Ernstige groeivertraging & HELLP (foto's pg 19)
Op dit moment ben ik 24 en 5 dagen zwanger.
Mijn oudste zoon is dysmatuur geboren. 2 kilo met 37 weken. Met 34 weken kwamen ze hier achter dmv een groeiecho. Direct opgenomen en toen bleek m'n bloeddruk ook te hoog. Uiteindelijk is dit pre-eclampsie geworden en ben ik met 37 weken ingeleid. D heeft 10 dagen in het ziekenhuis gelegen en mocht toen mee naar huis. De placenta was heel klein en had allemaal infarcten. De doorbloeding van de navelstreng is altijd redelijk goed geweest volgens mij.
Na 2,5 jaar begon het weer te kriebelen en durfden we het aan om voor een 2e te gaan. Binnen een maand was het raak, maar echt onbezorgd is het nooit geweest. Bij 20 weken was er een kleine achterstand, nog niks om ons zorgen over te maken. Er zou met 24 weken weer een echo worden gemaakt, maar met 23 weken bleek mijn bloeddruk weer te hoog. Dat is nu met medicatie en rust redelijk onder controle. Tijdens de groeiecho bleek de baby nog steeds op de onderste lijn te zitten. Groeit wel met z'n lijntje mee, dus positief dachten we. Er is toen niet gekeken naar de doorbloeding. Afgelopen dinsdag hadden we een uitgebreide echo in Zwolle. De baby is idd te klein, maar de doorbloeding is ook helemaal niet goed. Hij is nu al aan het herverdelen om de belangrijkste organen van zuurstof en bloed te voorzien. Ook is er weinig vruchtwater. Hier schrokken we toch wel behoorlijk van. Ze kunnen nu ook nog weinig, omdat hij te jong en klein is. Pas met 26 weken en/of 500 gram kunnen ze iets voor ons betekenen. Het is nu dus echt afwachten en hopen dat dit goed afloopt. Maandag hebben we een gesprek in Zwolle om alles te bespreken. Waarschijnlijk word ik met 26 weken wel opgenomen. Ik kan meedoen aan een studie waarbij het gebruik van Viagra wordt getest.
Al met al veel spanning op dit moment. Ik kan best een doemdenker zijn en heb alle scenario's al in m'n hoofd afgespeeld. Wat als hij het niet haalt, durf ik dan ooit nog weer zwanger te worden? Want de wens blijft natuurlijk. Wat als hij het wel haalt, hoe gaat het dan? Echt de raarste gedachten komen naar boven. Maar dit heeft allemaal geen zin, want we weten het niet.
Dat we D hebben, maakt het zowel moeilijker als makkelijker. Ik baal er enorm van dat ik niet normaal voor m'n zoon kan zorgen en dat hij me straks een tijd moet missen. Zwolle is niet ver, maar toch ook niet naast de deur. Aan de andere kant zorgt hij ook voor afleiding en liefde. Gelukkig hebben we ook veel mensen om ons heen die ons steunen en helpen.
Ik zoek me rot op Google naar verhalen over ernstige IUGR, maar het is niet veel. Het komt ook maar iets van 500 keer per jaar voor.
Ik weet wel dat er hier wat meiden zijn met (extreem) prematuur geboren kindjes. Wellicht kunnen jullie me wat ervaringen vertellen?
Morgen mag ik hier in het ziekenhuis nog even naar de baby komen kijken en het hartje luisteren. Dat is wel fijn. Hij is gelukkig wel heel druk, dus dat is dan misschien wel positief.
Sorry, heel verhaal geworden, maar moest het even kwijt.
Februari 2018 - kleine vechter *
April 2019 - onze held