Caro, ik ben het met je eens. Maar ik word een beetje moe van het gedraai, dan gaat het weer goed, dan is het mega gevaarlijk. Er komen steeds "gevaarlijkere" factoren bij volgens Biechtje, en nog wordt er een afwachtende houding aangenomen.

Tuurlijk is wegrukken geen optie, maar ik zou wel echt een andere houding aannemen als mijn kind zo in gevaar is.

Dat snap ik ook! Het is gewoon een wat warrig en raar verhaal, en daarom denk ik ook echt dat het goed is om te bedenken dat er nog ergens een ander verhaal is over wat er nu gaande is. Los van dit alles vind ik het gewoon echt sneu voor het meisje in kwestie. En ik begrijp dat die nog een oudere zus heeft? Voor beiden kinderen is het tragisch.

Ik ben het wel met jullie eens Kira en Caro. Maar net als Kira begrijp ik gewoon niet dat Biechtje en haar man geen echte actie ondernemen en daar zo afwachtend in zijn en het toch weer laten escaleren en dan dit soort ‘tactieken’ gaan toepassen. Het klopt niet...

Morgen halen we dochter op. Dinsdag brengen we haar terug. Woensdag hebben ze namelijk afspraak in gemeentehuis. De zin: 'Als het echt zo erg is, dan verzin je geen redenen om haar niet op te halen', bleef in mijn hoofd zitten. Volgens mij zei Lady het? En iemand in het echte leven ook. Dus in overeenstemming met moeder halen we haar op.

En het is mijn waarheid. Wat inhoudt dat ik registreer van wat er gebeurd en daar vervolgens mijn zorgen over uit. VT denkt vooralsnog hetzelfde. Moeder zal mijn waarheid inderdaad anders zien. Zij vind vooral dochters een hand vol en vervelend. Ook vanavond sprak ze dat uit aan de telefoon met dubbele tong.

Wat goed zeg. Ik hoop dat jullie fijne dagen zullen hebben met z’n drieën. En daarna? Komt tijd, komt raad.

Mag hopen dat de burgemeesters degene die als biechtje heeft gepost wel even een bericht sturen of iets? Erg sneu.

Die zin snap ik niet Reva?

Ik vermoed dat Reva het biechtje bedoelt die anoniem een sneer maakte naar degene die momenteel veel onder het biechtaccount post.

OHHH!

Ja dat, haha.

Je kunt altijd een bericht melden en dan kijken de Burgemeesters er sowieso naar. Dan hoef je niet te hopen

Dit is vooralsnog mijn laatste bericht onder het biechtaccount. Het lijkt nu allemaal te gaan lopen, dus ik denk niet dat ik nog echte raad nodig heb. Dan laat ik ook weer ruimte voor de andere biechters.

Vandaag hebben we de dochter van mijn man opgehaald. Al halverwege onze reis naar de woonplaats van dochter werd mijn man gebeld door VT. Ze komen de 24e van augustus bij ons langs in onze woonplaats. Dan hebben ze moeder ook voor de tweede of mogelijk derde keer bezocht en wellicht al een inkijk op welke hulp er nodig is? Maar wij worden ook bezocht.

We hebben vandaag een leuke dag gehad. Als de komende vier dagen net zo gaan, dan teken ik ervoor. We gaan het zien.

Mooi dat er wat schot in de zaak lijkt te zitten. Er zullen echter nog veel hobbels genomen moeten worden, schat ik zo in. Ik hoop dat je ons wel een beetje op de hoogte wilt houden van het verdere verloop.

Ik realiseerde me net dat ik het leven helemaal niet leuk (meer) vind. Dat mijn kinderen de enige reden zijn dat ik niet dood wil, ik wil niet dat ze zonder moeder opgroeien. Maar ik ben zo moe van de strijd tegen die depressie, tegen mezelf, ik heb zo’n hekel aan mezelf, om wie ik ben, om hoe ik eruit zie. Ik wil zo niet oud worden.

Wat een verdrietige gedachten Biechtje. Weet niet zo goed wat ik tegen je moet zeggen. Het klinkt zo alsof het al best wel even duurt of terugkerend is. Ik hoop dat je steun in je omgeving vindt voor zover dat mogelijk is misschien.

Jeetje Biechtje.. wat een heftig bericht.
Ik weet niet goed wat ik moet schrijven, maar ik wilde niet zo wegklikken.

Wat naar dat je je zo voelt Biechtje! Ik vind het knap dat je je gedachten goed onder woorden kunt brengen. Ik denk dat het verstandig is om contact op te nemen met je huisarts en/of behandelaar (mocht je die hebben).

Ik heb een behandelaar, die zie ik morgen. Ik ga zeker aankaarten dat ik me zo voel. Mijn partner begrijpt het/mij niet, dat maakt het ook niet makkelijker. Hij somt dan op waar ik gelukkig van zou moeten worden, maar ik ben al de helft van mijn leven depressief dus ik zou wel willen dat het zo werkte en zo makkelijk was, maar helaas is dat niet zo.

Wat heftig en verdrietig dat je je zo voelt Biechtje. Het lijkt me nog veel moeilijker wanneer je partner er ook geen begrip voor op kan brengen. Heb jij / hebben jullie daar ook hulp in, hoe je samen omgaat met die depressie binnen je gezin en naar elkaar toe? Mijn moeder heeft gedurende haar hele leven al verschillende keren te maken gehad met depressie. Zij had het afgelopen jaar een 'terugval' en ik weet dat het geen keuze is, dat het vreselijk moeilijk is en ook niet zomaar opgelost is. En toch vond ik het zelf soms ook moeilijk om haar op de moeilijkste dagen te horen en gewoon de ruimte te geven voor haar gevoel, zonder haar op te willen beuren of het beter proberen te maken met de positieve dingen. Ik geloof dat je depressie nooit echt goed kán begrijpen als je niet uit eigen ervaring weet hoe het is / werkt / voelt. Zij heeft nu baat bij neurofeedback trouwens. Goed dat je het bespreekbaar maakt bij je behandelaar, erkennen wanneer het niet goed gaat is belangrijk.

Hè jeetje biechtje, wat verschrikkelijk dat je je zo voelt. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen... Net als je man, eigenlijk. Als je dit zelf niet 'kent' is het heel moeilijk inleven. Hopelijk vind je een manier waarop je toch fijner in het leven kan staan. Dikke knuffel!

Heel veel sterkte Biechtje. Misschien dat je partner een keer mee kan gaan naar je behandelaar? Misschien zorgt dat voor meer begrip tussen jullie en kan hij je dan beter steunen.

Wat een lieve woorden van jullie. Mijn partner is al eens mee geweest naar een infoavond over depressie icm borderline/persoonlijkheidsstoornissen en hij vond dat toen heel verhelderend, als in dat mijn gedrag en somberheid enzo wel verklaarbaar zijn, hij herkende mij in de omschrijving van de ‘ziekte’. Alleen hij wil dat ik mezelf bij elkaar raap en maar gewoon doorga, terwijl ik het liefst de hele dag in bed lig, of de auto pak en het stuur loslaat. Ik ben bang dat hij boos wordt als ik bij mijn behandelaar eerlijk vertel hoe ik me voel dus dan zal ik toch minder vrijuit praten en niet eerlijk over mijn gevoel zijn.

Jouw man hoeft toch niet te weten wat je bespreekt met je behandelaar?

'Gewoon doorgaan' klinkt simpel, is het dus soms gewoon niet. Maar hoewel je het niet doet op een manier zoals hij het zou willen zien vind ik het juist ook knap wat je wél doet. Je ligt niet de hele dag in bed (of je forumt van daaruit ;-) ), je houdt nog steeds dat stuur vast, je geeft aan wat je voelt en denkt, je zoekt contact (hier, bij partner, bij behandelaar) in plaats van te gaan vermijden.

Mij lijkt steun vanuit je partner en directe omgeving een belangrijke factor om uiteindelijk hier weer uit te komen. Is het een idee om ook deze gedachten bij je behandelaar neer te leggen? Ik kan me best voorstellen dat je op dit moment zo in je eigen emoties en gedachten verstrikt zit, dat er ook weinig ruimte is voor je partner en begrip/inzicht in zijn emoties en gedrag. Misschien zou deze (of een andere) behandelaar jullie juist een handje kunnen helpen om te kijken hoe jullie elkaar binnen je eigen mogelijkheden op dit moment wel meer tot steun kunnen zijn? Je partner klinkt op dit moment een beetje als een hork en zijn houding helpt jou dus niet, maar ik kan me best voorstellen dat een dergelijke houding soms uit machteloosheid of onvermogen komt in plaats van onwil.

Ik hoop voor jou dat je vandaag in elk geval 1 fijn, positief of mooi lichtpuntje mag vinden dat je vandaag de dag doorhelpt.