21 Feb 2019 21:45 door Pompoen
Het gaat met mij best goed eigenlijk. Ik heb het traject bij de pop-poli afgesloten en ook aangegeven dat ik geen therapie meer wil voorlopig. Ik heb zo hard gewerkt om te komen waar ik nu ben, ik moet nu gaan werken aan accepteren wat er is. Maar dat kan ik pas als ik nog 1 ding gedaan heb en dat is het ‘fysieke’ deel de aandacht geven die het verdiend. Ik zet dit bewust tussen aanhalingstekens want het is fysiek maar óók psychisch en wat precies wat is is niet altijd helemaal duidelijk.
Ik ben nu aangemeld voor een intensief revalidatietraject van 18 weken waarbij er vanuit allerlei verschillende disciplines gewerkt wordt en waar men gespecialiseerd is in chronische vermoeidheid, fibromyalgie en dat soort vaak sterk aan psychosomatische klachten verbonden dingen.
Het gaat allemaal met een enorm hoog tempo, de huisarts had gezegd dat het wel een half jaar zou duren voor ik terecht kon, maar ik werd binnen een week na de verwijzing gebeld voor de pre-intake en nu heb ik vandaag, een week later ook het gesprek met de revalidatie-arts gehad. De pre-intake heeft een soort poortwachterfunctie, kijken of ze denken dat ze wat voor je kunnen doen en anders ketsen ze het af. Nou daar kwam ik ‘glansrijk’ doorheen. En het fijne was dat ik ook een beeld kreeg van de organisatie en het traject zelf en het komt allemaal ontzettend prettig op me over maar ook wel iets wat heel zwaar gaat zijn.
De revalidatie-arts maakt daarna dan het definitieve besluit of je op de goede plek zit. Die zei aan het einde van het gesprek: “nou welkom aan boord.”
Een half jaar wachttijd is het niet, het wachten is nu op toestemming van de verzekering, dat zou met een week of 3 rond moeten zijn (of afgekeurd, dan gaat het allemaal langer duren) en dan kan ik binnen een aantal weken de intake- en diagnosefase in en daarna wordt dan een plan gemaakt en kan ik vrij snel daarna gaan starten.
Ik word al moe als ik er aan denk, maar ik heb ook ontzettend zin om hier mijn schouders onder te zetten. Nog 1 keer knallen om mijn kwaliteit van leven beter te maken en dan is het goed zoals het is hoop ik. En daar is dat traject ook voor, juist ook leren stapjes terug te doen, ontdekken wat je wel kunt en wat je niet kunt, waar je grens écht ligt.
Ok sorry, veel te lang verhaal weer, maar ik ben er zo blij mee en ik hoop zo dat het allemaal net een beetje makkelijker en leuker wordt. Daar heb ik wel 18 weken hard werken voor over.