05 Nov 2018 19:15 door Lot
Zoontje van 3 weken ligt sinds 2 nachten op zijn eigen kamer, ik heb deze stap zelf gezet omdat hij in de nacht nogal veel geluid maakt en ik het idee had dat hij ook reageerde op de geluiden die wij maken (omdraaien, telefoon pakken etc). Ik dacht dus dat dit ons beide meer rust zou geven. Nu dacht ik best stoer te zijn (emoties zitten nog hoog sinds zijn komst) maar werd ik er toch verdrietig van de 1e avond. Wel door gezet, mocht het niet bevallen kon ik het altijd nog terugdraaien. Volgens mij mist hij me niet en vind hij het prima als hij maar optijd eten krijgt. Ik dacht ik moet er ff doorheen, nu was ik gisterenavond hier weer verdrietig over. Het is iets tussen gevoel en verstand. Ik ben gaan googelen (ja heel slim) en kom dan de meest vreselijke dingen tegen, zo cru dat hij alleen moet slapen na 9 maanden in je buik, samen slapen is goed voor de ontwikkeling, kans op wiegendood, hij mist mama, denkt dat hij alleen is. Heel fijn om te lezen voor een emotionele vrouw. Not. Ik vind hem nog zo klein en vind het nu al zo snel gaan, ik dacht, zal ik de wieg gewoon weer naast mijn bed zetten, of moet ik er ff doorheen en krijg ik dit over een paar weken weer? De belangrijkste reden is dat ik graag op zijn eerste hongersignalen wil kunnen reageren omdat ik borstvoeding geef.