Heftig Pure. Fijn dat je nu wel je eigen manier hebt gevonden.

Ik heb mijn verjaardag vroeger altijd samen met mijn vader gevierd (mijn vader en ik zijn 4dgn na elkaar jarig) maar ik heb dat nooit als vervelend ervaren. Sinds ik op mezelf woon vind ik m’n verjaardag vieren wel vervelend. Sowieso ben ik al geen goede gastvrouw, en is het altijd een beetje een discussie wanneer ik m’n verjaardag vier (familielid is dezelfde dag jarig en die vind dat hij het recht heeft op dé datum en dat haalt elk jaar m’n plezier om het te vieren ook wel weg, idd wat Pure hierboven ook zegt). Ik doe liever iets samen met m’n vriend op m’n verjaardag. M’n vader vind het overigens sneu dat ik het niet wil vieren dus uiteindelijk heb ik het de afgelopen jaren alsnog samen met hem gevierd, bij m’n ouders thuis

Ik vier het nooit echt. Wel samen met mijn man (en dit keer baby ) maar verder niet.

Meestal gaan we wel naar mijn ouders en komen mijn zusjes, oma en tante ook. Dat is handiger met de afstanden van iedereen. En handig want mijn moeder verzorgt dan alles .

Maar dit jaar is dat niet echt mogelijk. Door te weinig vrije weekenden ivm werk van mijn man, vallen nu de verjaardagen van mijn oma, moeder en mij allemaal een beetje samen en gaan we eigenlijk gewoon goed de verjaardag van mijn oma vieren. Vind ik ook veel belangrijker.

De familie van mijn mans kant woont wel in de buurt, maar die komen dan graag langs op de dag zelf. Die hebben zoiets van je bent jarig op dag X, dus je hebt visite op dag X en niet dag Y of Z. Maar dit jaar moet ik gewoon werken en ik ga ook geen vrije dag opnemen om maar de hele dag te zitten wachten op visite dat in- en uitloopt.

Ik hou er van om mijn verjaardag te vieren: lekker taarten bakken, gezelligheid van iedereen die langskomt en ik vind cadeautjes krijgen ook leuk.
Maar helaas nemen de laatste paar jaar mijn 'vrienden' niet eens de moeite om te reageren op mijn uitnodiging, dus dan neem ik ook niet meer de moeite om het te vieren.
Erg jammer, want het was altijd zo gezellig.

Ik vind het fijn en gezellig om iedereen om ons heen te hebben. Vaak regelen we ook wat te eten,.al heb ik de laatste keer alleen een borrel gegeven.

Oh dat is wel vervelend Prosecco! Dan zou ik er al helemaal geen zin meer in hebben nee.

Ik heb het de afgelopen jaren wel gevierd voor vrienden en familie, ik nodigde ze dan uit vanaf een uur of 16.00 en zorgde voor eten, soort lopend buffetje met van alles. Was wel erg gezellig, maar dit jaar heb ik er helemaal geen zin in! M'n zusje vroeg toevallig net wanneer ik het vier, maar ik sla het dus maar eens een jaartje over. Heb al zo veel visite gehad de laatste tijd, ik vind het wel even mooi geweest. Bovendien gaan we een weekendje naar Rotterdam met m'n verjaardag en een week later heb ik ook al plannen, dus ik vind het wel prima zo.

Stom idd prosecco! Ik had dit jaar dat ik 3 afzeggingen had een uur vooraf ofzo. Ik werd daar ook soort van verdrietig van.

Ik ben bij vlagen wel jaloers op uitgebreide vieringen met veel familie (en vrienden). Ik vier het niet, omdat ik geen zin heb om te bedenken wie met wie wel kan en me daarop aan te passen, omdat ik me anders ongemakkelijk voel (met mogelijk familie bij elkaar die niet met elkaar kunnen). Ik sta er met m’n gezin wel bij stil en met één vriendin ga ik altijd highteaen (met mijn en later met haar verjaardag).

Pure, wat vervelend voor je Ik snap wel dat het dan diep zit... Goed dat je er overheen bent gekomen en nu voor jezelf kiest, wat dit punt betreft.

Wij vieren het alleen voor familie. En mijn man is 2 dagen na ons zoontje jarig dus die krijgt zijn cadeautjes nu 2 dagen eerder haha. Hij vindt het prima en hoeft niet zo nodig 2x in dezelfde week zijn ouders over de vloer te hebben.
Oja onze vrienden komen uit zichzelf wel aanwaaien het weekend erna. Met een bloemetje ofzo. Maar we vieren het dus niet echt op een vast moment.

Verjaardagen zijn bij mij een heikel punt dus ik vier het liever niet.
Toen ik 19 werd waren mijn ouders en zusjes op vakantie (ben in juli jarig). Ik had het iedereen wel laten weten dat ik het vierde, overdag voor familie en buren en 's avonds voor vrienden (was een zaterdag). Dus ik had de koffie klaar rond een uur of elf, taart gekocht, hapjes etc. En toen ging ik boek lezen totdat er iemand zou komen. Er is letterlijk NIEMAND geweest die dag. Zelfs geen vrienden. Mobiele telefoons waren nog niet helemaal een ding. Ik ging 's avonds even naar mijn werk (discotheek) en daar zaten al mijn vrienden op het terras; ze waren het vergeten.

Toen ik 30 werd had ik voor al mijn 30 jarige vrienden (overigens diezelfden als hierboven, bizar hoe lang ik die vriendschappen toch nog heb volgehouden) een verrassing geregeld. Niet alleen natuurlijk maar ik was bij de meeste de aanzet. We zorgden dat ze vrij kregen en deden dan wat leuks. Op mijn verjaardag was ik in Rome en kwam paar dagen erna terug en toen was ik opeens een vrijdagavond vrij (horeca) dus ik dacht: ik ben aan de beurt! Dus ik zat gedoucht klaar en... niks. En de weken erna ook niet.

Verwachtingen zijn mijn grootste probleem in het leven en deze 2 dingen hebben me zo'n pijn gedaan. Ongetwijfeld mijn eigen rol erin gehad, maar ik dacht dat het mijn vrienden waren. Heb trouwens ook wel normale vrienden hoor, en nu zeker, maar dit was toevallig dezelfden.

Mijn man wordt dit jaar 30 als we in Nederland zijn en ik ga in Amsterdam leuke reunie organiseren met al zijn oude vrienden. Heel leuk. En natuurlijk vieren we R's verjaardag elk jaar!! Vrienden vieren het ook maar cadeautjes doen we, godzijdank, al jaren niet meer, alleen voor de kinderen en dan vaak cadeau samen want al mijn vrienden houden niet van teveel speelgoed.

Ik vier mijn verjaardag altijd heel klein. Alleen voor mijn ouders, zus en oma eigenlijk. Vind het leuk om wel een (zelfgemaakt) taartje met z'n allen te eten. Mijn vader is dan ook jarig en viert het ook nooit, meestal is hij op vakantie, dus er niet bij.

Voor vrienden vier ik het al jaren niet meer. Mijn vrienden wonen overal en nergens en niemand kent elkaar echt. Op een één of andere manier houdt dat me tegen ofzo.
Terwijl het me wel leuk lijkt om voor mijn vriendinnen een high tea ofzo te maken en ze uit te nodigen. Maar ik ben dan bang dat het akward wordt ofzo.

ik heb er echt een hekel aan. Voor mijn zoon heb ik het elk jaar gevierd maar die is midden in de zomervakantie jarig vaak, dus dat is al lastig. Verder heb ik geen echt grote groep om het te vieren. En als er dan al mensen afzeggen valt het helemaal in het water.
Dit jaar heb ik gezegd, we vieren het op de dag zelf en wie komt, die komt. Zullen sowieso mijn ouders zijn en vrienden die altijd naast ons gewoond hebben. En waarschijnlijk mijn beste vriendin. Zo doe ik dat met mijn verjaardag ook, maar dan moet het wel uitkomen. Ik ben in November jarig en dan is heet meestal erg druk in de muziek en als het niet uitkomt qua dag vier ik het gewoon niet. Ik heb er weinig mee.

Ik vier het nooit echt uitgebreid, mijn ouders, zusje en schoonvader komen vaak even op de koffie, plus mijn opa's en oma's. R zijn verjaardag vieren we wel natuurlijk.

Naar verjaardagen ga ik ook niet vaak, meestal ben ik aan het werk. Of het is een goede smoes bij sommige mensen, dat ik moet werken. Een stel geeft altijd een thema feestje en zijn daar dan zo krampachtig mee bezig dat er niets lolligs meer aan is, dar feestje sla ik dus ook graag over.

Ik heb mijn 30e verjaardag groots gevierd met een feest thuis. Nu vier ik het niet echt meer, een paar vriendinnen komen langs. Ik vind het veel te veel gedoe..

Oh vertel meer! Ik kan genieten van dat soort dingen.

Ik heb het dit jaar voor het eerst niet gevierd omdat ik in midden in mijn burn out zat en ik dat het perfecte excuus vond. Ik vind het niks aan om mijn verjaardag te vieren, het is voor mij totaal niet ontspannend, ik woon heel klein en er komen steeds meer kinderen bij dus moet mijn halve huis verbouwen om alleen mijn ouders, broers, schoonzussen en neefjes en nichtje te kunnen ontvangen. Dus ik ben alleen maar druk en aan het stressen. Dus wellicht dat ik volgende jaren mijn verjaardag ook wel gewoon niet vier tot ik misschien wel een keer zin heb mijn verjaardag te vieren.

Ik wil het eigenlijk wel altijd vieren omdat ik het leuk vind maar ik merk ook dat het steeds lastiger wordt. Afgelopen jaar was het erg rustig. J zijn verjaardag viel dit jaar ook onhandig omdat wr net de sleutel van het nieuwe huis hadden. Toen heb ik maar besloten om het gewoon op de dsg zelf te vieren voor iedereen die langs wilde komen. Hij heeft een super dag gehad en was echt helemaal jarig.

Ik vier het wel maar niet heel uitgebreid. Alleen met familie en schoonfamilie maar dan zit je al wel zo op een man of 16-20. Dus het is wel een huis vol.
Ik vind het wel leuk om taartjes te bakken en hapjes te maken en een beetje bij te kletsen.

Wat een rotervaringen Marsy, dat heeft heel eenzaam gevoeld denk ik .

Ik heb vorig jaar voor het eerst mijn verjaardag eens niet echt gevierd. Ik ben alleen met mijn ouders en schoonouders uiteten geweest en zijn we gaan bowlen. Dat beviel me erg goed. Maar dit jaar word ik 30, dus ik denk dat ik het maar wel vier

Ik sla mijn verjaardag ook wel makkelijk over. Heb er weinig mee. Nu zit er een dikke week tussen mijn verjaardag en die van mijn vriend. Afgelopen keren zijn we het weekend ertussen samen weggeweest. Dit jaar verhuizen we het tussenliggende weekend en slaan we even over. Kan me wel voorstellen dat we het in de toekomst samen vieren voor familie. Dat lijkt me wel leuk.

Ik vier het wel, maar nodig niemand uit. De mensen die graag bij me zijn komen toch wel, en zo omzeil ik de mensen die ik uit fatsoen uitnodig, en die uit fatsoen komen.
Tegenwoordig houd dat in dat mijn ouders komen eten, dat de kinderen thuis zijn en dat 1 van mijn broers langs komt. Oh en dit jaar komen mijn schoonouders ook, maar die kende ik vorig jaar amper, dus was nog niet aan de orde.