Vorig jaar had ik iets vaags met S.
Ik stond met haar in de winkel toen er een meisje voorbij liep.
S. vroeg toen meteen aan mij, waar is Evy nou?
Ik vroeg toen wie Evy was, dat was een meisje die voorbij liep.
Ik zei S. dat ik geen Evy kende, even later stond er een man naast mij, hij zei, zo heet mijn dochter en liep voorbij.
Die hele man en zijn dochter kenden wij niet en ook nooit gezien.
Die man vond het ook maar vreemd dat S. haar naam noemde.
Een week later begon ze weer over Evy, waren toen op de boot weg.
s. zei, kijk Evy.
Ik zag nergens een persoon of wat, maar ze bleef wijzen, was het een boot met de naam Evy.
Ze was toen 2,5 jaar, lezen kunnen ze echt nog niet.
Ik vond het toen echt bizar!

Vanavond liet S. mij echt schrikken en kreeg kippenvel over heel mijn lijf.
S. zei dat Anneke hier was.
De hele naam Anneke komt hier nooit voorbij en ook 'ken' ik geen personen die Anneke heten.
Maar Anneke was hier. Ze zei het is een oude vrouw en zit op het dak.
Ik moest van S. Anneke maar kleren en dekens geven want ze zou het koud hebben door de wind.
Ik schrok echt, maar liet zo weinig mogelijk blijken.
Mijn vriend lachte alles weg.

Nu is het wel zo dat ik een Anneke ken, maar ik heb het hier nooit over. Zij was een collega van mij, helaas aantal jaar geleden overleden. De meiden kennen deze mevrouw totaal niet, nooit gezien etc.
Daarom schrok ik ontzettend van S. haar verhaal.
Nu zijn ze beide sowieso erg van de spoken.
Maar het valt mij hierbij op dat S. er erg in blijft hangen, terwijl J. dit absoluut niet heeft.

Meer die dit herkennen/meemaken en wat doen jullie met zulke verhalen?