Pff wat moeilijk ook voor jou zeg. Ik durf niet eens meer te mopperen over de, af en toe, driftbui van n. Die duren goddank ook niet zo lang.

Maar hoe reageert hij dan als jij hem helpt dat autootje te pakken? Of zit hij er dan al zo ver in, dat hij niet te bedaren is?

Edit ; mijn dochter heeft ook wel van die buien (gehad), vaak observeerde ik de situatie even, liet haar uit haar stekker gaan of zorgde voor een grapje of wat afleiding. Nu was het een jaar geleden wel veel vaker en veel lastiger haar uit de situatie te halen hoor, omdat ze zo gefrustreerd was. Nu kan ze wel echt zo goed praten dat we afspraken kunnen maken en elkaar kunnen verstaan.

Gaat het boek vooral om temperament of ook om hoogsensitiviteit?

A is hoogsensitief en dat zorgt soms ook voor het nodige temperament. Maar zelf weet ik vaak wel wat er wel en niet handig is bij haar qua aanpak dus valt het over het algemeen nog mee. Maar wat ik hier lees over andere mensen herken ik ook heel erg. Soms voel ik me echt bekeken, beoordeeld, etc. Ze hebben al snel een oordeel over mijn aanpak, of over A zelf. Zo vindt veel familie me te soft, maar zoiets als flink boos worden werkt hier enorm averechts. En dat zien ze dan weer niet, omdat ik dat in het verleden al heb geprobeerd en dus niet werkt. En dan onbekende mensen die we tegenkomen, A slaat vaak helemaal dicht als iemand ook maar naar haar kijkt, laat staan wat tegen haar zegt of aan haar vraagt. Dan krijg je soms ook wel rare blikken. Eigenlijk vind ik het de laatste tijd steeds vervelender, ik kan over het algemeen prima met haar omgaan en dan zijn er buitenstaanders die zo nodig ergens een mening over moeten hebben. Ik probeer dat ook wel steeds meer los te laten, want eigenlijk gaat het om of het voor ons werkt en de rest moet maar kijken wat ze wel of niet denken. Maar soms is dat toch nog lastig.

Ik ga het boek in elk geval ook bestellen. Ben nog bezig in een boek over hoogsensitiviteit en daar heb ik al heel veel aan, maar dit lijkt me ook erg interessant om te lezen.

Ik denk dat je best wel wat raakvlakken in dit boek zal vinden, roze.
Voornamelijk de herkenning geeft mij persoonlijk al meer vertrouwen.

Overigens is R ook hoogsensitief, dat weet ik zeer zeker, maar ik herken hem totaal niet in de omschrijving van een temperamentvol kind.. Hij zou dat juist eens wat meer mogen hebben.

Ik vind dat ook lastig roze en ook lastiger worden nu hij ouder wordt. Ik zie ook wel tegen het naar school gaan op. Hij is het allerliefst gewoon thuis of bij opa en oma. Als we ergens naar toe gaan zegt hij vrijwel altijd binnen een kwartier dat hij naar huis wil. Ik kan me niet voorstellen dat hij het straks aankan om 5 dagen naar school te gaan. Maar dat duurt nog een half jaar dus bekijken we dan wel.

Ik vind dat het boek meer gaat over gevoelige kinderen dan om kinderen die alleen temperamentvol zijn.

Dat is hier het grootste gedeelte van de tijd ook zo Fiene, maar A heeft toch ook een stukje temperament. Meestal is dat als er dingen gebeuren waar ze op de een of andere manier niet mee om kan gaan. Meestal slaat dat dan eerder naar binnen en klapt ze bijvoorbeeld dicht, maar soms gaat ze helemaal uit haar stekker. Al is dat vaak dan ook wel alleen als ik in de buurt ben of een ander vertrouwd persoon, anders durft ze dat ook niet. En daardoor vinden buitenstaanders haar vaak te verlegen en stil, en de mensen die echt dichtbij ons staan vinden haar soms ook wel een tikje hysterisch als er iets gebeurt waar ze niet mee om kan gaan.

Liadan, dat is hier vaak ook zo, ze wil vaak snel weer naar huis. Maar hopelijk gaat school straks bij jullie ook goed, hier valt het me tot nu toe erg mee. Het afscheid nemen vindt ze niet elke dag even leuk, maar heeft nog niet hoeven te huilen en komt vol enthousiaste verhalen weer terug. Ze gaat overigens ook maar drie dagen, na de kerstvakantie gaat ze vier dagen en dan na een aantal weken pas vijf. Dat scheelt misschien ook wel, ze kan nu steeds even bijkomen. Ze moet alleen wel aan het begin en einde van de dag de juf een handje geven en dat wil ze niet, maar daar wordt gelukkig goed mee omgegaan op school en ze maken bijvoorbeeld een grapje ervan of geven dan mij een hand.

Denk dat ik hem inderdaad maar gewoon ga lezen, kan nooit kwaad.

Fijn dat het goed gaat Roze en ook fijn dat rustig opbouwen op school. Een hand geven zou mijn zoon ook zeker niet doen. Hij lacht ook bijna nooit naar vreemde mensen, als baby al niet. Mensen doen soms heel veel moeite om hem aan het lachen te krijgen maar lachen doet hij dan echt niet, dat bewaart hij voor thuis;-)
Het afscheid nemen op de psz gaat hier altijd goed, hij zegt juist als we binnen zijn vrijwel meteen dat ik moet gaan, want hij vindt het zelf niet fijn als het afscheid te lang duurt. Hij gaat er nooit enthousiast naartoe, maar vindt het er volgens mij wel leuk als hij er is (en als ik hem ga halen en stiekem om een hoekje kijk lijkt hij het ook wel naar zijn zin te hebben). Als hij thuis komt en ik vraag of het leuk was zegt hij altijd nee.
Temperament heeft hij zeker wel en als hij iets niet wil dan doet hij het niet. Hij lijkt ook een beetje faalangstig soms want hij doet geen dingen als wij het hem vragen (tellen, liedjes zingen, knippen, tekenen), hij doet het alleen op een moment dat hij het zelf wil en het liefst als er niet teveel aandacht naar hem toe gaat.
Als hij pijn heeft, geschrokken is, bang is enz. dan houdt hij zich heel erg groot, meestal laat hij zich alleen bij mij of mijn man echt gaan en huilt hij uit.
We waren naar de intocht van Sinterklaas geweest, dan zegt hij na 5 minuten al dat hij het niet leuk vindt en naar huis wil. Als we naar de Efteling gaan wil hij naar de carnaval festival, de auto's en naar monsieur cannibal. Als we daarin zijn geweest wil hij ook weer naar huis.
Het is ook echt een lief jongetje, wil altijd samen spelen met zijn zus, wil heel veel knuffelen, zegt dat hij me gemist heeft als ik een dag gewerkt heb, heeft een grote fantasie, kan heerlijk zelf spelen.

Parel: dan zeg ik tegen hem: 'mama pakt het autootje even, even wachten!' Wat ik merk aan hem, hij vraagt niet om hulp, eerst bedenkt hij zelf wat hij kan doen, maar dat lukt niet en dan wordt hij driftig. Dus als in eenmaal dat autootje aan hem geef, hoeft hij het al niet meer maar kan er ook niet tegen dat hij lekker aan het spelen is en zijn autootje dus weg is. Julian trekt het liefst zijn eigen plan, maar de pech voor hem is dat hij nog geeneens twee is en dingen niet zelf mag bepalen. Niet alle driftbuien duren lang, maar dan heeft hij vaak al een off day vanaf dat hij wakker is en dat triggert extra.

Dan zou ik je inderdaad aanraden dat boek te lezen, het heeft mij heel veel inzicht gegeven in überhaupt de gedachtengang tijdens een driftbui. Het is vooral elkaar leren begrijpen, samen leren werken en je kind grenzen geven maar ook zelf laten bepalen.

Ik merk bijvoorbeeld aan mezelf dat ik vaak dingen probeer te doen zoals anderen vinden dat het moet. Zo mag ze bij anderen niet op de bank springen of op tafel spelen, maar hier thuis maak ik daar niet meer zo'n probleem van als ze de boel maar heel laat en zichzelf of mij niet bezeert. Beetje stom voorbeeld, maar tegenwoordig ben ik haar buien al 3 stappen voor. Geef het de tijd, hij is nu denk ik ontzettend gefrustreerd omdat hij dus niet zoveel mag of kan, dat soort dagen zijn echt overleven. Hier helpt het wel elke dag iig even op pad te gaan, want van hele dagen samen thuis worden we beiden niet vrolijker.

Dit inderdaad!

Ik vergeet de laatste tijd nog wel eens dat het totaal geen zin heeft bij J om te proberen haar uit een driftbui te krijgen, wat werkt toch niet. Alles wat ik zeg is alleen maar olie op het vuur gooien. En dit boek heeft me geholpen om dat weer te realiseren.
Wat bij haar nog het beste helpt is haar een hele dikke knuffel te geven en pas weer los te laten als de bui een heel eind voorbij is (snap dat dat niet werkt als hij een bui van 3 uur heeft, maar misschien helpt het hem juist er doorheen te komen). Ik heb daar heel veel opmerkingen over gehad, want ik ga dus gerust in een winkel 10 minuten op de grond zitten bij haar om te knuffelen en vervolgens een ijsje met haar eten of gezellig samen iets drinken. Krijg dus vaak te horen dat ik haar verwen en dat ze juist zo veel buien heeft omdat ze dan weet dat ze toch wel krijgt wat ze wil (wat overigens niet is, want datgene waar ze van in de driftbui schiet is over het algemeen niet de echte oorzaak maar gewoon de druppel die de emmer laat overlopen).

Even een voorbeeld van gisterochtend van hoe J kan zijn:
We hadden al 3 winkels gehad en we hadden het heel gezellig, geen vuiltje aan de lucht. Midden in de Hema kreeg ze ineens een driftbui omdat ze een knutselsetje wilde hebben en ik tegen haar zei "eerst maar eens kijken wat je vrijdag allemaal van Sinterklaas krijgt". Ze heeft lopen gillen dat ze geen cadeautjes van Sinterklaas wilde hebben want dat was stom en hij mocht niet bij ons komen etc. etc.
Dat gaat dan op dat moment niet om dat cadeautje dat ze niet krijgt, ze is gewoon doodsbang voor Sinterklaas en al die spanning van de laatste weken kwam er toen ineens allemaal uit. En dat had ik pas door toen ik haar knuffelde en ik haar vroeg wat er nou allemaal aan de hand was en ze heel zachtjes piepte "ik wil alleen cadeautjes van jou en niet van Sinterklaas". Toen ik vroeg of ze Sinterklaas een beetje eng vond brak ze, ze heeft zeker 10 minuten hysterisch in mijn armen liggen huilen (en dat allemaal op een doodgewone woensdagochtend in de Hema )
Bij thuiskomst hebben we dus meteen samen alle Sinterklaasversiering weg gehaald en een brief geschreven aan Sinterklaas met de vraag of hij niet naar ons wil komen vrijdag maar alle cadeautjes bij opa en oma wilde brengen zodat ze die daar kon uitpakken zonder bang te hoeven zijn dat Sinterklaas of Piet ineens langs zou komen (en ik heb natuurlijk een brief terug geschreven dat dat helemaal prima is). Daarna is ze op de bank in slaap gevallen en na een uurtje slapen was ze de rest van de dag vrolijker dan ze de afgelopen weken geweest is...
Ohw en ze heeft het cadeautje niet gekregen trouwens, maar heb haar er ook niet meer over gehoord, het ging dus uiteindelijk helemaal niet om dat cadeautje dat ze wilde hebben.

Wat een mooi en goed voorbeeld Fiwen! Zoiets is hier ook wel een paar keer per week aan de orde. Ik ga er ook zo mee om zoals jij, helaas begrijpt niet iedereen dat.

Wat betreft het boek: het geeft je inderdaad een heel andere kijk op de gedachtengang van een kind. Niet alleen een temperamentvol of hooggevoelig kind, maar het geldt eigenlijk voor heel veel kinderen. Volwassen kijken alleen maar naar gedrag en doen er alles aan om het gedrag te stoppen, maar begrijpen waar het gedrag vandaan komt doen ze niet. En dat is sneu vind ik. Een kind gedraagt zich niet alleen maar. Een kind leeft. Het heeft een eigen karakter, een eigen persoonlijkheid, een eigen gedachtengang en heeft eigen emoties. Velen anders dan die van jou. Door dit boek (en nog een aantal andere boeken) kan je je wat beter inleven in een kind en leer je elkaar te begrijpen. Je leert over je kind en over jezelf.

Misschien ook een goede boekentip... How2talk2kids


Ik heb ook een kind in de klas dat enorm driftig kan worden. Sinds een tijdje knuffel ik hem dan ook, ik zeg niets maar pak hem op schoot en knuffel hem. Dit werkt echt zo enorm goed.

Dat werkt bij B dus echt totaal niet.. Die wordt dan alleen maar nog wilder en slaat en schopt alles bij elkaar...

Dat werkt bij lois ook niet hoor
Die laat ik meestal maar gewoon.

Jep hier ook.. ze moet echt uitrazen. Als je haar probeert te benaderen op wat voor manier dan ook, gaat ze nog meer door het lint.

Bij mijn dochter werkt dat ook niet, bij mijn zoon wel. Die wordt eerst heel even nog veel bozer als ik hem zo vastpak en wordt daarna helemaal rustig.

Ooo wat fijn al die herkenning. Als T. in het openbaar een heftige driftbui heeft kan ik me soms zo eenzaam voelen, en dan lees ik jouw verhaal Fiwen en dat is dan ergens een geruststelling. Hoe rot ik het ook vind voor je dochter en voor jou dat ze zo heftig kan reageren op dingen.

T. heeft ook regelmatig dat hij overloopt van opgekropte frustratie en dan enorm boos kan worden om iets willekeurig kleins. Als bijvoorbeeld mijn schoonouders daarbij zijn gaan ze dan uitgebreid in op die aanleiding ('je krijgt nu geen koekje, maar morgen wel weer hoor! Zullen we morgen samen koekjes gaan kopen?' etc. etc.) Terwijl T. het koekje allang weer vergeten is en verzuipt in zijn eigen emoties.

Ik heb het zelf ook gehad als kind. Ik kan me nog herinneren dat ik tijdens mijn boze buien vooral heel graag begrip en aandacht wilde, maar dat mijn ouders me juist wegstuurden. Vreselijk vond ik dat.

Hahah Filoria, ik vind het ook altijd 'fijn' om dingen te herkennen. Geeft me het gevoel dat ik niet de enige ben en dat het niet aan mij ligt.

Bij J is werkt het vast houden ook niet altijd meteen hoor, soms wordt ze inderdaad ook eerst nog bozer maar als ik haar dan toch nog even vast hou geeft ze zich er aan over en dan is het goed. Het is hier trouwens ook absoluut niet zo dat ze meteen rustig is als ik haar vast pak, meestal slaat de driftbui dan om in een huilbui maar ik heb gemerkt dat ze door een huilbui meer ontlading krijgt dan door een driftbui. Als ze een slecht humeur heeft moet ze altijd eerst even heel hard huilen voordat haar humeur kan omslaan. Ze kan soms al huilend uit bed komen 's ochtends en dan kan ik dat wel steeds blijven sussen maar dan blijft ze er in hangen en kan ze rustig een hele dag zo'n bui houden. Nu neem ik haar op schoot en ik hoef alleen maar te zeggen "huil maar even uit", dan huilt ze een minuut of 10 en is het daarna klaar.
Grappig is trouwens dat ik dat ook altijd al gehad heb. Als ik me echt klote voel dan heb ik het soms ook nodig om even tegen mijn man aan te kruipen en te huilen. En ik weet meestal zelf niet eens waarom ik dan moet huilen, maar het lucht wel op. Man weet dat gelukkig ondertussen feilloos aan te voelen en zet dan heel lief een kopje thee en een pakje zakdoekjes klaar, slaat een arm om me heen en zegt "zal ik je maar even laten huilen?". Werkt altijd

J had het trouwens zo goed gedaan op school bij Sinterklaas! Ze durfde zelfs met een vriendinnetje samen naar de Sint om te luisteren wat hij te vertellen had over haar. Ze zocht wel regelmatig oogcontact met me en wilde bij de juf op schoot zitten maar ze heeft niet gehuild en zei achteraf dat ze het heel erg leuk had gevonden

En hoe gaat het ruim drie jaar later met jullie en jullie kinderen?
Ik ben benieuwd hoe het nu met jullie gaat en het omgaan met de gevoeligheid.

Zelf wil ik haar boek graag lezen, helaas mocht dat niet op zoons biebpasje. Daarom kijken of hij ook al Ebook te koop is o.i.d.. net zoals nog een paar boeken die ik erover graag wil lezen.

Weten jullie of er ook een boek is over hoe om te gaan met de combinatie van je kinds hooggevoeligheid en die van jezelf?

Kennen jullie het boek Draakje vurig?
Een erg herkenbaar boek om samen met je kind te lezen.