Allemaal heel erg bedankt voor de felicitaties en wensen! Leuk dat zoveel de naam mooi vinden!
Nog even mijn bevallingsverhaal, voor wie het leuk vind om te lezen.
Ik werd het wachten langzaamaan wel zat, maar ging er stiekem vanuit dat strippen wel net zo goed effect zou hebben als destijds bij J. Helaas. De eerste keer strippen op woensdag door de vk deed helemaal niks. De tweede keer, vrijdagochtend vroeg, ook niet echt. Ik kreeg steeds wel wat meer harde buiken (en die had ik toch al veel) en even leken ze ook wat pijnlijk te worden maar het zette niet door. Omdat bij de echo bleek dat er niet heel veel vruchtwater meer was vond de vk het verstandig vast naar het ziekenhuis te gaan om inleiden te bespreken. Dus diezelfde middag nog naar het ziekenhuis waar het standaard riedeltje van CTG, echo bloeddruk etc. werd gedaan. Uit de CTG bleek dat de hartslag van ons meisje een klein beetje dipte tijdens een harde buik. En ook de gynaecoloog constateerde dat het vruchtwater eigenlijk wel iets aan de weinige kant was. Nog een uur aan de CTG verder werd besloten mij op te nemen en dan de volgende dag in te leiden. Het strippen had wel geleid tot een volledig verkorte en verweekte baarmoedermond en 2 cm ontsluiting dus er was toch al wel íets gaande.
De verloskundige van het ziekenhuis stelde voor om nog even een keer te strippen. Je weet maar nooit. Ik vond het prima, ik was er nou toch. En toen ineens ging het vrij snel. Na het strippen kreeg ik weer wat pijnlijkere harde buiken, waar ik in eerste instantie niks van verwachtte omdat die de vorige keren ook niet doorzetten. Even later werd het toch wel héél heftig, die harde buiken... De verloskundige meldde dat ik nu toch echt wel goede weeën had en dat het inleiden niet meer nodig ging zijn. Man is toen nog even naar huis geracet om de maxicosi op te halen want die hadden we nog niet meegenomen aangezien we niet verwachtten die al nodig te hebben dat weekend. Verbaasd ving ik de weeën op, wat in eerste instantie wel aardig lukte (zeker toen ik godzijdank even van die CTG af mocht om het staand te doen). Maar heel snel werden ze zo heftig dat ik het moeilijk vond om ze op te blijven vangen. Ik kreeg het nog voor elkaar om naar de wc te gaan, me om te kleden in een nachthemd en mijn lenzen uit te doen en daarna nog een paar weeën staand op te vangen maar toen kwam ik op het punt dat ik toch wel weer een ruggenprik wilde.
De verloskundige vond het handiger om eerst eens te kijken hoe ver ik was; 7 cm! Ik begreep er niets van. Daar had ik met J bijna 24 uur over gedaan en nu ging het zo snel! De verloskundige brak de vliezen en waarschuwde dat het heel snel zou gaan nu en dat ik moest stoppen met persen als zij dat zei. Ik kreeg inderdaad vrijwel direct persdrang. Na nog een randje wegpuffen mocht ik persen (en stoppen toen het hoofdje stond, hell!) en binnen 12 minuten was daar onze L! Vanaf het strippen tot aan de bevalling 4,5 uur.
Ik kijk hier veel positiever op terug dan mijn vorige bevalling. Heerlijk dat het zo vlot ging en dat ik het zonder pijnbestrijding heb gedaan, dat wilde ik heel graag. Bizar om nu wel de persdrang en het persen zelf mee te maken. Ik vond het wel heftig maar eigenlijk beter te doen dan verwacht en zéker beter te doen dan die weeën daarvoor, haha. Mijn herstel is hierdoor denk ik ook veel beter gegaan dan bij J. omdat het toen echt een uitputtingsslag is geweest. Kortom; een fijne bevalling, voor zover bevallingen fijn kunnen zijn