24 Mrt 2018 11:32 door Cactus
Vandaag is het een maand geleden dat N bij ons is weggevlogen en dat ik moest gaan bevallen van een heel klein, maar mooi mannetje.
Ik ben bezig met het herinneringsboek en heb deze dagen al beschreven. Dit wil ik graag met jullie delen.
Stilte
24 februari 2018
De verpleegkundige komt binnen voor de controles. Ze vraagt of ik je al gevoelt heb. Helaas is dat niet het geval, al een paar dagen is het een stuk minder. Met de doppler gaat ze op zoek naar jouw hartslag. Wanneer ik deze hoor, weet ik al dat het niet goed zit. De verloskundige wordt erbij gehaalt, samen met het echo-apparaat. Op de echo is te zien dat je hart het bijna niet meer doet. Ze verwacht dat het elk moment kan stoppen. In tranen bel ik je vader op, die komt er direct aan. Als we na een uur weer kijken, zien we iets wat voor altijd op ons netvlies zal blijven staan. Jij, onze kleine vechter, leeft niet meer en ligt stil in mijn buik. Ook om ons heen wordt het even stil. Ondanks dat we wisten dat dit kon gebeuren, komt het toch hard aan als het moment dan daar is. Alle spanning van de afgelopen weken komt eruit. We voelen verdriet, maar ook opluchting. Opluchting omdat jij zelf het moment hebt gekozen om te gaan. Je kon gewoon niet meer, jouw gevecht was klaar. We zijn ontzettend trots op jou lieve N. Rust nu maar zacht!
Bevallen
24-25 februari 2018
De bevalling wordt in gang gezet. Elke 4 uur zal er een tabletje worden ingebracht. De hele dag zijn de krampen aanwezig. Rond 23 uur wordt het menens en krijg ik veel pijn. De weeën volgen elkaar snel op. Ik vraag om pijnstilling. De morfine moet ervoor zorgen dat de scherpe randjes eraf gaan. Het helpt niet echt. Ik wil graag een ruggenprik, maar eerst moet er gecheckt worden of dit kan met mijn bloedplaatjes. Er is geen tijd meer. Dan maar een morfinepomp. Er wordt een extra infuus geprikt, maar het is al niet meer nodig. Omdat je in stuit ligt, komt eerst je lichaam eruit. De weeën nemen af en ik mag heel rustig persen om je hoofd eruit te krijgen. Om 1:11 ben je er, nog volledig in de vruchtzak. Je wordt op mijn buik gelegd, helemaal stil. Ondanks alles is het een mooi moment. Jij hebt ons opnieuw papa en mama gemaakt en D is nu een grote broer. Wat had ik je graag écht willen leren kennen, je zien opgroeien, je zien spelen en ruziemaken met D. Helaas heeft het niet zo mogen zijn.
Hoe gaat het nu? Heel wisselend. Vooral als ik alleen ben laat ik het verdriet en de pijn toe. Sinds deze week gaat het lichamelijk weer iets beter met me. Wel nog moe en snel hoofdpijn, vooral als ik in een drukke ruimte ben. D zorgt ervoor dat ik door moet en dat er ook nog wordt gelachen in huis. De eerste weken voelde het allemaal nog heel onwerkelijk. Dit gevoel wordt steeds minder en is vervangen door verdriet en missen. Het is niet zozeer de zwangerschap die ik mis, want ik vind zwanger zijn echt niet leuk. Het is een toekomstbeeld dat is weggevaagd. Over 2 weken hebben we het nagesprek met de arts. Ik ben erg benieuwd wat er uit de onderzoeken is gekomen en wat de herhalingskansen zijn. Want die wens blijft natuurlijk. Hopelijk wordt de wens ooit nog weer groter dan de angst. Die angst was er al na D en nu is die 1000 keer groter. Ik wil in ieder geval dat er bij mij wordt gecheckt of er problemen zijn met mijn bloedstolling.
We proberen dus zoveel mogelijk verder te gaan, maar bij alles wat we doen denken we aan N en hoe het had moeten zijn. Er zullen nog heel veel moeilijke momenten komen, vooral rond de uitgerekende datum en daarna.
Maart 2015 - stoer ventje
Februari 2018 - kleine vechter *
April 2019 - onze held