Herkenbaar, dat slechte eten. Zoon (ruim 4) eet ook niet best en vooral heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel langzaam. Dus 1x pw eten we iets wat hij echt mega lekker vindt (momenteel is dat pasta bolognese). Dan bunkert hij ff bij. En hij mag hier onbeperkt snoeptomaatjes en mini komkommertjes nadat hij vindt dat hij genoeg heeft gegeten. Daarmee krijgt hij iig vitaminen en voedingsstoffen binnen.
De rest van de strijd ga ik niet meer aan. Kost teveel energie. Vandaag hadden we risotto. Expres iets gekozen wat allergeenvrij was en gezegd dat we rijst met tomaten en een klein vleesje aten. Na 5 happen was het klaar. Nou prima. Dan heb je het geproefd en je weet dat de consequentie is dat je daarna niks meer te eten krijgt.
Verder wil ik vooral even kwijt dat ik zó vermoeid raak van mijn eigenwijze, niet luisterende, slome en treuzelende kleuter. We worden nog net niet in ons gezicht uitgelachen. Boos worden, lief zijn, negeren, vragen waarom... niks helpt. Uit pure wanhoop heb ik vorige week tegen hem gezegd dat ik heel veel van hem houd, maar dat ik het niet leuk vind om op deze manier zijn mama te zijn. En daar voelde ik me achteraf enorm schuldig over! Maar het is soms echt niet leuk meer.
Ik ben redelijk richting hoogzwanger aan het gaan, ben al maanden enorm fysiek beperkt, we hebben heel stressvolle maanden achter de rug op relatiegebied, een huis verkocht, verhuisd, begonnen op school (en bso) en ober 4 weken gaan we wéér verhuizen -en praktisch direct saarna wordt zijj zusje geboren-
Dus ik snap dat mijn lontje kort is en dat zijn aandachtspanne nog korter is. Maar ik weet het soms niet meer hoor
Nog 8 dagen werken verdeeld over morgen, volgende week en de week daarop. Dan heb ik verlof. Dan kan ik overdag even bijtanken, voor zover dat mogelijk is...
Maar pffft
*klaagmodus uit*