hebt!

.

Hebben jullie hier al weleens een goed gesprek over gehad? Zonder verwijten maar echt over hoe jullie in jullie relatie zitten? Was het altijd al zo dat jij meer organiseerde en plande qua uitjes en samen dingen doen of is dit veranderd? Want als dit altijd al zo is geweest, dan zal dit echt niet anders worden omdat jij dit nu van hem verwacht. Het komt op mij over alsof je de datenights aan hem oplegt omdat jij dit leuk vindt. Jullie behoeftes lijken erg uit elkaar te liggen op dit gebied.

Ik zou er ook niet altijd zin in hebben wanneer mijn vriend steeds maar dingen plant. Overleg en bespreek je dit hem of verwacht je dat hij leuk doet omdat jij weer iets verzint en daarbij verwachtingen hebt van hem? Hoe was dit eerder in jullie relatie?

1x per maand zou niet erg hoeven zijn wanneer jullie dit beide prima vinden. Het gaat erom vinden jullie dit ok? Zo ja, dan is het toch ook ok?

Een man die geen zin in seks heeft?
Nu kan dat natuurlijk als hij moe is, maar elke keer lijkt mij raar...

Zijn er kinderen in het spel?
Doet hij wel zijn taken in het huishouden etc?

Het is denk ik ook belangrijk dat je daar naar kijkt en wat je gevoel daar bij is voordat je de knoop door gaat hakken.

Wat heeft een man zijn hiermee te maken?

Verder: praat met je man. Waar komen de verschillende vandaan, hoe staat hij hier in? Is hij tevreden? Hoe kunnen jullie je behoeften weer op elkaar afstemmen?

Als hij aangeeft zin te hebben, waar wacht je dan op? Als het jou zo tegenstaat dat hij weinig zin heeft, zou ik die kans meteen grijpen en alles uit handen laten vallen.

Wellicht is je man overspannen?

Weet je zeker dat hij ook niet meer blij is in jullie huwelijk, of gaat hij juist snauwen omdat je zo graag samen dingen wilt doen en hoeft dat van hem niet zo op de manier hoe jij daar behoefte aan hebt? Ervaart hij het ook dat dit huwelijk anders eindig is, of heb je dat niet uitgesproken naar hem met woorden van die strekking?

Vinden jullie elkaar nog wel aantrekkelijk en kan hij ook uitleggen waarom hij chagrijnig wordt vlak voordat jullie seks zouden hebben?

En waarom denk je dat je man niet positief staat tegenover een relatietherapeut? Ik heb allerlei vragen als ik je biecht lees, waardoor ik eerst een completer beeld probeer te krijgen, voordat ik inhoudelijk iets kan roepen.

.

misoe zou jij mijn quote kunnen verwijderen? Wil het niet te lang hier hebben staan.

Ik vind het wel echt een heftig iets dat de seks alleen gaat zoals hij dat wil en dat jouw plezier daarin totaal ondergeschikt is. Dat klinkt totaal niet liefdevol en daar is echt wel winst te behalen. Dat zou zoveel schelen qua je erkend en geliefd voelen. Ik hoop echt voor je dat hij openstaat voor wat verandering.

Pfoe biechtje, mijn enige advies zou zijn het gesprek aan gaan met hem en volhouden om het gesprek ook daadwerkelijk aan te gaan. Is hij altijd zo geweest met de seks? Dan zal dat echt niet ineens anders worden omdat jij nu niet tevreden bent.

Ik denk dat jouw man niet kan bedenken wat jij dan nodig heb als ik het zo lees. Heb je het weleens concreet gemaakt? Bijvoorbeeld, zullen we minstens 1 avond in de week tegen elkaar aan zitten op de bank. Ik noem maar iets hoor.

Hoe ga je om met een partner die niet zichzelf is?
De mijne is al een hele lange periode (maanden) niet zichzelf. Hij is vaak lusteloos, niet vooruit te branden, negatief en ook wel depressief. Dit ervaart hij zelf ook.
Zelf heb ik het idee dat hij mogelijk iets heeft als een burn-out, overspannen of depressiviteit of iets in die richting.
Ik probeer hem op te beuren, leuke dingen met hem te gaan doen, te motiveren voor wat dan ook of hem gewoon met rust te laten.

Maar ik vind het lastig en heel erg moeilijk om mee om te gaan. Vooral omdat ik geen vooruitgang merk. Ook weet ik gewoon niet wat ik er precies mee aan moet.
Nu ik dit typ bedenk ik me dat ik dit nooit zo letterlijk tegen hem gezegd heb. Dat ik dit zo lastig vindt en niet weet wat ik nog kan doen. Dat is sowieso wel een goede stap om te zetten denk ik.

Ik heb weleens geopperd om eens met iemand erover te gaan praten, dat het misschien wel kan helpen. Maar dat is echt uit den boze en Not Done. Hij lost het allemaal zelf wel op, hij heeft niks nodig en zeker geen psycholoog of wat dan ook.

Ik merk dat ik vast loop en niet meer weet wat de juiste weg is.
Misschien dat iemand dit herkent en wat tips heeft voor mij of me verder aan het denken kan zetten.

Wat rot dat zijn gemoedstoestand zo'n stempel drukt op jullie relatie/samenzijn. Weet je ook waarom hij niet openstaat voor professionele hulp? En weet je hoe hij zelf denkt het te kunnen oplossen? Ik denk namelijk als dat een optie was, dat er dan nu al wel sprake was geweest van enige vooruitgang. Het uitzitten kan wel, maar dat duurt vaak een lange periode met alle gevolgen van dien. Ik kan me zo voorstellen dat de laatste optie jullie relatie kan kosten en ik vind eigenlijk dat je je alleen die keus kunt permitteren als je niet in een relatie zit en daarmee automatisch de ander belast. De passieve houding van nu gaat hem hoogstwaarschijnlijk op korte(re) termijn niet verder helpen en daar zou ik op den duur een grens aan stellen als ik er zelf te veel last van krijg.

En al ruim een jaar verder en nog niet over he. Er is niks gebeurt hoor. Maar het wordt nog steeds niet minder. Wat erg dit.

Maar zou je er ook niks mee willen dan? Of ben je wel blij met je relatie?

Ik kan dit mijn gezin niet aan doen. Dus ik hoop zo dat het over gaat.

Wat vervelend joh! Is de situatie er ook niet naar wat afstand van hem te nemen?

Even het verliefde biechtje weer. Ondertussen één vriendin in vertrouwen genomen. In de hoop dat het minder werd. Zij moest er overigens erg om lachen. Niet op een vervelende manier. Maar ze vond het wel schattig.

Er is ook niks gebeurd, er gaat ook niks gebeuren. Maar we kunnen zo leuk praten met elkaar. Ontzettend lachen met elkaar. Ondertussen merk ik wel dat ik in de dagen dat ik thuis ben heel onrustig ben. Zodra hij weer in beeld is zakt dat af. Dadelijk hebben we allebei vakantie. Hopelijk kan ik dan wel gewoon rustig thuis zitten. Nou ja, hopelijk gaat het ooooooooooit over. hahaha.

Moeilijk hoor.. en je zou zeker niet willen overwegen het op te biechten? Misschien helpt dat... en anders zit er niks anders op dan het uit te zitten denk ik. Sterkte!

Nee dat durf ik niet. Heb geen idee hoe mijn man reageert. Ik vind het nu vooral zwaar omdat ik het zo graag met iemand wil delen maar durf dit totaal niet te vertellen tegen een vriendin terwijl ik het qua gevoel wel van de daken wil schreeuwen.

Hoe zou je de relatie die je hebt met je partner willen omschrijven?
Wat zou er gebeuren als je het opbiecht?
Zou je partner het herkennen bij zichzelf: houden van je partner, verliefd op een ander

Wat betekend deze verliefdheid voor jou? Wil je lekker dromen en fantaseren, mis je spanning, wil je weer gezien worden, wil je je laten verassen, of wil je een relatie?
En hoe zou die relatie er dan uit moeten zien. Waar zou dan je partner staan?

Ik geloof dat ik vaker verliefd ben op andere mannen/vrouwen terwijl ik zielsgelukkig ben in mijn huidige relatie.

Bij mij helpt het echt om te praten met mijn vriend erover. Dat haalt de druk eraf en dan gaan we weer vrolijk verder samen. We zien het ook niet als bedreiging van onze relatie. Ik houd gewoon van mensen en ben snel onder de indruk zeg maar.