22 Okt 2017 00:35 door Whatever
Ik herken dit wel een beetje en ik ben er nu mee bezig met mindfulness/zelfcompassie. Ik merk ook dat ik te snel over nare dingen heen stapte en het direct dood rationaliseerde en vond dat ik me niet aan moest stellen. Waarschijnlijk een weerbaarheidsmechanisme van vroeger? Terwijl ik als iets me dan wel raakte echt overstuur en overspoeld kon raken, een of twee x per jaar. En dan was ook alles teveel.
Nu heb ik wat oefeningen, waarbij ik dus soms bewust op zoek ga naar hoe ik me voel, bewust even stil sta bij nare dingen en daar compassievol mee om leer gaan. Het verdriet op die momenten meer bewust beleef, in kader (het een plek geven in mijn lichaam, bewust ergens voelen, je armen om jezelf heen slaan, klinkt zweverig dit maar mijn coach brengt het heel rationeel) waardoor het eigenlijk niet groter wordt dan mijzelf en behapbaar blijft en me niet overspoelt. Ik ben hier nu een half jaar mee bezig ofzo en bijvoorbeeld het verbreken van mijn relatie kon ik veel beter handelen en bewust beleven en weer afstand nemen en echt verwerken ipv wegstoppen.
Ze heeft ook net een boek geschreven mocht je geïnteresseerd zijn.