Op vakantie zonder kinderen
Wij hebben het plan gemaakt om in het voorjaar op vakantie te gaan met vrienden. Zoon kan naar onze ouders, dan wel helemaal bij één paar opa en oma, dan wel halverwege wisselen als ze vinden dat het te lang is. We willen dan naar Spanje, die vrienden maken een rondreis daar en kunnen een paar dagen (zeg 4 a 5)bij ons aanschuiven. Mn man vindt het zonde om naar Spanje te gaan voor echt 5 dagen en daarin geef ik hem best gelijk.
Maar echt een week nog samen met z'n tweetjes voelt voor mij ook gek. Ik heb op zich niet zo'n problemen met zonder kind op vakantie gaan, weet dat hij in goede handen is en zie zeker bij een tripje met vrienden (zonder kinderen) de voordelen ervan in.
M'n man vond het een beetje lullig klinken dat ik niet zo lang met hem samen nog wil blijven. Hij weet natuurlijk niet dat we in maart ook al een weekendje weg gaan samen omdat ik dat stiekem geregeld heb, dus die kennis heb ik wel. Maar het voelt voor mij denk ik best wel gek en onzinnig om in Spanje echt dagenlang nog te zijn omdat dat ook zo'n soort vakantie is waar zoon juist ook wel goed bij kan zijn. Kijk, als we rond zouden reizen door India zou ik geen problemen hebben met twee weken zonder 'm, dat gaat gewoon niet (minder?) met 'm. Gevoelstechnisch klopt dat veel meer.
Snappen jullie beetje wat ik bedoel?
Anderzijds kan ik me ook wel voorstellen dat het heerlijk is om een paar dagen gewoon wakker te kunnen worden wanneer we willen ipv één iemand om 6 uur al de zonsopgang te aanschouwen, gewoon eens bij het zwembad te kunnen liggen zonder alert te zijn op de babyfoon en uiteten te kunnen op echt Spaanse tijden. Ik snap het wel, maar ben toch ook beetje bang dat het onzinnig voelt. Dat we hem dan net zo goed er bij hadden kunnen hebben. Dus maximaal 3 a 4 dagen nog blijven vóór (of na, maar plan technisch is voor handiger) die vrienden komen is misschien net lekker. Langer hoeft van mij niet.
Ik heb niet echt een vraag denk ik, maar wil denk ik even m'n gedachten hierover kwijt en bespreken. Ik vind het al best goed van mezelf dat ik dit kan. Totaal geen oordeel naar mensen die langer weg gaan zonder kinderen of het überhaupt niet willen, dat is zo persoonlijk merk ik. Ik merk dus al verschil tussen m'n man en mij hierover. Wat hem betreft zouden we een hele week nog samen weg maar voor mij voelt dat toch wat onnodig voor zo'n tripje, en dat doet niets af aan samen met hem zijn. Ik hoop maar dat hij dat snapt. Overigens willen we in het najaar nog een wat langere reis (twee weken ofzo) weer naar Spanje en dan wel met zoon erbij, gewoon echt een vakantie als gezinnetje. Dus dat gaan we zeker doen. Luxe probleem ook dit, ik heb zo niks te klagen (doe ik hopelijk ook niet).
Dus misschien mijn vraag aan jullie: wat vinden jullie?
En een vraag aan ervaringsdeskundigen: Hoe beviel het om zonder kind weg te zijn? Hoe lang was je weg? Waar was je naar toe? Hoe ging het met het kind en had je veel contact?