Om nou te bevestigen dat je je aanstelt, vind ik onnodig en niet aardig. Daarmee ben je niet geholpen en wordt jouw gevoel niet serieus genomen.
Heb je dat snel ongerust zijn pas gekregen naar hem toe sinds jullie een gezin vormen? En waar maak je je dan precies zorgen om? Ben je er bijv. bang voor dat er iets met hem is gebeurd, waardoor jij er alleen voor komt te staan met jullie kind? Of is het meer dat je onrustig slaapt, omdat je het minder gezellig vindt en het vervelend vindt dat jij dan de enige bent die er voor jullie kind is? Misschien is het wel iets heel anders, dat kan natuurlijk ook; vandaar dat ik wat voorbeelden uitvraag.
Als het rond etenstijd is dat je niet weet wanneer hij terugkomt, zou ik het wel irritant vinden. Maar ik zou het ook relativeren door te denken: "Het is een volwassen vent; hij kan ook voor z'n eigen eten zorgen en anders straks thuis nog wat opwarmen of maken." In dit geval zou ik het hooguit niet netjes vinden als hij zich even afmeldt bijtijds.
In het geval van dat hij 's avonds weggaat, zou ik dus eerst voor mezelf achterhalen wat mij precies ongerust maakt en of het echt zorgen zijn, of misschien ook vooral het ongezellig vinden. Door de vraag niet meer te stellen (hoe laat thuis zijn), hoef je ook nergens meer over na te denken. Je kunt het ook breder formuleren: "Denk je dat het laat wordt?" Als het dan in jouw beleving echt laat is en je je zorgen maakt, zou ik weer proberen te relativeren: "Als er iets gebeurt, hoor je het wel." Vergeet niet dat voor jou de tijd op zo'n moment veel langzamer gaat dan voor hem, want hij is iets sociaals aan het doen. Dan ben je doorgaans niet heel erg op klok aan het kijken, of denk je daar überhaupt aan. En in het trieste geval dat er toch iets blijkt te zijn gebeurd, word je echt wel door iemand ingelicht hierover. Die kans lijkt me alleen veel minder groot dan dat hij gewoon de tijd is vergeten, doordat hij iets aan het doen is met anderen.