Ik heb hier al vaker verteld over het gedrag van onze zoon. Hij is ontzettend extreem in zijn gedrag en zijn emoties. Nog steeds. Inmiddels is de hoop dat het slechts 'een fase' was dan ook aardig vervlogen. Inmiddels heb ik steeds vaker momenten dat ik met mijn handen in het haar zit en écht niet meer weet wat ik met hem aan moet.

Als baby huilde hij ongeveer 80% van de tijd dat hij wakker was. Dodelijk vermoeiend, maar omdat hij de nachten goed doorsliep was het redelijk te doen. Al zal ik niet ontkennen dat ik hem/ zijn gehuil af en toe meer dan zat was. Vanaf ca. 14 maanden ging het beter en werd hij een vrolijke dreumes. Helaas begonnen al snel daarna de driftbuien. Hij kon vreselijk driftig worden als iets hem niet lukte, als hij zijn zin niet kreeg of zomaar om (in onze ogen) niets. Daarom ging hij vanaf zijn tweede jaar vier dagdelen in de week naar de psz, om mij wat te ontlasten, maar ook om zijn energie kwijt te kunnen.

Inmiddels is F. 4 jaar en 3 maanden oud, sinds augustus zit hij op de basisschool. Nog steeds is hij erg extreem in zijn emoties en gedrag. Hij rent door het huis heen, hij springt vaker op de bank dan dat hij erop zit, zit nooit stil, onder het eten zit hij in alle mogelijke houdingen (behalve recht aan tafel). Allemaal dingen waar op zich mee te leven is, maar dat wil niet zeggen dat het niet vreselijk vermoeiend is. Goed, hij heeft regelmatig butsen en builen. Vorige week nog, een ei van heb ik jou daar op zijn hoofd, omdat hij, terwijl ik aan het koken was, van de salontafel op de bank wou springen en daarbij uitgleed over het tafelkleedje. Toen lag hij dus met een gigantische klap op de grond. Hij heeft al een paar keer wondjes moeten laten lijmen, maar echt noemenswaardige verwondingen *afkloppen* heeft hij nooit gehad.

Waar we wel steeds meer mee zitten is zijn gedrag. Hij tolereert gewoon geen 'nee'. Als hij wel een 'nee' krijgt, doet hij er niks op uit, of krijgt een driftbui waar je u tegen zegt. Wij blijven consequent volhouden en geven nooit toe, maar hij blijft doorgaan. Als we hem vragen op te ruimen en hij heeft geen zin, doet hij het gewoon niet. Hetzelfde met aankleden. Van de week nog, heeft hij bijna 2 uur lang in zijn blote kont op bed gezeten, omdat hij weigerde zich aan te kleden. Een tijd geleden ben ik een uur! onderweg geweest van de supermarkt naar huis, omdat hij geen kaasstengel kreeg. Een stukje van normaal nog geen tien minuten. Gillen, krijsen, languit op de grond liggen en weigeren nog maar een stap te zetten. Hij doet het gewoon niet. Wat ik ook probeer. Werkelijk alles hebben we al geprobeerd. Straffen, belonen, motiveren, helpen, uitleggen waarom, niks helpt en alles lijkt averechts te werken. Dit hierboven zijn slechts een paar voorbeelden van waar we dagelijks meerdere malen tegenaan lopen.

Vandaag de bevestiging gekregen dat het niet aan ons ligt. Ook op school vertoont hij dit gedrag. Hij had met het poppenhuis gespeeld en alles overhoop gehaald. Toen juf hem vroeg weer een beetje op te ruimen, weigerde hij in alle toonaarden. Vanmiddag bij het naar huis gaan zat een klasgenootje aan zijn pet en F. begon te gillen als een malle. Toen juf daar wat van zei, ontaarde dat in een nieuwe driftbui. Ik citeer juf: "Een beweeglijk kind kan ik wel tegen, maar hier, en dat mag ik eigenlijk niet zeggen, word ik af en toe tureluurs van. Ik krijg hem dan ook niet waar ik hem hebben wil en weet dan niet hoe ik hem kan benaderen" Aan de ene kant heel fijn om te horen dat het niet aan ons ligt, aan de andere kant niet de bevestiging die ik wil, omdat als zelfs juf het niet meer weet dit toch echt niet normaal is.

Op andere momenten is het weer een ontzettend lief, betrokken jongetje. Hij is vrijwel altijd bereid te delen, als er iemand verdrietig is, bekommert hij zich altijd om diegene en kan ook heerlijk in zijn eentje spelen. Hele verhalen speelt hij dan. En dat maakt het juist zo moeilijk. Waarom vertoont hij dit moeilijke gedrag?

Aan de ander kant is het ook een heel slim kind. Hij telt moeiteloos tot dertig, maar met een beetje hulp komt hij veel verder. Hij is bezig met het alfabet, herkent getallen tot aan de 100, gebruikt soms woorden die mijn dochter niet eens gebruikt en is ontzettend leergierig. Hij kan, als hij de rust heeft, puzzels maken van 100 stukjes. Als ze tv kijken, vertelt hij zijn zus dat de programma's die zij kijkt voor baby's zijn en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Wie herkent dit? Wie heeft dit met haar (oudere) zoon of dochter ook meegemaakt? Wat was de oorzaak, wat hebben jullie eraan gedaan en hoe gaat het nu?

Sorry overigens voor het warrige en lange verhaal.