Herstel na operatie
5 maart dit jaar had ik een afspraak bij de uroloog in een UMC. Hier was ik terecht gekomen nadat ik voor verschillende klachten (waar ik overigens al jaren mee liep) diverse artsen had gezien die mij niet verder konden helpen. Tijdens die afspraak kreeg ik te horen dat er mogelijkheden waren, maar dat ik in het ergste geval (op termijn) een urinestoma zou krijgen. Wel moest ik me een week later melden voor diverse onderzoeken, om de stand van zaken te beoordelen.
Een week later meldde ik mij weer in het ziekenhuis, dit keer voor de onderzoeken. Gaandeweg de dag kreeg ik al wel de indruk dat de situatie er het afgelopen jaar niet beter op geworden was. Aan het eind van de dag werd dit vermoeden bevestigd door de uroloog. De tabellen en cijfers waren duidelijk: mijn nieren konden dusdanig slecht afvloeien, dat functieverlies op de loer lag. Ik moest gaan nadenken over een urinestoma. Naief als ik was, reageerde ik dat dat begrijpelijk was en dat ik me daar de komende maanden/jaren op zou gaan voorbereiden. Dit werd meteen onderuit gehaald, de uroloog had het over weken, het risico op nierfalen werd te groot. 26 maart moest ik mijn keus doorgeven welke variant (Bricker of Indiana Pouch) en dan zou over ongeveer twee maanden de operatie plaats vinden.
De 26e had ik weer contact met de uroloog. Tijdens dat telefoongesprek vertelde ze dat ze al wat voorwerk had gedaan en dat de OK al gereserveerd was. 17 april zou het gebeuren. Slechts 6 weken na de eerste afspraak waarin het 'worst case scenario' werd aangestipt.
En zo werd ik 17 april geopereerd en werden mijn blaas en baarmoeder verwijderd, om vervolgens een urinestoma te krijgen. Een zware buikoperatie van ruim 8 uur. De voorbereiding van de operatie was al erg: klysma, sonde inbrengen, ruggenprik, infusen en vervolgens narcose. De operatie zelf heb ik uiteraard niks van meegekregen, maar het wakker worden was vreselijk. Ik lag op de PACU (Post Anesthetic Care Unit, hier is veel strengere controle dan op de verkoever of gewone afdeling) met om mij heen wat gordijntjes. Ik werd heel onrustig wakker, blijk erg ziek geweest te zijn van de narcose en was erg onrustig en bijna agressief. Die nacht was ik ook erg onrustig, al weet ik daar niet heel veel meer van. Ik was nog knetterstoned van de narcose en de pijnstilling.
De volgende ochtend mocht ik naar de afdeling. Op dat moment leek alles nog mee te vallen, maar het herstel werd zwaar. De pijn was te doen, met dank aan goede pijnstilling, maar voor de rest was het zwaar. Mijn bloeddruk was erg laag door het vele bloedverlies. Vrijdags bleken de controles niet goed: de bloeddruk veranderde, koorts, verminderde saturatie. Ze hebben toen op de kamer een rontgenfoto gemaakt en de conclusie was: longontsteking. Dat werd antibiotica. Maar wat voelde ik me slecht. Ik sliep al slecht, maar toen helemaal. Ik zag allemaal barsten en spinnen op de muren die er niet waren: allemaal door de koorts.
Helaas bleek ik ook een maagverlamming te hebben, dus zaterdags kreeg ik een maaghevel: een dikke neussonde met een slang naar de darmen voor sondevoeding en een slang in mijn maag om de maagsappen af te voeren. Gelukkig kon deze ingebracht worden onder een roesje, maar vanaf dat moment mocht ik niks meer eten en drinken. Ook kreeg ik een bloedtransfusie, omdat mijn bloeddruk afwijkend bleef.
Na een paar dagen mocht de maaghevel eruit, maar helaas bleek de maagverlamming toch nog niet over, dus werd weer een paar dagen later een nieuwe maaghevel geplaatst. Echt wat een verschrikking. En weer sondevoeding. Er was bekend dat ik lactose intollerant ben, maar daar is bij de sondevoeding geen rekening mee gehouden. Ik zal de details achterwege laten, maar dat ging dus niet goed. Gelukkig was er een oplettende verpleegster die het in de gaten had en vanaf toen ging het eindelijk beter.
Uiteindelijk mocht ik woensdag 2 mei naar huis: dag 15 na de operatie. En nu moet ik herstellen. Bijkomen van alles wat er gebeurd is, wennen aan mijn veranderde lichaam, wennen aan mijn stoma en vooral herstellen van de operatie. En ik vind het vreselijk. Ik begin nu eindelijk weer een beetje op energie te komen, maar lichamelijk kan ik amper wat. Terwijl ik altijd heel actief was (ik liep bijna dagelijks 10 km en was vrijwel altijd bezig), kan ik nou net mijn eigen ontbijt maken, wat te drinken halen en hooguit 10 minuten langzaam wandelen. Ik zit eigenlijk de hele dag maar wat te zitten en lig nog veel plat. Mijn huishouden wordt door anderen gedaan, terwijl ik toe lig te kijken. Ik kan niet even snel een was in de machine doen of even snel de vaatwasser inruimen. Laat staan even snel naar de stad voor een boodschap. Het gaat gewoon niet. En dat frustreert me enorm. Vooral als ik bedenk dat het nog maanden kan duren voordat ik weer een beetje de oude ben. Maanden! Hoe kom ik die tijd door? Ik had verwacht dat dit qua buik herstel vergelijkbaar zou zijn met mijn keizersnede. Nou echt niet, die ks komt niet in de buurt.
Wie heeft er ervaring met een zware (buik)operatie? En hoe verliep jouw herstel? Duurde alles ook zo lang?
* * *
2013: Compleet gelukkig en gelukkig compleet!