14 Jun 2018 16:25 door Zonnetje
Bedankt allemaal! Mijn bevallingsverhaal/hoe het begon:
Ik had in het weekend ineens veel harde buiken en last van mijn rug. In de nacht van zondag op maandag had ik ook wat last, dus ik heb maandagochtend de verloskundige gebeld en ben daar langs gegaan. Alles was goed qua bloeddruk, ze voelde aan mijn baarmoeder dat die veel was gegroeid en het hartje klonk goed. Ik ben gewoon gaan werken en ik heb tot 18u een presentatie staan geven. Toen ik terugreed, had ik meer last van mijn rug en dat werd wat erger, dus ik ben op tijd om 22 uur gaan slapen. Ik kon helemaal niet slapen en toen mijn man naar bed kwam, lag ik nog wakker. Rond 1 uur lag ik al regelmatig te kermen van de pijn en hebben we om half 2 de verloskundige gebeld. Ik was nog nooit zwanger geweest en wist niet hoe weeen voelden, maar ik dacht al: ‘dit moeten haast wel weeen zijn, maar dat kan eigenlijk niet bij 30 weken.’ De verloskundige voelde nog geen ontsluiting en dacht ook te voelen dat mijn baarmoedermond nog lang was. Ze zag wel hoeveel pijn ik had dus stuurde ze ons door naar het ziekenhuis, waar we meteen naar toe zijn gereden. Daar kon ik al bijna niet meer lopen, dus ik dacht al: ‘dit zijn echt wel weeen’. Ze maakten een CTG en met Vince ging alles nog goed. Daarop zagen ze ook wee-activiteit en toen hebben ze me meteen weeenremmer gegeven en een spuit voor de rijping van de longen. Die weeenremmer was echter al te laat, want ik had even later al 4 cm ontsluiting. Toen dacht ik: ‘dat gaan ze echt niet meer tegen kunnen houden en dat was ook zo. Ze hebben me naar een bevalkamer gebracht, terwijl ik al heel veel rugweeen had, steeds sneller. Even later had ik al 10 cm ontsluiting. Met Vince bleef alles goed gaan gelukkig, voor zover ze dat konden meten, want ik had zo’n last van rugweeen dat het erg lastig was om op mijn rug te blijven liggen. Ik weet niet precies hoe snel het is gegaan, maar wel ontzettend snel. De weeen kwamen vlak na elkaar en ik kon al vrij vlug gaan persen. Hij lag nog in een stuit, maar gelukkig ging ook het persen snel. Ik heb wel een knip gehad die ze later gehecht hebben. Na de geboorte huilde hij een klein beetje, waar ik heel blij mee was. Mijn man heeft de navelstreng doorgeknipt en was apetrots. Daarna is Vince onderzocht (hij had gelukkig goede Apgarscores: 6, 9 en 10) en is hij naar de couveuse gegaan, waar ik later ook mocht gaan kijken.
Het was echt heel heftig allemaal: van maandag nog gewoon gewerkt te hebben naar dinsdagnacht ouder zijn. Over het algemeen voel ik me goed: mijn herstel gaat goed en mentaal komt het steeds meer aan bij me. Het buidelen (dat hij op zijn buik op mijn borstkas ligt) vind ik heel fijn. Dan heb je echt contact met elkaar.
Er is nog geen reden gevonden waarom hij zo vroeg geboren is. Ze gaan mijn placenta nog onderzoeken, maar vaak komt daar ook niks uit. Het zal dus waarschijnlijk altijd een vraagteken blijven.