19 Dec 2017 13:16 door Pompoen
Met mijn eerste man was ik 11 jaar samen toen hij overleed, ik weet niet maar heb het gevoel dat ik dat moet benoemen. Misschien ook omdat het niet helemaal eerlijk voelt dat de telling daar is gestopt.
Met mijn huidige man ben ik 3,5 jaar samen. De mooiste herinnering is onze nog heel verse trouwdag, wat was dat een prachtige en bijzondere dag zeg!
De slechtste herinnering is dat hij het na een maand of 4 ineens uitmaakte tijdens een weekendje weg. Het vloog hem allemaal naar zijn strot en hij vond het allemaal veel te veel en veel te snel. Het is niet lang uit geweest. Vlak daarna werd ik maar niet ongesteld en had ik hele gevoelige borsten. Ik dacht echt dat ik zwanger was. We hebben daar toen over gepraat en hij vond dat we dan maar weer bij elkaar moesten komen. Ik vond van niet maar we hadden het wel over in de buurt komen wonen en vriendschap en zo. Een aantal dagen later deed ik een negatieve test. Hij was zó teleurgesteld! Haha, ik was vooral opgelucht op dat moment. Maar het maakte wel dat hij zich realiseerde dat hij me gewoon enorm miste, ons miste en dat hij het eigenlijk vreselijk vond dat we niet meer samen waren.
Dat was echt een vreselijke week, mijn emoties werden alle kanten op geslingerd. Maar ik ben wel blij dat hij zo’n spijt had van die beslissing.
Wat ik trouwens ook echt heel fijn vind om te merken is hoe sterk we samen zijn. We hebben genoeg hobbels overwonnen, ik zit regelmatig slecht in mijn vel, depressie, overspannen, heb veel lichamelijke en psychische klachten maar hij staat altijd voor me klaar. Soms vind hij het even moeilijk, maar hij is altijd bereid te luisteren en nieuwe inzichten te krijgen. Hij zorgt zo lief voor me, hij is er voor me ook in mindere periodes en ik kan echt op hem rekenen. En andersom ook, alleen heb ik daar niet altijd ruimte voor. Echt als ik nu weer denk aan hoe lief hij voor me is kan ik bijna huilen. Ik voel me echt niet goed, doodmoe, prikkelbaar en somber en hij laat me langer slapen in de ochtend en brengt dan de kinderen naar school (en smeert hun brood en zo), hij komt eerder naar huis om te koken als hij kan als ik aangeef dat ik het niet meer trek, hij doet de was, hij betaald de rekeningen, hij stelt me gerust en bedenkt samen met mij manieren waarop dingen wél kunnen. Hij pusht me niet maar accepteert het tegelijk niet als ik helemaal niets meer doe. Hij steunde me toen ik ging werken en ook toen ik wilde stoppen. Hij vindt dat ik vooral gelukkig moet zijn en ik hoef van hem niet te werken, ook niet als ik mijn uitekering kwijt raak. Maar als ik toch wil werken dan steunt hij me daarin ook. Hij helpt me door me illustratieopdrachten te geven vanuit zijn bedrijf, ik doe ze onbetaald en vrijwillig, ze zijn bedacht om mij te helpen er een beetje in te blijven, ene portfolio op te bouwen en zo, omdat ik aangaf dat ik dat graag wilde. Hij is zo lief!
Laatst gewijzigd door
Pompoen op 19 Dec 2017 13:47, in totaal 1 keer gewijzigd.