Vanmorgen belde mijn man mij. Hij mocht naar huis, hadden de zusters gezegd. Hij werd dan ook niet van afdeling cardiologie overgebracht naar afdeling chirurgie. Of ik gelijk naar het ziekenhuis wilde komen. Hij had geluk, want ik was al gedoucht en gereed om de deur uit te lopen. Eenmaal in het ziekenhuis werd hij opeens wel overgeplaatst naar de andere afdeling. En twee uur later kwam de arts langs, die hem vertelde dat hij dus niet naar huis mocht. Dat hij nog maar net weer normaal eet en dat ze hem niet voor het weekend voor een derde keer willen opnemen met nog ernstige klachten. De tweede opname was al ernstig genoeg qua klachten, waarbij de klachten tijdens de eerste opname in het niet vielen. Of hij dan morgen zeker weten naar huis mocht? Nou, dat is dus helemaal niet zeker. Ze bekijken het nu echt dag tot dag. En dat is goed. Liever iets te lang in het ziekenhuis, dan naar huis om er binnen no time weer te liggen.
Maar hij eet en drinkt goed, ontstekingswaarden zijn ontzettend gedaald en hij kletst me weer de oren van mijn hoofd. Het is net een klein pingpongballetje dat door het ziekenhuis stuitert. Als kind is hij gediagnosticeerd met adhd en over het algemeen merk je daar weinig van, maar als hij overprikkelt raakt, dan is hij niet te stoppen. Maar goed, op naar morgen.
En dan rust in de tent, zodat hij niet meer pingpongt.
Edit: En hij belt net om te melden dat het eten hem heel erg zwaar is gevallen. Ik heb hem gezegd dat hij dat moet melden. Want hij kan het wel verzwijgen, maar daar heeft hij zichzelf alleen maar mee op het eind. Ik weet dat hij graag naar huis wil en ik wil ook graag dat hij naar huis komt, maar dan wel het liefste zo goed als gezond.