3 jaar geleden besloten we te stoppen met de pil, de tweede maand erna was ik meteen zwanger, wat helaas eindigde in een miskraam.
Bij de eerste echo van 8 weken kreeg ik te horen dat het een missed abortion was waarschijnlijk bij week 6.
We besloten voor een spontane miskraam, die helaas niet volledig kwam, dus medicatie gekregen. Ik kreeg veel bloedverlies en pijn het leek erop of dit het was. Later kreeg ik koorts en ben ik opgenomen voor een spoed curettage en heb ik 3 dagen aan het infuus gelegen in in het ziekenhuis. Bijna 5 weken later van het moment dat ik hoorde van de missed abortion kom ik eindelijk thuis.... we moeten dit een plekje geven. We nemen even een paar maanden rust voor we weer aan een nieuwe poging denken.

Helaas lukt het niet meer om zwanger te worden en worden we via de huisarts doorgestuurd naar het ziekenhuis. Allebei worden we onderzocht en kan er geen enkele reden gevonden worden. Mijn eileiders worden doorgespoten, niet omdat ze verwachten dat dit de reden is, maar omdat het evt. de kans kan vergroten. Ik heb nog nooit zoveel pijn gehad! Daar vinden op de echo toch iets in de baarmoeder ze denken aan een poliep, vanwege de pijn willen ze deze onder narcose weghalen, daar moet ik 4 maanden op wachten. Tijdens de operatie komen ze erachter dat het een verkleving was, van de curretage. Een half jaar rust wordt geadviseerd voor we aan iui mogen beginnen. Eerst 1 in de eigen cyclus en daarna 6 met hormonen. Helaas geen resultaat. Nu 2 maanden rust en volgend jaar beginnen met ivf.

Het zijn een zware 3 jaren geweest. We staan er volledig achter dit minimaal 1 keer te proberen, maar ben ook bang voor hoe zwaar het zal zijn. Ik merkte bij iui dat de wachtweken steeds zwaarder werden en de teleurstelling ook.
Je blijft je afvragen waarom toen meteen wel en nu lukt het niet meer.