16 Apr 2018 16:28 door Lady
Mijn eerste blog is inmiddels geplaatst in het personeelsmagazine van mijn werk. Het was een introductieblog en ik vond het heel spannend maar heb alleen maar heel positieve reacties ontvangen. Ik ben nu bezig met de tweede blog en ik vind dit weer net zo spannend. Daarom wil ik hem hier graag plaatsen en jullie feedback ontvangen. Is het pakkend genoeg? Of juist tè? Te sensatiebelust? Ik hoor het graag!
Het is een concept, ik moet het nog finetunen en spellingscorrectie uitvoeren.
Blog 2.
Soms beland je als verpleegkundige in een situatie zonder vooraf te beseffen hoeveel impact dit gaat hebben. Zo ook deze dag. Ik begin de dag als regieverpleegkundige maar door omstandigheden ben ik ineens nauw betrokken bij de opvang van een minderjarige jongen die onder invloed is van alcohol en drugs. De jongen is getekend en gevormd door een onveilige jeugd en opvoeding en vanwege criminele activiteiten is er volop politie aanwezig. Dat voelt vandaag heel veilig. De jongen is zo onder invloed dat hij erg agressief is en onvoorspelbaar gedrag vertoont. Regelmatig moeten we met zijn vieren op hem duiken om hem in bedwang te houden. Dit maakt het tot een ingewikkeld zorgproces. Hoe neem je bloed af bij iemand die zo geagiteerd is? Wil ik uberhaupt dit risico nemen, kijkend naar mijn eigen veiligheid?
De situatie wordt zo nijpend dat ik besluit de hulp van het weekendhoofd in te schakelen. Samen lukt het ons om het vertrouwen van deze jongen te winnen en dat voelt goed. Maar al snel gaat het mis. Voordat ik het in de gaten heb vliegt er er een stoel door de kamer en wordt de computer aan diggelen geslagen. De jongen gaat volstrekt door het lint en trekt in al zijn woede zijn infuus uit zijn hand. De bloedspetters vliegen door de kamer en een fractie van een seconde later proef ik bloed in mijn mond. Zijn bloed. Op dat moment spat mijn professionele schild uiteen en word ik overspoelt door emoties. Gelukkig zijn daar mijn collega’s, die me uit de situatie halen en me de ruimte geven om te ventileren en te douchen. De afgelopen uren heb ik continu doorgebracht in de nabijheid van een agressief, onvoorspelbaar persoon. Ik heb angst gevoeld, onmacht en frustratie. Angst vanwege zijn onvoorspelbaarheid, onmacht door dat ik me heel goed besef dat ik uiteindelijk het verschil niet kan maken en frustratie om de bureaucratie die ons vanochtend zo parten speelt. Een continu afwisseling van emoties, die veel energie kosten. De hele situatie heeft veel impact op het team en op de andere patienten en het blijft lang voelbaar. Voor mij volgen een dag later enkele spannende uren, wanneer ik moet afwachten of er mogelijkheid bestaat tot besmetting met HIV en hepatitis. Gelukkig blijkt dit niet het geval.
De vraag rijst verscheidende malen hoe ver je moet gaan om je patienten te helpen. Zorgen zit in ons bloed, maar waar ligt de grens?
28 april 2015 - Lieve D, your first breath took ours away..
12 mei 2018 - Lieve J, little hero!