21 Feb 2018 18:30 door Whatever
Wel eens, wel stukken minder de laatste tijd. En als ik het rationaliseer weet ik dat het niet hoeft. Ik heb namelijk ouders die van me houden en 3 lieve vriendinnen die ook ECHT om geven. Alleen als ik dip dan vind ik dat heel moeilijk om objectief en positief te bekijken. Dan zie ik vooral de problemen die we binnen het gezin hebben, hoe problematisch de relatie is en hoe mijn lieve vriendinnen wel partners en andere vrienden hebben die vast veel belangrijker in hun leven zijn dan ik en dat niemand op mij zit te wachten.
Ik denk dat de mindfulness en vooral de zelfcompassie die ik tegenwoordig doe ontzettend helpt. Ik merk echt dat ik afgelopen maanden eigenlijk bijna nooit meer dat trieste eenzame gevoel gehad heb, terwijl ik dat voorheen vrij regelmatig had. Maar door liever voor mezelf te zijn en meer van mezelf te houden vind ik het ook makkelijker om de liefde van mensen om me heen te voelen en te erkennen (ook als dat niet continu gevoeld wordt want ik spreek ze echt niet dagelijks). Toch die mildheid naar binnen EN naar buiten toe. Is ook wel logisch, want als je jezelf niet meer de hele dag afkraakt dan geeft dat natuurlijk uberhaupt al een beter gevoel, ben je makkelijker alleen zonder eenzaam te zijn en dan is het ook makkelijker om te geloven dat andere mensen je ook echt wel waarderen en graag in hun leven hebben (ook al heb je ze soms bijvoorbeeld al eventjes niet gesproken - en dan neem ik zelf dus maar dat initiatief om te vragen hoe het gaat en dat ik ze al zo lang niet gesproken heb en dan gaat het weer hartstikke goed - wat ik dus vroeger nooit zou doen omdat ik echt overtuigd was dat zij daar niet op zaten te wachten). Dus ook de eenzaamheid in gezelschap is daardoor ook beter. Ik heb het idee dat er bij mij door jeugdtrauma's wel een hechtingsaspect meespeelde en ik daar gelukkig veel heling in gevonden heb.
Edit: typtyfus
Laatst gewijzigd door
Whatever op 21 Feb 2018 19:43, in totaal 7 keer gewijzigd.