29 Jan 2018 22:03 door Pompoen
Vandaag was een enerverende dag. Of nou ja, de dag was eigenlijk heel rustig, de fysio heeft mijn rug en heup weer losgemaakt en alle megaknopen uit mijn nek en schouders losgemaakt met dry needling, ik had nu in ieder geval voor het eerst in twee weken geen knallende koppijn 's middags. Ik heb een beetje zitten werken aan een vloerkleed wat ik aan het maken ben (al ruim een jaar mee bezig maar ach, het houd me van de straat) en een serie gekeken. Ik voelde me doodop de hele dag en medium somber.
Aan het einde van de dag werd het eigenlijk pas enerverend. Eerst had ik zangles, mijn tweede, jaren terug ook een tijd zangles gehad bij een andere docent. Mijn doel is om het plezier in zingen terug te vinden. Ik vind zingen ook echt heel lekker, maar die zangles, mensenkinderen ik ben echt totaal gestresst elke keer. Zweten, koude en klamme handen, bibberen, ademhaling megahoog en dat soort grappen. Ik wil het zo graag goed doen. En het is zo'n lieve juf, ik denk echt dat ze me er mee kan helpen, ik heb me deze zangles meer ontspannen gevoel dan ik me volgens mij ooit bij zangles eerder heb gevoeld. Alleen dat was dus nog steeds mega gespannen en ik stonk gewoon naar angstzweet na afloop. Maar het is wel een goede oefening denk ik, want ik beleef echt plezier aan zingen, zelfs nu nog, maar als ik zangles heb dan raak ik gewoon al half in paniek van het idee dat ik alleen mijn liedje moet zingen en dan totaal in de war raak van de timing etc.
En weet je wat, ze had het gewoon door, ze vroeg niks maar zei, kom we gaan nu eerst even dit liedje doen en dan beginnen we gewoon samen en ze gaf alles aan en als ik even begon te twijfelen zong ze gewoon weer even mee. Ik voelde mijn paniek echt een beetje zakken en begon te genieten van het zingen.
En daarna thuis was alles me te veel en ben ik naar het souterrain gevlucht nadat ik uit was gevallen tegen Lu. die onafgebroken om een koekje aan het zeuren was op hoge en harde toon terwijl hij ongeveer in me zat. Echt even veel te veel.
Uiteindelijk ben ik wel boven gaan eten, ik weet dat ze het fijn vinden als ik er ben, maar het was wel een strijd, ik voelde me door alles aangevallen, elke opmerking was persoonlijk. En bizar genoeg had ik uiteindelijk een heel mooi gesprek met Lo. over mijn ketting met trouwringen van mij en A. en over haar overleden moeder. En toen begon ze ineens heel hard te huilen dat ze haar moeder zo miste en ik begon ook heel hard te huilen. En toen hebben we met zijn drieën geknuffeld.
En nu ben ik uitgeknepen, of nee dat was ik eigenlijk al. Maar mijn emoties zitten weer op slot, maar ze zitten er wel, heel hoog. Wat een rotgevoel.
Verder vind ik het echt heel spannend om morgen naar mijn andere therapeut en de psychiater te gaan. Ik wil dat ze het eens zijn met de emdr-therapeut, ik wil niet meer vechten. Ik ben zo moe.
Mijn man zegt dat het slechter met me gaat dan de laatste slechte periode, ik zie het niet, ik voel me gewoon net zo kut. Maar hij zegt dat ik nog veel minder doe, dat ik me nog meer terugtrek en de kleinste dingen niet zie zitten. Hij vroeg zelfs of hij mee moest naar de therapeut, in september (of zoiets) is hij meegeweest een keer omdat hij zich zorgen maakte en bang was dat ik niet duidelijk genoeg tegen de therapeut zou zeggen hoe het met me ging.
Maar hij hoeft niet mee, ik zit er doorheen en dat ga ik mijn therapeut vertellen.