Ik heb zelf nooit gepest. Wel eens wat geplaagd of een rotopmerking uitgedeeld, maar geen dagelijkse sneersessies naar een en dezelfde persoon. Ik was juist, ondanks dat ik zelf gigantisch gepest werd, altijd degene die het opnam voor/omging met de zwakkere in de klas.
Ik ben jarenlang gepest, dit begon al op de peuterspeelzaal (ik werd elke dag gepest door een en hetzelfde jongetje, waarop mijn moeder zei dat ik maar eens van me af moest bijten, en toen moest ze op school komen omdat ik dat jongetje zijn gezicht open had gekrabt
) en is eigenlijk altijd doorgegaan. Kennelijk ben ik iemand die makkelijk als mikpunt te gebruiken is. Moet zeggen dat het sinds ik ben verhuisd naar een stad een uur verderop, ik het contact met mijn vader verbroken heb, en ik zelf kinderen heb het eindelijk goed gaat. Ik sta sterk in mijn schoenen, en het is een beetje take it or leave it. Je vind me leuk, en neemt me zoals ik ben, of niet.
Ik weet dondersgoed wie mij gepest heeft, en wat voor nare dingen er altijd werden gezegd en gedaan. Ik ben wel van de tijd dat ik werd opgewacht in steegjes, omver werd gestoten in de plaatselijke discotheek, spullen kapot werden gemaakt of ik werd geschopt en geslagen (en iedereen die dan ook gewoon doorreed). Ik ben mede daardoor echt een einzelgänger geworden, mezelf kan ik geen pijn doen - dat heb ik zelf in de hand. En als ik alleen ben, kan ik ook niemand kwetsen of ruzie krijgen. Ik vermijd echt kritiek en confrontaties, ben daar heel erg slecht in. Ik ben ook iemand die niets zegt als ze niets aardigs te zeggen heeft, of mensen moeten het aan me vragen.
Er is een pester, die heeft oprecht haar excuses aan me aangeboden en die heb ik wel vergeven. De rest niet, en die mensen hoef ik ook nooit meer te zien of te spreken. 'Grappige' is dat een van mijn hoofdpesters een paar jaar geleden in een erotisch getint programma naar voren kwam, mijn bloed begon echt te koken toen ik alleen maar haar gezicht zag - maar ik zag wel gelijk wat ik mezelf vroeger had moeten beseffen ; ik ben veel en veel beter dan haar.
Ik ben zelf gigantisch tegen pesten, ik heb een hekel aan te laat komen, slaan/schoppen/duwen/bijten, de normale dingen. Maar iemand kwetsen met woorden kan nog veel en veel meer pijn doen, dat probeer ik oprecht door te geven aan mijn kinderen - al ben ik zelf iemand die zich laat leiden door emoties dus misschien niet altijd het juiste voorbeeld. Maar zodra ik merk dat mijn kinderen iemand pesten, trek ik aan de bel. Mijn grootste nachtmerrie is dat mijn kinderen worden gepest (daar ben ik serieus voor in therapie gegaan), ik zou niet weten wat ik met mezelf aan moet. Ik weet als geen ander dat erop reageren ervoor zorgt dat ze er feller op in gaan, maar dat niet reageren wellicht nog wel een grotere trigger is om er fel op in te gaan. Lijkt me ZO lastig.