Dan jij ook n hele dikke lieve Katrien.
Met een nieuw jaar van zachtheid, mildheid naar jezelf en heel veel nieuwe schepjes eigenwaarde. Net als voor Snoezel.

Quizzle, dankjewel voor je lieve woorden. Wat een bijzonder persoon ben je toch. Er is zoveel met jou aan de hand maar toch ben je altijd zo begaan met iedereen hier.
Wat een heftige beslissingen heb je moeten maken voor 2018, beslissingen waar je heel sterk voor moet zijn. Gelukkig geeft het je wel rust.

Katrien en Snoezel, veel sterkte gewenst beide. Wat kan het leven hard zijn Twijfel niet aan je zelf, je bent aan het overleven. De kinderen zullen je heus niet kwalijk nemen hoe je nu met de situatie omgaat. Hopelijk wordt in 2018 alles beter, rustiger en zonniger.

Het was een zwaar jaar. Waarin in veel mensen minder aandacht heb kunnen geven.
32 weken misselijk geweest, vroeg geboorte van onze tweeling, de eerste zware periode thuis. Hoe kon ik ooit denken dat ik met 1 kindje druk was.
Nu heb ik 4 kinderen die allemaal aandacht nodig hebben.
Het was echt flink aanpoten.
Ons huwelijk hier flink onder geleden. Hoop dat we elkaar weer vinden in 2018 en weer dichter bij elkaar komen.
2017 was een jaar waar in ik flink grenzen verlegd heb.
Emetofobie en een tweeling zwangerschap gaat niet samen.
Maar ik heb het overleefd. Trots op hoe ik zo veel mogelijk ben blijven doen terwijl ik misselijk was.

Ik hoop dat we dit jaar meer rust in huis krijgen.

Hier was 2017 ook het jaar van de veranderingen. Onze dochter ging naar de basisschool, en dat was voor mij als thuisblijfmoeder wel even wennen. Gelukkig vond en vind ze het nog steeds helemaal geweldig op school waardoor ik ook snel gewend raakte en mijn draai weer vond.
In maart is mijn baarmoeder schoongemaakt en toen kwamen we erachter dat er meerdere versteende embryo's zaten, dus ik had meerdere miskramen gehad in de maanden daarvoor. We hadden weer hoop op een nieuwe zwangerschap, maar dat duurde toch nog langer dan verwacht. In juli ging het weer mis en toen was ik er klaar mee. Een maand later had ik en positieve test in mijn handen en inmiddels ben ik bijna 25 weken zwanger van ons tweede dochtertje!

Het grootste dieptepunt kwam eind van dit jaar. Begin december kregen we te horen dat mijn schoonvader galwegkanker had. Een week later moest hij naar het ziekenhuis om een drain te plaatse zodat het gal afgevoerd kon worden. Helaas ging hij al heel snel achteruit en binnen 10 dagen is hij in het ziekenhuis overleden. Gelukkig wist hij wel dat we weer een meisje krijgen, maar het doet wel pijn dat ik haar nooit aan hem zal kunnen laten zien.
We hebben nooit echt de tijd gehad om goed afscheid van hem te nemen, daar ging het allemaal veel te snel voor. Echt verschrikkelijk voor mijn schoonmoeder waarmee hij al 48jaar getrouwd was. Het was gewoon een hele bijzondere man op zijn eigenzinnige manier!

Ik kijk erg uit naar het voorjaar van 2018 want dan word ons tweede meisje geboren en is ons gezin compleet!

Een dikke knuffel voor iedereen die er eentje nodig heeft. Wat een heftige dingen maken sommigen toch mee. Quizzle, echt respect voor jou hoe betrokken je hier altijd overkomt, terwijl je het zelf zo zwaar hebt. En Snoezel en Katrien, wat ontzettend rot voor jullie. Van jou had ik wel eens wat gelezen, Snoezel, maar van Katrien heb ik niks meegekregen hier. Sterkte voor jullie!

Het jaar 2017 was er voor ons een met pieken en dalen. Het begon rustig, maar eind maart werd mijn vader ziek. Het begon tijdens het oppassen bij ons thuis wat hij wekelijks deed, hij had ineens krachtverlies terwijl hij onze zoon de trap optilde. Toen er de dagen erna nog meer uitval en heel veel pijn bijkwam is hij met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Na een paar onzekere dagen kreeg hij de diagnose Guillain-Barre. Hij had geluk dat de achteruitgang bij hem op tijd stopte, hij hoefde niet aan de beademing, maar hij kon niet meer zelfstandig lopen. Na een paar maanden revalidatie kon hij gelukkig weer normaal lopen en bewegen, hij is volledig hersteld op wat vermoeidheidsklachten na.
Eind april/begin mei zijn we op reis naar China geweest om mijn schoonzus op te zoeken. Heerlijke vakantie was dat met beide kinderen (afgezien van de vliegreis dan ). Fijn dat we toch konden gaan, omdat het met mijn vader zo de goede kant opging.
In de zomer stortte mijn moeder in, ze raakte in een diepe depressie. Eind augustus, de dag na Lowlands, ging het ineens wat beter en zijn we gauw op bezoek gegaan voor we op vakantie gingen. Zo fijn om haar naar al die weken weer te zien en knuffelen. Maar de dag daarna zakte ze weer weg helaas. Eind oktober had ze weer een opleving, dit keer leek het echt beter te gaan, ze kwam zelfs bij ons langs en ging naar mijn broertje die in een woongemeenschap van verstandelijke gehandicapten woont. Maar na een paar weken zakte ze toch weer in de depressie. Het verschil met daarvoor is dat we nu wel contact hebben, dat kon ze eerst niet, maar het is heel minimaal, af en toe wat berichtjes.
Vanmorgen heb ik mijn moeder voor het eerst in weken echt gesproken. De aanleiding was minder leuk, mijn verstandelijke gehandicapte broertje viel gisteravond ineens bewusteloos neer op tafel. Hij kwam na 20 minuten weer bij en alle onderzoeken lijken tot nu toe goed, dus het is niet duidelijk wat er gebeurd is. Maar dit 'trok' mijn moeder wel weer even naar deze wereld, dus ook wel fijn om even weer echt contact te hebben. Nu afwachten hoe het verder gaat met mijn broertje en hopelijk kan ik mijn moeder deze week eindelijk weer eens even zien.

Verder gaat het met ons gezin gelukkig wel goed. Omdat mijn vader en mijn moeder niet meer kunnen oppassen (ze hadden allebei een eigen dag), gaat de jongste nu een dag in de week naar een gastouder en ik werk tijdelijk een dag minder. Vanaf februari moet ik weer normaal gaan werken en komt er een dag gastouder bij. Gelukkig gaat dat heel goed en vindt hij het leuk. Alles gaat verder gewoon lekker zijn gangetje, maar de depressie van mijn moeder blijft natuurlijk altijd in mijn achterhoofd. Ik mis haar.
Verder hebben we een nieuwbouwhuis gekocht eind oktober, superleuk! Al moeten we dus nog een poosje geduld hebben voor we daarin kunnen, hopelijk eind 2018!

Jeetje Suus, wat een heftige gebeurtenissen voor jou. Wat zal alles kwetsbaar voelen Hopelijk komt je moeder gauw weer 'tot rust' en valt het mee met je broertje. Dikke knuffel!

Jeetje Suus, wat een heftig jaar voor je. Hoop dat komend jaar de depressie van je moeder onder controle komt en dat er weer wat fijner contact kan ontstaan. En veel geluk met de nieuwe woning.

En tjja.. 2017. Niet zulke hele heftige gebeurtenissen hier.
We begonnen het jaar vol goede moed. Besloten voor een 3e te gaan. In februari was ik direct zwanger. Dit eindigde in een miskraam. Daarop volgden nog 4 miskramen.

In maart begonnen aan een nieuwe baan. Dit leek in eerste instantie wel oke, maar dit begon na een paar maanden behoorlijk om te slaan. In november heb ik uiteindelijk zelf ontslag genomen zonder een nieuwe baan te hebben.

Verder lijk ik steeds meer last te hebben van PMS. En dan ook zo heftig dat het het hele gezinsleven begint te overschaduwen. Heb ook nu na weer een paar dagen rot het besluit genomen om voor die klachten naar de huisarts te gaan.

Wat een pittig jaar Suus, ik hoop dat je moeder in 2018 weer een beetje de weg terug kan vinden naar waar alles niet zo donker en zwaar voelt. En ik hoop dat met je broertje en vader ook alles helemaal in orde komt.

Boerenkool, dat vind ik ook erg zwaar voor je, vijf miskramen. Ik hoop voor jou dat 2018 een beter jaar mag worden, met meer hoop.

Het stomme is dat het helemaal niet als zo'n zwaar jaar voelt, maar als ik alles dan op een rijtje zet denk ik ook wel even 'Jeetje, wat veel.' Ons gezinsleven is natuurlijk ook best druk met twee kleine kinderen en dat gaat allemaal wel gewoon goed, dat scheelt een hoop.
Met mijn vader gaat het goed trouwens hoor, hij moet alleen ook nog 4 dagen per week werken en daarnaast nog een dag op twee kleine kinderen passen werd hem gewoon teveel.

Jeetje Boerenkool, 5 miskramen, wat heftig!

Dikke knuffel voor iedereen die het nodig heeft! Wat een verdrietige en heftige dingen komen er voorbij. Ik wens iedereen echt alle geluk, liefde, gezondheid en moois voor het nieuwe jaar! Ik hoop dat het voor iedereen een prachtig jaar mag worden.

Ik heb al dikwijls mijn stukje in dit topic willen schrijven maar stelde het telkens weer uit. Ik word altijd een klein beetje emotioneel als ik aan het afgelopen jaar denk.
In mei hebben mijn vriend en ik een auto ongeluk gehad in Duitsland, beide in het ziekenhuis gelegen maar mochten vrij snel weer naar huis. Tot op heden zijn we nog niet helemaal hersteld maar we hebben echt heel veel geluk gehad en zijn daar ook erg dankbaar voor. Helaas is de verzekering er nog altijd mee bezig, hadden zo gehoopt dat we het voor het einde van het jaar echt konden afsluiten. Ook het verwerken is niet altijd even makkelijk, het zal ook nog wel een hele tijd duren. We beseffen nu des te meer dat we moeten genieten van het leven, van de kleine en van de grote dingen.
Door het ongeluk hebben we ook wat dingen waar we enorm naar uitkeken moeten afzeggen maar we kunnen tenminste nog mooie plannen maken voor de toekomst, dat is toch zo'n luxe en absoluut geen vanzelfsprekendheid.

Onze terugreis van onze citytrip Berlijn afgelopen december verliep helaas ook anders dan gepland maar eigenlijk valt dat heel erg mee.

Ik heb in november mijn rijbewijs gehaald, echt zo onwijs blij mee! En ondanks het ongeluk is het me toch gelukt.

Verder heb ik door het ongeluk ook wel echt gezien wie er echt voor ons was en wie niet. Helaas was dit ook best wel pijnlijk en heeft ook echt m'n ogen geopend.

Ik heb afgelopen jaar ook de stap genomen om naar de psychologe te gaan, het was niet makkelijk maar ik merk dat het mij enorm helpt.

En voor de rest was het een rustig jaar, hebben we leuke uitstapjes gemaakt en echt genoten van de kleinste dingen.

Knuffel voor jou, Sayhtia
Je bent goed bezig, maar je wist al dat ik dat vond.

Dank je wel, wat ben je toch lief!