11 Jan 2018 18:31 door Marin
Mijn antwoord:
Ik vind het eigenlijk heel erg meevallen. Of het is eigenlijk zoals ik had verwacht. Natuurlijk zijn er wel dingen die echt uitvogelen waren en het is heel erg kindafhankelijk. Als er iets is wat ik geleerd heb afgelopen maanden, dan is het om het te nemen zoals het komt. En om minder te oordelen over dingen waar je van te voren een mening over hebt. Maar dat gezegd hebbende is de grote lijn eigenlijk wel hoe ik het verwacht had, van het moederschap dan.
De borstvoedingsperiode vond ik het allerzwaarst, daar kijk ik niet fijn op terug. Daarvan snapte ik van te voren niets en niets had me er ook op kunnen voorbereiden. En nog steeds snap ik bepaalde dingen nog steeds niet. Ik heb echt hele nare zwarte gedachten gehad en onweer in m'n hoofd en erge druk op m'n borst. Toch zou ik bij een tweede weer voor borstvoeding kiezen, vanwege m'n overtuigingen erover. Die zijn sterk genoeg om er nogmaals voor te kiezen, maar ik heb er eerlijk gezegd wel een beetje een hekel aan gekregen. Blij dat het nu niet meer hoeft. Ik heb uiteindelijk 4 maanden full time borstvoeding gegeven en nog tot 6.5 maand de nachtvoedingen. Ik heb heel erg in de knoop met mezelf gezeten om de keuze te gaan maken voor flesvoeding. Wetende dat het echt niet slecht is, heel neutraal erin proberen te gaan, maar het heeft heel veel tranen gekost. En nu ben ik zo blij met die keuze. In die zin heb ik heel erg geleerd naar mezelf te luisteren.
De andere grote struggle was het vinden van een ritme. De eerste maanden had ik wel echt het gevoel dat ik maar net met m'n hoofd boven water bleef. Soort zwemmen in drijfzand. Het ging allemaal prima (vanwege het makkelijke kind) maar zelf vond ik het wel echt pittig. Ik had zoveel moeite met structuur. Toen hij 7 maanden was, had ik EINDELIJK een ritme. Na 8 maanden hoefde ik gevoelsmatig niet meer alles in te vullen in een app. En nu met 9 maanden weet ik het eindelijk uit m'n hoofd. We varen eindelijk op een ritme.
Qua impact op het dagelijks leven vind ik het allemaal nogal meevallen. Ik besef me dat wij gezegend zijn met een heel makkelijk kind dat vaart op ons leven, wij niet op het zijne. Dat lijkt me een wezenlijk verschil. Het gaat zo goed en makkelijk dat ik juist daardoor heel bang ben geworden voor een tweede. De wens is er zeker wel, maar ik ben echt heel bang dat het niet nog een keer zo goed en makkelijk kan zijn. Dat weerhoud me op dit moment nog erg, maar gelukkig hoeft het ook nog niet. We willen sowieso een iets groter leeftijdsverschil tussen twee kindjes dus op z'n vroegst gaan we daar volgend jaar aan denken als O. twee jaar is.
Ik ben natuurlijk gestopt met werken bij m'n loondienstbaan dus dat is een grote verandering. Deze maand is het al een jaar geleden dat ik gestopt ben. Gevoelsmatig ben ik nog wel heel druk en ik verveel me geen dag. Dat scheelt wel heel erg. Ik vind sommige dagen wel heel lang, vooral met slecht weer en ik twijfel soms wel of ik genoeg met hem speel en genoeg uitdaging geef. De kamer ligt dan soms vol speelgoed maar weet ik niet wat we nou weer moeten gaan doen. Alle boekjes al gelezen, alle torens al gebouwd. Dat is wel een dingetje waar ik mee zit. Of ik hem wel genoeg stimulatie geef, omdat hij natuurlijk niet naar het kdv gaat. Ik voel me dan verantwoordelijk voor de activiteiten die ik met hem onderneem.
Ik heb recentelijk besloten om nog iets rustiger aan te doen met m'n bedrijf omdat ik een nare verkeerde druk ging ervaren. Ik heb veel meer balans gevonden en ben echt ontzettend blij dat ik zoveel bij O. kan zijn. Dat is echt een genot. Hij ontwikkelt zich als een malle en het is echt waar, de tijd vlieeeeegt voorbij. We gaan langzaamaan al naar zijn eerste verjaardag toe, hallo hee!
Ik heb ook het gevoel dat wij een fijne balans hebben als ouders en als partners. Daar ging het in dat andere topic net uitgebreid over en ik vind zelf dat wij dat goed doen, het werkt voor ons op onze manier. We hebben een fijn netwerk achter de hand, dus we hebben ook de mogelijkheden bij de wensen en behoeften die we hebben. Dat helpt enorm.
Intussen is hij ook echt een kindje in plaats van een baby, zo zie ik het heel erg, en ik voel me nu zo ontzettend veel meer moeder en niet louter verzorger. Ik ben dezelfde moeder die ik dacht van te voren te zijn. Ik ben relaxed en hij gaat gewoon mee als we ergens naar toe gaan, we ondernemen best veel met hem. Hij is echt aan het ontdekken nu en veel mag, maar ook lang niet alles, ik ben in die zin ook wel weer streng. Of consequent in elk geval. Dat had ik van te voren ook verwacht. Ik laat hem heel erg ontdekken, maar ik/wij bepalen de grenzen van wat veilig is en wat mag. Dat past bij ons en dat is niet anders dan dat ik van te voren had verwacht.
Ik vind deze fase wel echt HEEL veel leuker dan die echte newborn fase. Dat maakt ook dat ik er tegenop zie om dat ooit weer opnieuw te doen. Maar voor nu hoeft dat lekker nog niet en genieten we van onze kleine wurm.
Let's discover the world together.