Re: Depressie
Mijn therapeut belt me dinsdag weer en houd zo een vinger aan de pols. Doordat ik in het natraject van mijn therapie zit is in principe eens in de twee weken het maximum wat ik kan krijgen. Dat hij mij belt is ook echt voor het eerst, dat heb ik gedurende de hele therapietijd niet (nodig) gehad. Als er echt crisis is dan kan ik in de andere weken terecht bij een sociotherapeut, die me dan ook meer praktisch zal proberen te helpen.
En hij heeft ook nog achter de hand dat ik naar de psychiater zou kunnen gaan, maar hij wil dat eigenlijk niet omdat ik dus mijn hele therapietraject ben doorgekomen zonder medicatie en zo ver ben gekomen. Hij zou dat zonde vinden. En ik...ik zit op het punt dat het me eigenlijk niet meer zo veel kan schelen. Als pillen mij van dit rotgevoel af zouden helpen dan neem ik ze met alle liefde. Maar tegelijk is het wel zo dat ik echt heel graag zonder zou willen kunnen.
Mijn vriend zei gisteren dat hij mij nog niet eerder zo had meegemaakt en vroeg of ik het eerder zo had gehad. Maar ik weet het oprecht niet, ik ben van nature en optimist dus als het voorbij is dan wis ik het liever uit. Ik heb me vast zo gevoeld in de periode na A.'s overlijden, maar toch was dat ook anders, echter, duidelijker, ik was toen ook meer ondersteboven. En wat ik gisteren ook zei tegen mijn vriend, ik voel me nu ook anders, ik ben veel bewuster geworden van mezelf en mijn lijf dus ik ben ook minder goed in staat gevoelens weg te stoppen.
En tegelijkertijd voelt het nu als het ergste wat ik ooit gehad heb qua somberheid, maar ik denk dat dat ook is omdat alles nu voelt als erg, groot, te veel, somber etc..
Misschien moet ik inderdaad een ander blog maken, ik ga daar eens over denken.