Mijn man ligt in het ziekenhuis (Lang en warrig verhaal)
Op 23 maart 2018 had mijn man een onderzoek bij de uroloog in het streekziekenhuis. Volgens de uroloog is er tijdens het onderzoek niets misgegaan, maar mijn man kreeg pijn bij het plassen. Wat voor hem vooral vervelend is, omdat hij ook plasmedicatie gebruikt door hartfalen. Hij plast dus in een korte tijd heel erg veel, net zolang de plasmedicatie zo goed als uitgewerkt is. Hij plast wel uit zichzelf, maar dat is niet optimaal/te weinig.
Door het onderzoek is duidelijk geworden dat mijn man voelt dat hij plast, maar de hersenen te laat aangeven aan ‘de kraan open moet’ en door druppelt, omdat de hersenen ook te laat aangeeft dat ‘de kraan weer dichtmoet’. Dat hij pijn had bij het plassen konden ze niet genezen, want het zou geen probleem zijn van de blaas. De weken erop kreeg hij steeds meer buikpijn en na optreden van een huisarts, niet onze eigen, werd hij doorgestuurd naar de SEH. Daar constateerden ze, en ik quote: Een gat in de dikke darm, waar de dunne darm tegenaan is gaan liggen. Hij heeft een week in het ziekenhuis gelegen en mocht daarna naar huis.
Het duurde welgeteld twee dagen toen ze hem weer moesten opnemen van onze eigen huisarts. Hij had geen koorts, voelde zich niet ziek, maar dat er iets mis was in zijn darmen, daar was hij zeker van door de vingerprik en dus de bloedwaarden. Mijn man is gediagnosticeerd met complexe PTSS voortkomend uit zijn jeugd. In principe kan ik goed met mijn man leven, maar in stresssituaties vergeet hij alles wat hem wordt verteld. Vakantie in Winterberg, hij kan van minuut tot minuut vertellen wie hij heeft ontmoet en wat hij heeft beleefd, maar vergeet dus alleen alles als het hem teveel stress oplevert. Zo ook in deze situatie. In de eerste opnameweek had ik veel contact met verpleegkundigen. Door ontslag en het feit dat ik dacht dat mijn man redelijk bij was, dat het stressvolle er wel af was, is dit komen te verwateren bij de tweede opname.
Gisteren ben ik in de ochtend bij hem geweest. Het was geen bezoekuur, maar daar kwam ik niet voor, maar wel omdat ik doorkreeg dat mijn man niet alles goed kon opslaan en mij dus maar half het verhaal vertelde en ik dus ook maar half op de hoogte was. Ik snapte ook niet waarom hij bleef overgeven. En niemand vertelde me iets. Ik werd ook weggestuurd, omdat het geen bezoekuur was. Hier heb ik, toen ik thuis was, even over gepraat met de verpleegkundige. Ik heb ze gewoon opgebeld, omdat ik inmiddels omkwam van de stress, omdat ik gewoon niet wist wat er speelde. De verpleegkundige snapte het, en ze vertelde dat het beleid niet was veranderd, dat mijn man pijnmedicatie en antibiotica krijgt in hoge dosis en dat ze niet mogen opereren door mijn man’s hartfalen. Moet er worden geopereerd, dan moet hij naar het universitaire ziekenhuis. Dat was dat. Maar mijn man bleef maar overgeven.
Vandaag heb ik me maar netjes gehouden aan de bezoekuren. We hebben de hele dag telefonisch contact gehad, maar mijn man wist me alleen te vertellen dat ze hem in de middag een maag/neus-sonde zouden aanleggen. Dit om maagzuur af te pompen, maar waarom kon hij mij niet vertellen. Vanmiddag liep ik naar het ziekenhuis (we wonen er twintig minuten lopen vanaf en soms is het wel lekker om je hoofd even leeg te maken), bij het ziekenhuis kwam ik de oud-eigenaar van de kroeg waar ik vroeg veel kwam, tegen: “RS, hij staat al op je te wachten bij de ingang”, en maakte een rookgebaar. Mensen denken dat ik een bitch ben en mijn man verboden heb om te roken. Ik geef hem zelf sigaretten. En deze had ik hem ook zelf gegeven. Maar wat zij niet weten? Dan denken ze hem te verraden, maar ja. Ach.
Toen ik bij de ingang aankwam was mijn man al boven. Hij zou zo een sonde krijgen. Op het moment dat de verpleegkundige de werkzaamheden wilde verrichten kwam ik binnen. Het leek me niet iets wat ik wilde zien. Ik stond op de gang toen ik hem hoorde kokhalzen, spugen etc. Ik heb nog nooit zoiets gehoord. Ik moest gewoon huilen. Echt, de mensen die om me heen stonden (je schijnt te moeten wachten tot het bezoekuur officieel is ingeluid) ging het geluid ook door merg en been. Mijn moeder kwam binnen, in de hal van de afdeling, want ze zou op bezoekuur komen, en zag mij al in paniek staan. Ik wilde op zijn minst naar de ziekenhuiskamer om eigenhandig die slang eruit te trekken, en iedereen neermeppen, maar dat doe je natuurlijk niet. Maar ik kan het niet hebben als mijn man pijn heeft. Dat doet mij ongelofelijk veel pijn. De slang heeft uiteindelijk maar vijf minuten in zijn neus gezeten en het alternatief is dat hij de komende tijd niet eet en drinkt en zijn mond spoelt. De arts werd opgeroepen, omdat de zuster ook doorkreeg dat ik eigenlijk van helemaal niets wist. Zelfs niet waar het niet eten/niet drinken vandaan kwam.
We hebben twee uur gewacht en mijn mama had haar eigen mantra bedacht: “RS, rustig blijven. Gewoon uitleggen. Rustig blijven. Uitleggen. Je kunt dit”. De arts kwam na twee uur dus binnen, hij gaf een hand en stak van wal. Sorry, sorry, ik zat in overleg. Geen probleem, fijn dat u de tijd heeft gevonden. Ik legde uit dat mijn man dus PTSS heeft, waarbij ik complex expres heb weggelaten, en het leek alsof het opeens ‘klikte’ in zijn hoofd. Ik geloof dat hij niet doorhad waarom hij met mij moest praten i.p.v. mijn man, want het is meestal, al dan niet altijd, arts-patiëntenrelatie en de partner wordt dan door de patiënt op de hoogte gehouden. Op een gegeven moment zei hij:”Er is geen sprake van perforatie van de dikke darm”. Waarop ik zei: “Niet? Want dat werd door u met grote stelligheid beweerd. Niet ‘ik denk dat het een perforatie is van de dikke darm, maar het is een perforatie van de dikke darm waar de dunne darm overheen ligt”. Blijkt dus niet het geval, nu blijkt er dus sprake van een dikke puist (weet even de benaming niet meer) en ze wachten nu tot hij een witte kap op de puist krijg, zodat ze hem net zoals een gewone puist kunnen uitknijpen. Ik zie de arts dat er iets mis is met de vorm van communiceren. Dat ze nooit zeggen dat ze iets denken, maar altijd stellen dat ze dat hebben gevonden en dat dat het probleem is. Dat we dat probleem dus nooit in UMCG hebben, want daar zeggen ze altijd het antwoord te hebben gevonden. En gaan pas iets met overtuiging zeggen als ze het absoluut voor 99% zeker weten. Kijk, ik snap ook dat je het niet altijd goed hebt of het zeker weet. Maar mijn oma zou overlijden aan tumoren op haar rug, die heeft ze nooit gehad. Mijn vader had een hartinfarct gehad en dat bleek achteraf een griep. Mijn man had een hartinfarct gehad en dat bleef een erfelijke vorm van Dilaterende Cardiomyopathie. Je zag dat hij nadacht op de manier waarop hij dingen naar buiten bracht en ik hoop dat hij er iets mee doet in de toekomst. Maar nu is het dus een puist dat moet worden uitgedrukt. Geen idee wat de benaming is, maar er is dus nooit sprake geweest van perforatie van de dikke darm. Leek erop, was het niet. (Lijkt er nu op dat de darmen hun functie op snoozestand hebben gezet, waardoor hij maagsappen overgeeft. Weten we niet zeker, want hij heeft al vanaf vanochtend niet meer overgegeven. Had ik al gezegd dat ik het een k-ziekenhuis vind?)
Goed, wat ik met dit verhaal wil? Niet alle topics meer bevuilen. Het zal vast warrig geschreven zijn, neem ik mijn verantwoordelijkheid voor. Ik ga nu nog even verder trillen. Dit was geen fijne dag!