20 Nov 2017 17:19 door Biechtje
Ik wil gewoon vooral even van me afschrijven denk ik. Afgelopen jaren heb ik verschillende therapieën gevolgd, het gaat echt stukken beter met me. De kinderwens is er altijd al geweest, maar ik vond dat het eerst beter moest gaan en bovendien is het niet wenselijk om zwanger te raken/zijn tijdens een intensief behandelingtraject.
Inmiddels zit ik in het nabehandelingstraject en mijn man en ik waren het over eens, we zouden er nu voor gaan. Eindelijk kunnen we werken aan het in vervulling gaan van een langgekoesterde wens. Anticonceptie de deur uit, laatste menstruatie afwachten en dan zouden we er voor gaan.
Echter heeft mijn behandelaar me nu dringend geadviseerd om nog een traject te gaan volgen, geen enorm lang traject, maar een bepaalde therapievorm die wel heel intensief is. Het zou mij enorm veel verder kunnen helpen en er voor kunnen zorgen dat ik een stuk minder angstig word.
Ik heb er met mijn man over gesproken, over nagedacht en besloten dat ik dat traject inderdaad wil doen en dat ik denk dat nu zwanger raken waardoor ik dat traject waarschijnlijk niet meer kan doen niet wenselijk is.
De anticonceptie kan dus weer uit de kast.
Verstandelijk sta ik er helemaal achter om dit traject nog te gaan doen voor we gaan proberen zwanger te raken maar ik voel me nu zo verdrietig. Mijn man vind het ook heel erg jammer maar staat er helemaal achter.
Maar ik kan wel janken, ik wil niet meer, ik ben het zo zat dat mijn geestelijke gesteldheid me zo in de weg staat, dat ik steeds maar weer therapieën moet volgen waardoor die wens weer op een laag pitje moet.
Ik denk dat de teleurstelling nu ook extra groot is omdat we echt op het punt stonden om er mee te beginnen. En ik weet nu even niet meer zo goed wat ik met mezelf aan moet. Kijk als ik snel kan beginnen en zo dan kan ik het mentaal wel aan om die wens weer op een lager pitje te zetten. Maar ik zie allemaal doemscenario’s voor me waarbij ik eerst maanden op de wachtlijst moet en dan minimaal een jaar aan een nieuwe therapie vast zit. Ik kan dat gewoon niet meer, zo lang wachten. Dan kan ik voor mijn gevoel beter proberen nu zwanger te raken en daarna als het kindje wat groter is dat traject gaan voelen. Maar ja, dan zit ik ondertussen nog wel met een stuk wat onbehandeld blijft.
Bah, ik voel me echt verdrietig.