Een dikke knuffel voor iedereen die er eentje nodig heeft. Wat een heftige dingen maken sommigen toch mee. Quizzle, echt respect voor jou hoe betrokken je hier altijd overkomt, terwijl je het zelf zo zwaar hebt. En Snoezel en Katrien, wat ontzettend rot voor jullie. Van jou had ik wel eens wat gelezen, Snoezel, maar van Katrien heb ik niks meegekregen hier. Sterkte voor jullie!
Het jaar 2017 was er voor ons een met pieken en dalen. Het begon rustig, maar eind maart werd mijn vader ziek. Het begon tijdens het oppassen bij ons thuis wat hij wekelijks deed, hij had ineens krachtverlies terwijl hij onze zoon de trap optilde. Toen er de dagen erna nog meer uitval en heel veel pijn bijkwam is hij met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Na een paar onzekere dagen kreeg hij de diagnose Guillain-Barre. Hij had geluk dat de achteruitgang bij hem op tijd stopte, hij hoefde niet aan de beademing, maar hij kon niet meer zelfstandig lopen. Na een paar maanden revalidatie kon hij gelukkig weer normaal lopen en bewegen, hij is volledig hersteld op wat vermoeidheidsklachten na.
Eind april/begin mei zijn we op reis naar China geweest om mijn schoonzus op te zoeken. Heerlijke vakantie was dat met beide kinderen (afgezien van de vliegreis dan
). Fijn dat we toch konden gaan, omdat het met mijn vader zo de goede kant opging.
In de zomer stortte mijn moeder in, ze raakte in een diepe depressie. Eind augustus, de dag na Lowlands, ging het ineens wat beter en zijn we gauw op bezoek gegaan voor we op vakantie gingen. Zo fijn om haar naar al die weken weer te zien en knuffelen. Maar de dag daarna zakte ze weer weg helaas. Eind oktober had ze weer een opleving, dit keer leek het echt beter te gaan, ze kwam zelfs bij ons langs en ging naar mijn broertje die in een woongemeenschap van verstandelijke gehandicapten woont. Maar na een paar weken zakte ze toch weer in de depressie. Het verschil met daarvoor is dat we nu wel contact hebben, dat kon ze eerst niet, maar het is heel minimaal, af en toe wat berichtjes.
Vanmorgen heb ik mijn moeder voor het eerst in weken echt gesproken. De aanleiding was minder leuk, mijn verstandelijke gehandicapte broertje viel gisteravond ineens bewusteloos neer op tafel. Hij kwam na 20 minuten weer bij en alle onderzoeken lijken tot nu toe goed, dus het is niet duidelijk wat er gebeurd is. Maar dit 'trok' mijn moeder wel weer even naar deze wereld, dus ook wel fijn om even weer echt contact te hebben. Nu afwachten hoe het verder gaat met mijn broertje en hopelijk kan ik mijn moeder deze week eindelijk weer eens even zien.
Verder gaat het met ons gezin gelukkig wel goed. Omdat mijn vader en mijn moeder niet meer kunnen oppassen (ze hadden allebei een eigen dag), gaat de jongste nu een dag in de week naar een gastouder en ik werk tijdelijk een dag minder. Vanaf februari moet ik weer normaal gaan werken en komt er een dag gastouder bij. Gelukkig gaat dat heel goed en vindt hij het leuk. Alles gaat verder gewoon lekker zijn gangetje, maar de depressie van mijn moeder blijft natuurlijk altijd in mijn achterhoofd. Ik mis haar.
Verder hebben we een nieuwbouwhuis gekocht eind oktober, superleuk! Al moeten we dus nog een poosje geduld hebben voor we daarin kunnen, hopelijk eind 2018!