Wat te doen in deze situatie?
Ik ben 13 jaar samen met mijn vriend en we hebben 2 kinderen onder de 4 jaar. Helaas ben ik tot de conclusie gekomen dat het gevoel voor mijn vriend echt helemaal weg is. Ik geef zeker nog om hem, maar meer als vriendschap. Dat verliefdheid over gaat in houden van begrijp ik maar de laatste jaren is ook het houden van getransformeerd in een broer/zus-relatie.
Voor de geboorte van de jongste was mijn gevoel nog wel aanwezig maar ik merkte dat we uit elkaar groeiden. Hij is een enorme workaholic. Door zijn autisme heeft hij de drang dat alles perfect geregeld moet zijn. Niet alleen op zijn werk, maar daarbuiten ook. Zo kan hij weken bezig zijn met het uitzoeken van een nieuwe buitenkraan omdat hij de perfecte moet hebben. Het wordt een obsessie en alles wat hem daarvan afhoudt irriteert hem. Hoewel ik er 100% zeker van ben dat hij gek is op zijn kinderen en alles voor hem zou doen, besteedt hij heel weinig tijd aan de kinderen. De jongste is pas 1 en daar kan hij gewoon nog niks mee, zegt hij zelf. Hij is aan het wachten tot ze ouder zijn zodat ze mee kunnen naar een museum of iets dergelijks. Als als de oudste bij hem in de garage gaat zitten als hij klust vindt hij dat leuk maar naar een speeltuin is zonde van zijn tijd. Maar dat je ook dingen moet doen die je kinderen leuk vinden, zoals zwemmen en naar de speeltuin, dat krijg ik hem niet aan zijn verstand. Vakanties, uitjes... het zijn allemaal moetjes voor hem.
Ik heb dit al heel vaak aangekaart en hem een paar maanden geleden verteld dat mijn gevoel voor hem minder werd, we uit elkaar groeiden en dat hij zich buiten het gezin plaatst. We hebben een huis met nogal wat achterstallig onderhoud en hij stort zich in sneltreinvaart op klus na klus na klus. Ik heb hem keer op keer verteld dat we liever quality-time met hem willen en dat het huis niet wegloopt, het hoeft niet allemaal in 1 jaar gedaan. We zouden er samen energie in steken of tijd voor elkaar vrij te maken en hij zou meer tijd met de kinderen doorbrengen.
We zijn nu een paar maanden verder en we zijn weer terug bij af voor mijn gevoel. We doen niets samen, met de kinderen doet hij nauwelijks wat, hij kan niets van ze hebben en ik voel me eenzaam. Mijn moeder is een half jaar geleden gediagnostiseerd met uitgezaaide en ik kom er iedere dag om te helpen. Ze is heel erg depressief en kan het niet accepteren. Ik kom er iedere dag verdrietig vandaan en hij vraagt nooit daar hoe het met mijn moeder gaat en of ik het nog wel trek.
Ik weet niet zo goed meer wat ik moet doen. Als de kinderen er niet waren geweest, had ik de relatie verbroken maar voor onze twee kinderen wil ik er alles aan doen om het toch te laten slagen. Relatietherapie heb ik in ons vorig geprek geopperd maar daar zag hij geen heil in. Kan gevoel nog terugkomen? Ik weet het even niet meer.