Studiebol : Ik heb aan zijn fietssleutel een labeltje gehangen met ons adres. Stel hij verliest zijn sleutel dan staat er een adres op en dat geldt ook voor als hij een ongeluk krijgt oid.

Mijn zoon (6,5) mag vanaf vorige zomer ook buiten de tuin spelen. Vorig jaar alleen voor huis, in het zicht (afspraak gemaakt van waar tot waar hij mocht). Nu mag hij het huizenblok omfietsen, maar wel met de afspraak dat hij niet op de weg komt en dat hij zich regelmatig even meldt. Dit doet hij gelukkig keurig. Vriendjes bellen hier ook weleens aan, dat vind ik prima. Ik laat de ouders dan wel even weten dat het vriendje hier is. Met mijn zoon heb ik afgesproken dat hij het mij eerst even vraagt als hij bij iemand thuis wil spelen.

Het zal ook wel afhankelijk zijn waar je precies woont.
Onze straat is eenrichtingsstraat. Mijn dochter (5 jaar) mag in de straat spelen/fietsen. En mijn zoon van 3 mag in de voortuin en een stukjes van de hoek (ons huis) tot het huis van het oppasbuurmeisje. Hier heb ik dan ook zicht op.

Laatst vroeg mijn dochter wel of ze de weg mocht oversteken en dan 30 meter verder woont ene ouder vriendinnetje. Dit mag ze nog niet alleen omdat ik het oversteken eng vind.

Even een upje.

Mijn zoon speelt dus nog graag buiten en tot nu toe gaat het allemaal goed en heb hem al wat beter los kunnen laten. Alleen nu vroeg ik mij af in hoeverre ik hem echt vrij kan laten in het buitenspelen. Het liefst gaat hij om 9.00 uur naar buiten in het weekend en in de vakantie en komt hij om 21.00 pas weer thuis. Dit gebeurd dus niet en hebben we duidelijke afspraken met hem gemaakt. Hij draagt een horloge en hij moet zich nu om de 2 - 2,5 uur komen melden. Ook omdat hij van ons dan goed wat moet drinken en ingesmeerd moet worden met dit weer. Hij mag van ons in de ochtend naar buiten om 10.30, moet om 12.30 uur thuis zijn om te eten, dan gaat hij weer naar buiten tot 15.00, komt hij weer even thuis en mag hij daarna weer even verder spelen tot 17.30. Na het eten mag hij nog tot half 8 spelen. Nu had ik het hier zo met mijn ouders over en mijn vader vond dit echt teveel, hielden we geen toezicht blablabla. Nu word ik hier natuurlijk kei onzeker door en ik vraag mij nu af of hij idd niet teveel buiten is. Op schooldagen is hij van 14.30 tot 17.30 naar buiten en na het eten mag hij tot 19.15 spelen.

Welke tijden gaan jullie kinderen naar buiten?

Misschien kort door de bocht: hoe kun je nou te veel buiten spelen?

Je weet niet wat je kind dan allemaal doet in die uren dat hij van huis is.

Ik vind juist dat je prima controle probeert te houden door hem om de zoveel tijd terug te laten komen. Ik ga er vanuit dat je weet met welke kindjes hij speelt en wat hij ongeveer doet (verteld hij daar over?). Dan lijkt me het juist heel gezond gedrag voor een jongen van zijn leeftijd! Veel beter toch als thuis hangen en schermen willen kijken toch?

Zonder toezicht spelen is in principe goed voor de ontwikkeling van kinderen. Verder eens met Pure.

Oeh Ava, wat rot dat jij je onzeker gaat voelen hierdoor. Ik heb vaker gelezen bij jou dat je omgeving best wel invloed heeft op jou en hoe jij je voelt over wat voor beslissingen je neemt. Als ik dit lees, dan lijkt het me prima zoals jullie het doen. Je laat hem niet volledig los, want hij komt tussendoor thuis. Daarnaast leer je hem zelfstandig te worden door hem vertrouwen en vrijheid te geven. Ik vind het goed klinken, maar ik heb geen kinderen. Ik zou jou gunnen dat je wat minder mening van externen nodig hebt om je goed te voelen over je beslissingen, want volgens mij kun jij prima nadenken over wat je wel en niet verstandig vindt en wilt in de opvoeding.

Ik zou wel willen weten waar hij ongeveer is (niet op de meter nauwkeurig, maar bijv niet te ver uit de buurt) en met wie hij speelt. Maar als je dat weet, en hij houd zich aan jullie afspraken, lekker laten spelen.
Wat ontzettend fijn dat hij zo leuk en lang buiten kan spelen, het allerleukste aan kind zijn

Mijn oudste speelt denk ik wel iets minder vaak / lang achter elkaar buiten, maar zeker met dit mooie weer en in de vakantie toch vaak genoeg. Ik doe het dan ongeveer hetzelfde als jij Ava, met horloge om en een tijd afspreken. Plus dat ik eigenlijk wel altijd wil weten waar ze ongeveer uithangt, en als ze besluit echt een hele andere kant op te gaan dan wil ik dat ze dat even komt vragen/melden. Uiteraard is het nog maar een kind en vergeet ze dat soms, maar over het algemeen werkt het prima. Ik probeer tussendoor niet teveel te gaan kijken in elk geval, want ze kan het best. Maar zelf vind ik 2,5u wel lang, vaak als ik een uur niks gehoord of gezien heb ga ik meestal kijken of alles nog goed gaat. En dat is meestal zo, dus dan herinner ik haar nog even aan de gemaakte afspraak en laat haar verder spelen.

Het liefst zou ik de hele tijd weten waar ze is en wat ze uitspookt, maar ik doe dat bewust niet. Ze moet wel lekker buiten kunnnen spelen en zich binnen bepaalde grenzen kunnen ontwikkelen zonder dat ik de hele tijd achter haar aan loop. Overigens mag zoon nog niet alleen (naast rondjes om ons blok terwijl ik dan voor het huis zit te kijken) omdat hij nog te jong is (4) en binnen onze omgeving dit nog niet aan zou kunnen. Die steekt rustig de weg over zonder te kijken als hij wat interessants ziet. Ik probeer hem overigens ook wel dingen te leren zodat hij ook steeds meer zelfstandig mag doen buiten, maar tot nu toe vind ik het bij hem prettig dat ik hem kan zien en dus in de buurt ben.

Ik vind dit echt zoiets waarbij je het als ouders nooit goed doet, de ene kant (in dit geval de ouders van Ava) vindt het te weinig toezicht en te lang achter elkaar, de andere kant roept alweer snel dat kinderen juist zonder toezicht moeten spelen, dat je een helicopterouder bent, et cetera (althans, dat lees je nu constant op internet). Een middenweg waar iedereen zich in kan vinden bestaat niet. Dus ik denk dat het voldoende is als je je er zélf in kan vinden. Het is heerlijk dat hij zoveel buitenspeelt, maar jij bepaalt de mate van controle en toezicht en niemand anders.

Jullie hebben gelijk. Diep van binnen weet ik ook dat het gewoon zo goed is maar ik ben er altijd een beetje gevoelig voor als mijn ouders commentaar hebben. Het is meestal goed bedoeld en vooral mijn vader was/is nogal beschermend. Ik ben enigskind en ik denk dat hij de lijn nu een beetje doortrekt naar zijn kleinkinderen. Waarschijnlijk gewoon onbewust omdat hij dat ook bij mij deed toen ik jong was.

Ik weet met wie hij omgaat (ongeveer) en hij weet ook tot hoever hij de wijk in mag.

Ik up deze even;

Sinds een aantal maanden heeft mijn zoontje van 3 een vriendje (van 4) in de straat. Bij mooi weer spelen ze samen buiten, maar ik merk nu in de zomervakantie dat het wat mij betreft (en dat merk ik aan zoon ook) een beetje te veel is en ben met name een beetje zat van de opdringerigheid van het jochie (en z'n ouders). Ik vind het gewoon jammer dat ze niet op vakantie gaan Maar ben benieuwd of het aan mij ligt en wat jullie er van zeggen..

Zodra ik ' s morgens beneden kom en het gordijn open doe, staat hij binnen no time aan te kloppen. Mocht ik dan net toevallig boven zijn, dan laat ik het wel eens gaan. Maar vaak staat dan 5 minuten later vader of moeder er wel om op de bel te drukken en door het raam te gluren. Vaak spelen ze buiten, maar het jochie speelt hier liever binnen en dan het liefst boven (ondanks dat er geen speelgoed staat). Daar zit ik niet altijd op te wachten (o.a.wegens zusje in bed) en moet dat dan ook echt tig keer uitleggen (oké, ik lees de frustratie in mijn eigen zin ). Mijn kind speelt daar liever niet binnen. Tegen lunchtijd haal ik mijn zoon binnen om even rustig te eten, maar daarvoor heeft vriendje al minimaal 5 keer aangeklopt omdat hij dorst heeft (onder het mom van 'wij hebben dorst'), moet plassen of honger heeft. Na de lunch staat hij er binnen no time weer en blijft het liefst tot 17.30 plakken.

Mijn zoontje geeft wat minder goed zijn eigen grenzen aan en is echt total löss om 17.00u. Maar ik voel mij ook een soort van verkapte oppas. Mijn zoontje is erg zelfstandig en kan heerlijk zelf spelen. Dit jochie zoekt altijd nabijheid en ik moet voor hem altijd aan staan ofzo. Zelfs als ik bezoek heb, komen ouders met m aan de deur.

Op schooldagen begint het geleur gelukkig pas om 14.30u en brei ik er om 17.00u echt een eind aan. Maar ik vind de weekenden op deze manier ook niet tof. Nu ben ik goed in nee zeggen, maar t jochie gaat dus heel theatraal staan brullen als mijn zoon niet kan (of mag) spelen. En ik heb het idee dat zijn ouders het ook niet snappen als ik aangeef dat ik het wel genoeg vind voor vandaag. Nouja goed, hoort dit er allemaal bij of heb ik de maken met een uitzondering?

Ik vind dit zeker niet normaal nee. Zo te horen lijken ouders het kind geen grenzen te geven, of eigenlijk lijkt het alsof de ouders deze grenzen zelf ook helemaal niet aanvoelen.
Ik zou dus afspraken gaan maken. Bijv alleen smiddags en dan van... Tot....
En dan gewoon uitleggen dat dit niet goed is voor je zoon. Dat je merkt dat hij het niet trekt ofzo.
Afspraken met ouders dan dus vooral. Sterkte dr mee.

Gewoon nee zeggen hoor. Ik heb ook geen zin om de hele zomervakantie kinderen van anderen in huis te hebben dus als ze willen spelen kunnen ze buiten spelen of in de tuin. Af en toe een keertje binnen is prima maar niet elke dag de hele dag. En als ik zie dat dochter moe wordt dan zeg ik ook gewoon dat ze nog een kwartiertje mogen spelen en dat ze dan naar huis moet omdat we iets anders gaan doen.

Ik zeg ook weleens gewoon nee. Laatst kwam er een buurjongetje via de tuin gewoon met mijn zoon spelen. Ik heb hem toen vriendelijk verzocht om mijn zoon gewoon via de voordeur op te komen halen.

Ohh ik vind 't ook echt niet normaal, hoor! Probeer sterk te zijn en zeg nee!

Ik vind 't zo sneu, mijn zoontje wil ook heel graag buitenspelen met de andere kindjes, maar hij is er gewoon te klein voor. Hij kent die andere kinderen niet eens en is gewoon te jong om mee te gaan met ze. Hij is 2 jaar en 3 maanden, maar staat zo vaak te bedelen bij de voordeur, of-ie 'toeee? Spelen met kiki (kinderen dus)?' Dat vind ik zo sneu! Nu gaan we vaak mee, maar hij wordt vooral afgewezen door die grotere kinderen, brutelingen.

Oh I feel you Bazinga. Dan doen we een rondje door de wijk op de loopfiets en zijn er 'grote' kinderen aan het voetballen op het veldje. Dan is T niet te houden. Hij wil dan ook voetballen. Soms laat ik hem even gaan maar die jongens zitten daar 9 vd 10x niet op te wachten en lopen hem zo omver. Vet sneu
Soms is ons buurjongetje er ook bij van 8 en die speelt natuurlijk wel met hem.
Maar ook dan laat ik hem niet achter hoor. Ookal is het om de hoek. Veel te bang dat hij eventjes niet oplet en T er vandoor gaat.

Maar voor Ysa:
Ik zou er de kriebels van krijgen en zeker de ouders een keer aanspreken en zeggen dat het een beetje veel is.

He wat sneu Bazinga. Wij hebben een superkinderrijke straat met kinderen in verschillende leeftijden en ik vind het heel leuk dat er onderling meestal heel leuk met elkaar meegedaan wordt. L. (2) speelt met 1-jarige buurmeisje of het 3-jarige meisje op de hoek, maar krijgt ook hele lieve reacties van oudere buurmeisjes van 7 of 8 jaar die dan zomaar met haar mee komen stoepkrijten. Hier wordt er in de zomer ook echt elke avond na het avondeten volop buiten gespeeld. L. staat dan voor de deur te trappelen van ongeduld en sjokt elke avond met laarsjes onder haar zomerjurkje door de straat met haar mand stoepkrijt. Ik vind het zo lief!

Ysa, hier is N. (net 4) ook beste vriendinnetjes met het vrijwel even oude buurmeisje tegenover. Deze week speelden ze meerdere dagen de hele dag met elkaar, lopen heen en weer tussen onze huizen. Meestal gaat dat goed, soms is het ook even teveel. Ik vond dat nee zeggen als het niet uitkwam of teveel werd in het begin ook wat lastig, moest ook wennen aan buurkindjes die opeens kwamen spelen enzo. Gelukkig stellen wij daar als ouders ook van beide kanten wel wat grenzen in en gaat dat inmiddels eigenlijk heel natuurlijk. Ze mogen altijd aanbellen bij elkaar om te vragen of de ander wil spelen. Soms zegt 1 van beiden geen zin te hebben, soms zegt 1 van ons als ouders dat het even niet gaat. Makkelijke van tegenover / naast elkaar wonen, we stemmen als ouders eigenlijk ook altijd even af. Is het oké, komt het beter uit bij jou of bij mij, stuur je d'r weer naar huis als het niet leuk meer is of je weg moet, dat soort dingen. Er wordt hier ook altijd op elkaars kinderen gelet als we buiten zijn. Ik snij soms zelfs standaard een paar appels extra en zet alle buurkindjes ook direct maar aan wat water en fruit buiten (en ben daarin niet de enige in de buurt) haha. Fijn dus. In elk geval; hier ook wel eens een 4-jarige die begint te huilen of een driftbui krijgt omdat spelen even niet kan / mag. Hoort erbij denk ik. Maar ik merk wel dat duidelijk overleggen en uitleggen (ook met andere ouders) hierin wel helpt. Ik breng buurmeisje dus ook gewoon naar huis terug als het steeds ruzie is omdat ze beiden te moe zijn (en benoem dat ook gewoon naar de kinderen), we spreken ook gerust elkaars kinderen aan op gedrag en voor kind dat komt spelen gelden dezelfde regels als voor eigen kinderen. Op deze manier heb ik er bijna nooit last van dat het teveel is. Dus ik zou duidelijk overleggen met ouders wat je prettig vindt en wat niet, grenzen stellen en duidelijk uitleggen ook aan de kinderen. Het kan even tijd kosten, ze moeten dat soort dingen ook gewoon nog leren, maar na verloop van tijd gaat dat vast beter.

Fijn om jullie meningen te lezen! Laat ik voorop stellen dat ik het samen spelen/ buiten spelen echt belangrijk vind, maar ik moet denk ik gewoon met deze ouders in gesprek. En gewoon wat Lexi en Pure ook zeggen, een dagdeel laten gaan ofzo. Het voelt nu soms wat claimend en dat vind ik maar akelig gevoel. Ik wil het mijn zoon niet ontnemen. Hij is vaak 's morgens wel enthousiast, dus dan vindt hij het helemaal leuk. Maar na een paar uurtjes is hij er wel klaar mee. En om het leuk te houden, is inperken misschien dan het beste.

Zoals Lilou het omschrijft klinkt het natuurlijk allemaal heel fijn, misschien gaat dat hier ooit ook wel gebeuren. Maar voor nu merk ik dat ik op een bepaald moment ook wel gesteld ben op mijn eigen rust, alleen mijn eigen kids en alleen de verantwoordelijkheid voor hen. Daar hoef ik niet dag in dag uit een ander kind bij van 's morgens vroeg tot het eind van de middag.
Hier wordt overigens na het eten niet meer buiten gespeeld. Enerzijds omdat we laat eten, maar ook om in alle rust richting bed te gaan.

Fiederilsje, ik snap dat je liever hebt dat ze hem gewoon via de voordeur ophalen. Anders is het hek van de dam denk ik.

Baz, lastig is dat! Zeker omdat hij het voor zijn neus allemaal ziet. Mijn zoon was bijna 3,5 toen hij voor het eerst alleen ging, maar de straat is redelijk auto luw. Nu moet ik zeggen dat hij hiervoor ook geen idee had, dat spelen op straat enzo ook voor hem een optie zou zijn. Zijn er kindjes van zijn leeftijd in de straat waar hij over een tijdje mee naar buiten kan?

Bazinga, zoon heeft d at nu al haha. Als dochter met wat andere kindjes buiten speelt en de deur even open is is hij er als de kippen bij! En boos als ik hem weer binnen haal..

Ysa, hier is t ook, alleen heeft bij jou ook je zoon er last van, en hier alleen ik dochter en overbuurmeisje zoeken elkaar om en om op. Ik kan dus geen nee zeggen omdat dochter t zelf ook wel wilt. Hoewel ik soms ook denk, ff rust..
De overburen lijken alleen net wat vrijer. Ze krijgen vaker een ijsje of chips ofzo, maar overbuurmeisje ligt er ook later in dan voor mij wenselijk. Laatst met school stond ze om 19uur nog aan de bel. Soms ben ik t zelf eigenlijk beu, maar denk dan, dochter speelt ook gewoon daar binnen, dus hier ook. En als ik dan zeg dat ze maar even buiten moeten spelen is er dikke kans dat ze naar hun gaan;) overbuurmeisje vraagt ook wel eens om dingen (bijv snoep), en als ik dan nee zeg hoor ik haar smiespelen tegen dochter. Ze wil ook vaker boven spelen terwijl dochter dat wel of deed
Dus ik kan me jou wel voorstellen, als je ziet dat jou zoon er ook nog eens last van heeft, dan kun je echt wel grenzen stellen. Als ik dat doe heb ik kans op boze dichter haha. Dat t vriendje bij jullie aan de deur huilt als t niet kan afspreken vind ik ook iets wat bij de ouders van hem ligt.