14 Okt 2017 11:42 door Leda
Al een tijd niet gereageerd, maar omdat ik je bericht zo herken en zo met je meeleef weer eens ingelogd.
Wat verschrikkelijk zwaar voor jullie, Marsy. Je wil graag ervaringsverhalen lezen, dus bij deze:
Onze oudste zoon was ook een huilbaby. Hij huilde minstens 20 van de 24 uur op een dag. We hebben, net als jullie, alles geprobeerd: huisarts, kinderarts, osteopaat, medicijnen, andere voeding, etc. Niks hielp. Er werd gedacht aan verborgen reflux en extreme darmkrampen, maar niks dat hielp. Ook onze zoon wilde niet in de draagdoek of draagzak. Ik heb dag in dag uit met hem rondgelopen en heen en weer gewiegd. Getwijfeld aan mezelf, onze relatie kwam onder druk te staan. Gelukkig zijn we er samen doorheen gekomen. Na ongeveer zes maanden werd het huilen wat minder. Ik denk dat het rond tien maanden echt beter ging. Hij is wel altijd een kind gebleven dat veel nabijheid nodig heeft en moeilijk zelf kan spelen.
Zoals je zelf ook al schrijft, die periode lijkt echt een traumatische ervaring te zijn geweest. Ik heb jaren gehad dat ik bij elk huiltje stijf stond van de spanning en er bijna van in paniek raakte. Ook heb ik een tijd geen tweede kind aangedurfd. Uiteindelijk toch de knoop doorgehakt en onze tweede was zo'n ander kind! Tevreden, vrolijk. Ik heb met volle teugen genoten van de babytijd van de tweede, van hoe het ook kon zijn. En tegelijkertijd heb ik heel veel verdriet gehad, omdat ik me extra goed besefte wat ik bij de eerste gemist had en hoe zwaar het is geweest (zowel voor mijn man en mezelf als voor mijn zoon).
Het wordt echt beter. Ik hoop dat je je beseft dat je jezelf niks kwalijk kunt nemen. Je doet alles wat je kan. Ik hoop echt voor jullie dat het snel beter gaat met jullie zoon en dat jullie kunnen gaan genieten. Heel veel sterkte!