29 Okt 2017 21:23 door Biechtje
Ik biecht op dat ik sinds gisteren weer last heb van 'extreme' vergelijkingsdrang en daarbij mijzelf weer compleet naar beneden haal.
Dat komt omdat ik gisteren een reünie had van groep 8, waar ik 20 jaar geleden in zat.
Van te voren is gevraagd om anoniem een enquete in te vullen over hoe de afgelopen 20 jaar je leven is verlopen. Een van de vragen was of je kinderen had en zo ja hoeveel. De enquete is door in totaal 25 van de 30 leerlingen ingevuld. Er bleken in totaal 2 geen kinderen te hebben (waarvan ik er 1 ben). Toen werd er door een oud klasgenoot de vraag gesteld wie er geen kinderen had, durfde ik bijna niet mijn hand op te steken.
Ook veel gesprekken met oud-klasgenoten (waaronder een aantal vriendinnen van de basisschool) ging over bevallingen en kinderen. Iets waar ik niet over mee kan praten en dan voel ik mij best alleen...
Emotioneel zijn man en ik al wel een tijdje toe aan een kind, maar we hebben er na veel tranen voor gekozen om het verstandelijk te benaderen en te wachten totdat we betere huisvesting hadden (we hebben jarenlang in een 2 kamer appartement zonder balkon en tuin gewoond en verhuizen eind dit jaar naar een eensgezinswoning). In 2018 willen we dan ook voor een kindje gaan.
Maar waarom kan ik dan niet met deze gedachten trots op mezelf zijn ipv mij nu ook weer te vergelijken met oud klasgenoten? Waarom ben ik jaloers dat zij wel eerder een gezin hebben gesticht?
Ik word soms zo verdrietig van deze gedachten dat ik mij doordat ik nog geen moeder ben minder waardevol vind,,,