Ik ben benieuwd, zal het eens terug zien. Waarin zit je verbazing precies?

Toevallig ik. Wellicht snappen anderen nu beter mijn opmerkingen in een ander topic.

Dat mensen toch zo makkelijk over het krijgen en hebben van een kind denken. Wel een kind willen, maar geen moeder willen zijn. Wel een kind willen maar niet fulltime omdat je je leven wilt behouden. Weet niet, het klinkt allemaal zo bijzonder, terwijl je het over een kind hebt.

Ik ben er gisteren een paar keer voorbij gezapt, maar het is voor mij te confronterend om naar te kijken.
Een grote kinderwens, geen partner en toch ook wel halverwege de 30. Geen idee of het mij nog gegund zal zijn.

Daarnaast zie ik bij vrienden van mij een homo koppel wat hun allemaal moeten doen om voor adoptie in aanmerking te komen. Wat het kost en hoeveel moeite ze voor alles moeten doen. Ze nemen ons als vriendengroep wel mee in hun traject, maar toch merk ik ook dat het dan op een andere manier confronterend is om naar zo een programma te kijken met deze informatie.

Wat verdrietig voor je, S-O. En ja, een stel dat wil adoptie (ongeacht seksuele overtuiging) wordt geheel doorgelicht. Bij een tweede kind gaat het vaak wat sneller, maar al met al vergt het heel veel geduld.

Op fb zag ik heel boze berichten voorbij komen van geadopteerden over dit programma, maar heb het zelf (nog) niet gekeken.

En naast dat je helemaal wordt doorgelicht, kunnen homokoppels maar uit 4 landen adopteren.
Nederland, Zuid-Afrika, Portugal en Amerika. Waarbij biologische ouders uit Amerika nog tot 4 weken na de geboorte zich mogen bedenken. Dus naast alle administratie en het doorgelicht worden is het ook een emotionele rollercoaster. Dan heb ik het nog niet eens over het financiële plaatje wat erbij komt kijken.

Ik kan daar ook best wel boos over worden, dan koppels die echt willen en niet kunnen er veel moeite voor moeite doen. Terwijl er ook een hoop op de wereld rond lopen en er niet eens over na denken hoe het ze gegeven is.

Maar ja, die 2 dingen kun je niet vergelijken eigenlijk Silly.

Want dan kun je je ook kwaad maken om het feit dat het voor sommige vrouwen niet weggelegd is, en dat er ook meisjes van 15 zijn die zonder even na te denken zwanger worden.

Ik heb er even over nagedacht, ik denk dat voor mij de kneep zit in het feit dat tegenwoordig alles maar naar je hand te zetten. Kijk, ongewenst kinderloos lijkt mij ook vreselijk. Zoals die vrouw die vanwege haar syndroom geen kinderen kan krijgen vind ik oprecht erg voor haar, en haar man.
Ik heb meer moeite met het lesbische stel dat co-ouders zoekt, omdat ze eigenlijk hun leven niet aan willen passen op een kind. Nou ja, dat willen ze wel meer niet meer dan de helft van de tijd. En daar vind ik wat van. En dat durf ik wel te zeggen, want ook ik heb mijn kinderen maar de helft van de tijd thuis, maar dat was geen bewuste keuze toen ik ze kreeg.

Wat voor boze berichten lees je dan Guatarri? Want adoptie is (nog) niet aan bod gekomen in deze aflevering.

Ik heb het nog niet gekeken, maar ik wil het wel gaan kijken. Mede omdat de kans groot is dat ik zelf zo'n traject in ga om met behulp van een donor zwanger te worden.

Klopt, S-O. Dat wist ik. Voor binnenlands geadopteerden lijkt het me overigens wel heel confronterend dat als je in een welvarend land niet bij je biologische ouders blijft en terechtkomt bij een 'nieuwe' familie, omdat adoptie toch vaak wordt geassocieerd met een kind een kansrijker toekomst bieden dan in het land van herkomst en het dan vaak gaat over landen waar kinderen minder kansen hebben door armoede. Vier weken is kort; in mijn tijd was 3x zo lang. Geen idee of dat destijds per land verschilde. En ja, adopteren is duur; het is niet voor iedereen weggelegd... Ik begrijp wat je bedoelt: er zijn genoeg stellen die kinderen op de wereld zetten en geen goede ouders zijn en dan zijn er wensouders die helemaal doorgelicht worden en een jarenlange molen in moeten in de hoop dat zij in aanmerking komen voor een kindje. Maar goed, wat Popcorn zegt kan ik me ook in vinden: niet alles in het leven is eerlijk, hoe zuur dat ook is voor degenen met een sterke kinderwens.

Popcorn: precies dat stukje wat jij aanhaalt, las ik ook over. Daarnaast struikelden geadopteerden over de titel van het programma. Ik heb de reacties gescand, maar ik denk dat de boosheid samenvalt met 1) bij adoptie worden ouders bij een kind gezocht en niet een kind bij ouders. Zo hoort het althans te zijn en de titel suggereert juist het omgekeerde. 2) eerder deze week verscheen er ook een artikel in de media over homoseksuele wensouders die vanaf volgend jaar een kindje kunnen krijgen met draagmoederschap via klinieken in NL. Onder dat artikel liepen de gemoederen hoog op, maar ook daarvoor geldt: ik heb het gescand. Er was dus al boosheid en dan nu ook nog dit programma erbij. Ik zeg niet dat ik zo denk, maar dat is wat ik zie in die groepen van geadopteerden, waar sommigen zich heel erg kunnen opwinden.

Edit: inmiddels heb ik het programma teruggekeken - er zitten op z'n zachtst gezegd wat mij betreft nogal wonderlijke verhalen tussen.

Ik heb dit programma nog niet gezien, ga het wellicht wel terug kijken als ik tijd heb. Maar wil even aanhaken op een opmerking over oneerlijkheid.
Mijn tante heeft twee kinderen geadopteerd uit China, en heeft heel veel miskramen en doodgeboren kindjes gehad. En ik was in een keer zwanger met 22. Ze was als eerste bij mij om mijn zoon te zien, en ik vond dat zo'n emotioneel moment en ik heb mij ook altijd een soort van "schuldig" gevoeld dat het bij mij zo makkelijk ging en zij zo'n moeite moest doen en al zoveel verdriet had gehad. Ze is nu overleden en ik denk hier nog regelmatig aan.

Ik vind het heel mooi dat vraag en aanbod van wensouders zo bij elkaar komt. Mooi programma om te zien.

Oh Kira, jouw gevoel mbt jouw tante zo herkenbaar. Ik heb ook een tante (en oom) die dolgraag hadden gewild maar wie het niet gegund is geweest. Mijn ouders hebben mijn broer en mij naar hen vernoemd. En ook nu met onze kinderen probeer ik ze er een beetje extra bij te betrekken. Hebben ze ook als enige (op ouders na uiteraard) langs gevraagd om na de geboorte langs te komen in het ziekenhuis. Maar het voelt gewoon zo oneerlijk dat het hier 3x zo onwijs makkelijk ging en bij hen de wens nooit gestild is.

Sorry verder geen input over het programma, dat heb ik nog niet gezien, maar het lijkt me wel interessant.

Kajaka, wat fijn dat het herkenbaar is! Ik kan het gevoel nooit echt goed omschrijven, het is een soort schuld, maar dat terwijl je weet dat je je niet schuldig erom moet/kunt voelen. Zij heeft dat ook nooit zo gezien, toen ze bijna stervende washeb ik haar dat eens verteld, want ik wilde dat ze wist dat het mij bezig gehouden heeft. En toen zei ze dat ze dat heel lief vond, en het wel aanvoelde en dat ik en mijn zoon altijd een speciaal plekje hadden in haar hart.

Eigenlijk dacht ik altijd best ruimdenkend te zijn, maar bij dit programma merkte ik toch een soort afkeuring bij bepaalde verhalen. Hoe vond jij dat er bij het belang van de kinderen werd stilgestaan? Dat miste ik namelijk in een aantal verhalen en dat deel had ik dus moeite mee.

Nav dit topic zit ik het te kijken. Helemaal off topic maar wat is die Lauren knap zeg! Wow!

Dit had ik vooral dat er bij een aantal niet in het belang van de kinderen werd gedacht.

Mag ik vragen bij welke verhalen je dat mist?

Jada: de draagmoeder voor het homoseksuele stel en het lesbische koppel dat co-ouderschap wil.

Ik vind ook dat homoseksuele en lesbische stellen op een bepaalde manier in de media worden neergezet - en dat bedoel ik niet positief. Dat vind ik jammer, omdat er altijd kijkers zullen zijn die toch zullen denken dat deze koppels uit het programma de gehele homoseksuele en lesbische gemeenschap vertegenwoordigen.

De nadruk in dit programma wordt m.i. alleen gelegd op de wensouders en helemaal niet op wat al deze constructies van verschillende soorten ouderschap kunnen betekenen voor het kind (op latere leeftijd). Dat stoort me en ik denk dat samenvalt met de wijze waarop deze mensen zich hebben geuit in deze kick-off.

Dit mis ik ook. Af en toe wordt er naar gevraagd, maar het komt niet in alle verhalen aan bod en anders maar kort. Terwijl ik dit aspect juist het lastigste vind en daarmee het meest interessant qua visie en afweging.

Ik kom later even een reactie geven want ben nu behoorlijk moe dus er komen niet echt vloeiende zinnen uit mijn hoofd. Maar misschien vinden jullie dit al wel interessant, een paar samenvattingen van onderzoeken die hiernaar gedaan zijn:
https://www.meerdangewenst.nl/nieuws/la ... ederschap/

https://www.meerdangewenst.nl/informati ... le-ouders/

https://www.meerdangewenst.nl/informati ... aagmoeder/

Ik moet er wel bij zeggen dat ik (nog) niet alle onderzoeken volledig heb gelezen dus ik niet zo goed weet of dit jullie vraag beantwoord.

Bij mij is het niet het probleem dat ze bij ouders van hetzelfde geslacht komen. Want die kunnen even goed liefde geven en kinderen goed opvoeden met normen en waarden.

Maar vooral het koppel wat zelf niet teveel wilde opgeven voor een kind. Want ja ze hadden zelf ook een leuk leven. Dan moet je gewoon niet aan kinderen beginnen. Natuurlijk kun je ook nog dingen voor jezelf doen. Maar als je een kind krijgt hoor je gewoon ook dingen op te geven in belang van het kind.
Leuk als je je ouders dit later hoort zeggen. Ik zou mij niet erg gewenst voelen. Het komt op mij over alsof ze denken een huisdier aan te schaffen. Als we op vakantie willen doen we hem/haar even naar de andere ouders.

@Raven: Ik vraag me dus af of hun mening verandert als het kind er eenmaal is. Dan wil je je kind toch helemaal niet weggeven? Ik vond dat eerlijk gezegd ook de raarste uitspraak.
Wat ik altijd lastig vind aan een dergelijke constructie is dat je aan het begin van je leven al 4 ouders hebt. In het slechtste geval gaan beide stellen uit elkaar en krijgen nieuwe partners, dan heb je ineens 8 (!) ouders. Het lijkt me moeilijk als kind zijnde om een hechte band op te bouwen met alle 4 de ouders.

Die dame die draagmoeder is voor het homo stel en dus geen moeder wilde worden snapte ik wel. Ze wilt dus geen moeder zijn en dat is ze na de geboorte ook duidelijk niet. Het homo stel zijn de ouders, die waren ook helemaal verliefd op de kleine. Voor het kind leek het me wel prettig dat ze weet wie haar biologische moeder is en dat ze daar ook regelmatig contact mee heeft, maar dat je ouders dus de twee mannen zijn.

Verder vond ik er eigenlijk niet zoveel van. Het greep me niet zo. Het was wat onpersoonlijk en oppervlakkig en dat terwijl Lauren in die tijd zelf een kind kreeg. Ik had wel wat diepere vragen en onderwerpen verwacht. Ik dacht aan het einde niet: ik ben benieuwd naar de andere afleveringen. Het was allemaal wat lafjes.

Ik wil hier eerst even op ingaan; niemand vond jouw opmerkingen onbegrijpelijk. Jouw opmerkingen en timing was superruk, ongelooflijk lomp en vreselijk bot. Heeft niks met begrip te maken over je mening of inzicht, het is gewoon cru om het in dat topic zo te plempen.

Ontopic: toevallig gister een stukje gezien en hoewel ik het mooi vond om te zien, dat er mensen zo samen komen en tot een oplossing kunnen komen, weet ik niet wat ik er van vind dat een kind met 4 ouders opgroeit.

Wat als er relaties uitgaan? Hoe dan? Hoe verdeel je de voogdij, hoe leg je het uit?c

Ik zeg niet dat het slecht is.. maar vind het wel lastig.

Nou ja hoe leg je t uit. Je hoeft t niet uit te leggen. Het kind weet niet beter dan dat ie 4 ouders heeft. Dat vind je dan ook normaal lijkt me. Denk dat daar de moeilijkheidsgraad niet in zit, maar inderdaad hoe verdeel je de voogdij? Stel beide stellen gaan uit elkaar. Krijgt het kind dan 1 week per maand bij elke ouder? Of elke 2 dagen naar een ander? Lijkt me niet wenselijk.