28 Jan 2018 00:34 door Pompoen
Ik heb ervaring met lotgenotencontact op een ander gebied, namelijk dat van weduwe zijn. Toen ik net weduwe was ben ik lid geworden van een forum en een facebookgroep. Ik merkte dat ik behoefte had aan mensen die al meer ervaring hadden op het gebied, die me hun ervaringen konden vertellen over hoe het dan verder gaat of kan gaan. Iedereen reageert anders, maar toch, het gaf een soort houvast om te zien dat mensen nog overeind stonden, nog konden typen en meepraten.
Ik merkte al snel dat lotgenotencontact een heel lastig iets is, want echt iedereen is anders, iedereen reageert anders op de situatie. En op het ene aspect van de situatie reageert iemand misschien hetzelfde, maar op een ander aspect heel anders. Na een tijdje ben ik toen naar een lunch geweest met allemaal weduwen met kinderen onder de 18. Dat was best bijzonder maar ik voelde me een vreemde eend in de bijt, er liepen daar allemaal huilende vrouwen rond, er waren mensen bij die het allemaal niet meer zagen zitten. Ik miste heel erg de klik, ik voelde me helemaal niet zielig en hopeloos, ik voelde me verdrietig en sterk. De facebookgroep die erbij hoorde ontplofte in de jaren daarna en werd meer een soort algemene weduwengroep. Steeds meer mensen werden lid en het werd steeds meer een groep waarin vooral verdrietige en wanhopige verhalen geplaatst werden. Ik ben tijdenlang niet in die groep gaan kijken, ik werd er helemaal akelig van.
Wel kreeg ik contact met een andere weduwe die een stuk positiever was, ze ging mee met een alleenstaanden oudervakantie en daardoor begon ik er ook over te denken, ze stelde voor om samen halverwege een hotel te boeken. Op die vakantie ontmoette ik mijn man, een weduwnaar dus in feite ook een lotgenoot.
Inmiddels spiek ik heel af en toe eens op de facebookgroep en inmiddels is er ook een regiofacebookgroep, die iets minder heftig is. Ik heb niet veel behoefte aan het zieligeverhalenlotgenotencontact maar af en toe schrijf ik me in voor een lunch met weduwen en moeders van kinderen onder de 18. Ik merk dat dat voor heel af en toe fijn is, praten met mensen die het ook mee hebben gemaakt, het schept ergens ook een band, ik kom af en toe een weduwe tegen die verdrietig en sterk is in plaats van radeloos en wanhopig en daar vind ik dan toch wel wat bij, iets van het kunnen delen met een gelijkgestemde verlicht toch. Een soort gevoel van “power to the widow”. En hoe fijn is het om te kunnen lachen met gelijkgestemden over iets wat andere totaal niet zouden begrijpen.
Ik ben nu 3x naar zo’n lunch geweest in de 4,5 jaar dat A. is overleden en dat is meer dan genoeg.
Kortom, ik denk dat je zelf moet gaan onderzoeken wat lotgenotencontact je biedt en er uit proberen te halen wat je zoekt. Er is geen formule voor, het ene contact is het andere niet, het hangt ook totaal af van de personen aan de andere kant van het contact en van wat jij zoekt en nodig hebt. Ik haal er niet heel veel uit, maar heb er toch genoeg prettige ontmoetingen aan overgehouden dat ik zo heel af en toe nog mijn neus om het hoekje van het lotgenotencontact steek.