08 Jan 2018 22:34 door Jada
Ik vond het op deze dag wel eens tijd om een nieuwe update te schrijven. Vandaag is namelijk de dag dat het precies 6 maanden geleden is geweest dat ik mijn laatste eetbui heb gehad. Iets wat ik nooit en te nimmer had verwacht, zo lang zonder eetbuien is al meer dan 15 jaar geleden.
Verder heb ik best wel lastige maanden achter de rug en ik ben er nog steeds niet helemaal uit. De PMT is best wel confronterend voor mij en ik vind het soms best lastig om daarmee om te gaan. Om niet terug te vallen in mijn destructieve copingsmechanismes maar het op een constructieve manier op te lossen. Verder heb ik een herbeleving gehad van iets wat ik dusdanig ver had weggestopt dat ik oprecht niet meer wist dat ik het had meegemaakt. En dat heeft mij echt wel even uit het veld geslagen. Ik was heel erg bang voor wat ik nog meer had meegemaakt waar ik wellicht niet meer van wist en of dat ook zulke heftige dingen waren of misschien nog wel ergere dingen. Gelukkig wel heel goed opgevangen door mijn psycholoog op dat moment. Echter zorgde het er wel voor dat ik weer een stuk minder lekker in mijn vel zat. Plus ik ben ook altijd wel gevoelig voor de herfst en ben dan sowieso al wat minder vrolijk. Daarnaast namen sinds de zomer mijn hoofdpijnaanvallen enorm toe, dusdanig erg dat het mij belemmerde in mijn functioneren doordat ik mijn zicht aan één oog erdoor verloor tijdens de aanvallen. Hier is gelukkig wel een oorzaak voor gevonden en daarvoor zit ik nu aan de medicatie en die slaat goed aan. Echter vertelde een kennis mij dat ik daar enorm van ging aankomen. Dat was met de hele bovenstaande situatie voor mij echt de druppel om in een terugval te belandden. Dagenlang ben ik toen mijn bed niet uitgekomen, ik kwam er alleen uit om naar de wc te gaan of om een slokje water te drinken. Dagenlang heb ik niet gegeten en niemand gezien en mij totaal afgesloten van alles en iedereen. Daarna erg veel moeite gehad om het eten weer op te pakken, ondanks dat ik inmiddels wel contact met de huisarts had gehad om te checken of ik er echt van ging aankomen en hij mij verzekerde dat die kans echt heel erg klein was. Maar de stem in mijn hoofd was zo ontzettend sterk en de strijd was enorm. Ik vond rationeel gezien dat ik mij niet zo moest aanstellen en gewoon moest eten, maar mijn gevoel ging daarin niet mee. Het was nog steeds elke dag een strijd om mijn bed uit te komen, laat staan om dingen te doen. Op een gegeven moment maar kleine stapjes vooruit gaan zetten en dat werkte beter dan alles in één keer en ik ging weer wat vooruit. Echter toen sprong er iemand voor de trein waarin ik zat en dat haalde de hele situatie met mezelf weer naar boven waardoor ik weer terug gleed. Weer verder gevochten om met kleine stapjes vooruit te gaan en dat lukte ook wel. Echter compassie richting mezelf hebben was echt iets waar ik tegenaan liep in dit hele proces waarop besloten is dat ik een compassietraining zou gaan volgen. Met als insteek om te leren meer compassievol richting mezelf te zijn en daardoor ook mijn hoge eisen en perfectionisme wat naar beneden te halen. Er startte net een nieuwe groep, waar ik echt geluk mee had, en kon dus een paar weken later al startten. Vol goede moed begon ik eraan maar het viel meteen heel erg tegen. Ik kwam totaal gedeprimeerd en vol eetbuidrang weer terug na de eerste keer. Ik dacht wellicht moet ik gewoon even wennen, voor mij als echte introvert in een groep zitten is al een uitdaging an sich. Na de tweede keer voelde ik mij nog rotter, voor mijn gevoel haalde ik er ook nog niks uit wat ook meer richting compassie ging. Dagenlang ben ik van huilbui naar huilbui gegaan, nog nooit zoveel gehuild als die week. Het voordeel was dat ik wel veel moest werken die week, dus daar kon ik nog een beetje in vluchten. En toen had ik de afspraak met mijn psycholoog, ik was er echt zo aan toe om dit te bespreken, dat dit het niet was voor mij. Dat ik mij alleen maar slechter en slechter begin te voelen en dat het niks uithaalt die compassietraining. Ook bij mijn psycholoog heb ik in één sessie nog nooit zoveel gehuild als die keer. Maar het gaf mij wel veel verheldering, door de compassietraining komen er heel veel gevoelens los. Ook gevoelens die ik nog nooit of in elk geval heel lang niet bewust gevoeld heb zoals boosheid. En dat beangstigd mij zo, en tijdens de compassietraining komt dat los maar omdat ik mij daar niet op mijn gemak voel hou ik al het gevoel daar binnen en komt het er dus thuis uit. En dan komt natuurlijk alles in één keer en wordt ik overweldigd. Dus mijn psycholoog is eigenlijk heel blij dat dit gebeurd, ondanks dat dit niet was waarvoor we het zijn gaan startten levert het mij toch veel op. Voor mij een goede manier om te gaan leren om toch ook bij mijzelf en mijn gevoelens te blijven als ik bij mensen ben waar ik mij niet zo veilig voel. En om ook daar mijn gevoelens uit te spreken, ook al kan dat kwetsend voor anderen zijn. Dus we gaan gewoon door met de compassietraining maar dan met nieuwe leerdoelen. Dit alles vind ik allemaal bijzonder eng, waardoor ik niet helemaal top in mijn vel zit. Ik krijg weinig gedaan als ik thuis ben, kan mij moeilijk tot dingen zetten. Gelukkig gaat uit bed komen wel zonder problemen, dus dat zorgt wel dat ik gewoon ritme houdt. Daarnaast dacht ik dat ik eigenlijk niet echt getriggerd werd door externe factoren. Maar alle reclames etc over afvallen, diëten etc triggeren mij enorm op dit moment. Hierdoor heb ik de laatste week behoorlijk wat moeite met genoeg eten, ik hou mezelf maar voor dat met een aantal weken het alweer een stuk minder is en dat ik het maar gewoon moet uitzingen.
Nou volgens mij is het toch best een heel verhaal geworden, niet al te positief maar ik zie het wel positief in dat het weer beter gaat worden. Hopelijk haal ik uit deze periode weer wat extra handvatten die ik de rest van mijn leven kan meenemen om niet weer in dezelfde valkuilen te stappen.