Desktop versie van Zeg maar Yes
Plaats een reactie

Re: Papa

14 Mrt 2017 17:07

Ik wil je even een hele dikke knuffel geven.

Re: Papa

14 Mrt 2017 20:41

Tranen in m'n ogen, ik kan me echt niet voorstellen hoe je je voelt..
Heel veel sterkte!

Re: Papa

16 Mrt 2017 22:26

Heel veel sterkte!

Re: Papa

17 Mrt 2017 02:00

Heel veel sterkte!

Re: Papa

17 Mrt 2017 06:41

Moederkoekje schreef:Ik dat snap dat heel goed, dat je niet weet wat te zeggen, dat weet ik in dit soort situaties bij anderen ook nooit. Maar nu weet ik dat het niets uitmaakt wat je zegt, maar dat het er vooral om gaat dat je iets zegt. Het betekent heel veel voor me dat iemand de moeite neemt om het te lezen en een reactie achter te laten. De inhoud doet er niet eens toe, maar wel het gevoel dat mensen met je meeleven.

Dus bedankt voor al jullie lieve reacties :hug:


Zo eens met wat je hier schrijft. Dikke knuffel meisje! :hug:

Re: Papa

17 Mrt 2017 09:00

Jeetje MK, wat erg dat jullie dat hebben moeten mee maken. Maar ergens misschien ook wel fijn dat je er nog net bij was?
Heel goed dat je het opschrijft, super mooi geschreven ook. Zit je dan te huilen bij de APK keuring..

Nogmaals heel veel sterkte!

Re: Papa

17 Mrt 2017 12:15

Zo, dat komt binnen zeg. Ik voel je verdriet, je verhaal raakt me diep. Knap dat je het zo kunt verwoorden. Heel veel sterkte lieve meid! :hug:

Re: Papa

17 Mrt 2017 12:19

Hej Moederkloekje,

Wat kun je goed rakend schrijven, probeer je dat een beetje vast te houden? Want ik denk dat het juist nu, in die weken erna, bijna nog heftiger zal zijn. Want die eerste tijd word je zo enorm geleefd en dan is het na de uitvaart, en dan ineens is er 'niks' meer. Dan komt die avond dat je je ouders belt en je moeder aan de telefoon krijgt en wilt vragen of je vader misschien weet hoe je het beste een plank kunt verhangen (excuus voor dit seksistische voorbeeld) en dat je je realiseert dat je dat niet meer kunt vragen. Dan begint het gemis eigenlijk pas. Naast de zorg om je moeder want die zal ook nog aldoor groot zijn denk ik.
Hoe voel je je nu? Ben je alweer gaan werken of kon je wat tijd voor jezelf nemen, of wou je juist weer wat afleiding? En hoe is het met je dochter en zoon?

Re: Papa

20 Mrt 2017 10:42

Het gaat eigenlijk helemaal niet zo goed met me. Ik ben vorige week weer begonnen met werken, maar ik kan me nergens op concentreren, heb constant enorm veel spanning in mijn hele lichaam en voel me alsof ik van rubber ben (ik kan het niet anders omschrijven). Thuis probeer ik er natuurlijk te zijn voor de kinderen en wil ik niet te vaak toegeven aan mijn verdriet, maar op mijn werk probeer ik me ook groot te houden. Ik heb geen zin om daar te gaan zitten huilen. Maar ik merk aan mijn lichaam dat het te veel is. Ik slaap onrustig, droom van alles wat er is gebeurd en voel me in de ochtend minstens net zo vermoeid als in de avond. Vrijdagavond ging ik met vriendinnetjes uit eten en ze waren super lief, maar na een half uur wilde ik eigenlijk het liefst gewoon naar huis. Ik voel me zo totaal niet mezelf, zie steeds alle beelden voor me en voel continu die spanning en stress in mijn lijf.

Bah.

Re: Papa

20 Mrt 2017 10:47

Wat naar om te lezen MK. Niet omdat ik het stom vind hè, omdat ik het zo rot vind voor jou. Vooral omdat ik lees dat jij eisen aan jezelf stelt die ik gewoonweg pijnlijk vind.
Je zo veel groot moeten houden, nadat je zoiets vreselijks hebt doorgemaakt, op de rauwste en prilste momenten van een enorm verlies. Dat je dat van jezelf vraagt, ook al snap ik de redenatie, vind ik heel erg. Ik zou je een pauze gunnen, om adem te halen. Dagen thuis waarop je muziek kunt luisteren, foto's kunt kijken en gewoon mag huilen wanneer jij dat maar wilt of nodig hebt, om zo ruimte te geven aan wat er wél mag zijn.

Is er een mogelijkheid voor een paar dagen rust? Niet weg van je kinderen, er is niks mis met verdriet tonen aan kinderen, als er maar over gesproken kan worden, ze zullen zelf ook verdriet hebben, maar vooral het niet móeten werken en presteren, sociaal moeten zijn en het meer toe kunnen geven aan wat er is? Het is nog maar zo kort geleden...

Re: Papa

20 Mrt 2017 11:04

Ach MK, ik denk ook dat je wat extra dagen rust kunt gebruiken, het is nog veel te rauw. Ik lees trouwens je andere post nu pas, en wat heb je dat mooi geschreven aan je papa, ik moest er ook om huilen.

Re: Papa

20 Mrt 2017 15:12

MK, wat verdrietig om te lezen. Kan je je niet nog wat langer ziek melden? Ik voel je verdriet gewoon. :hug:

Re: Papa

20 Mrt 2017 15:21

Moeilijk hè Moederkloekje, om te rouwen te midden van je drukke leven? Ik loop daar ook nog steeds tegenaan. Op je werk gaat alles door, thuis heb je de kids en gaat ook alles door en ergens helemaal achteraan kom jijzelf met je verdriet en andere onverwerkte emoties.

Je gemoedstoestand zoals je die beschrijft doet mij denken aan een snelkookpan. Er staat nu een enorme druk op en het wordt tijd dat die stoom afgeblazen wordt. Zou je voor jezelf kunnen bedenken hoe en met wie je dat zou willen doen? Een avondje wijn drinken bij een vriendin thuis, een bezoekje aan je moeder, een goed gesprek met je man? Probeer een mogelijkheid te vinden want je hebt het zo nodig om af en toe even te kunnen ontladen. Vroeg of laat zal het eruit moeten.

Pas goed op jezelf want een ander doet dat minder. Voor veel mensen om je heb draait de wereld, heel logisch, inmiddels weer gewoon door. De jouwe is voor altijd verandert maar een ander merkt dat minder en zal daar misschien niet altijd voldoende op anticiperen.

Dikke knuffel voor jou! :hug:

Re: Papa

20 Mrt 2017 16:28

Geef het allemaal de tijd. Ik voelde me een jaar later pas weer helemaal mijzelf. :hug:

Re: Papa

20 Mrt 2017 16:38

Het is compleet normaal dat je je zo voelt, alleen is het zo verdomde rot omdat niemand weet hóe je je precies voelt. Verdriet is enorm eenzaam, maar ik ben het eens met Lady: er moet nu iets uit je snelkookpan voordat je ontploft.

Rouwen is een heel raar proces, de een duikt volop in het leven en de ander heeft daar meer moeite mee. NIks is goed, en niks is slecht. Alleen heb je wel dat verdriet en zul je er voor jezelf mee moeten omgaan. Niemand kan je vertellen hoe: ik kon pas drie jaar later echt gaan verwerken en heb dat gedaan door brieven te schrijven aan hem. Niemand mocht me dan storen, ik zat alleen met mijn laptop, en tranen met tuiten heb ik gehuild. Tot het hysterische op af. Daarna was ik kapot maar zo klom ik uiteindelijk wel op.

Jij bent echt nog lang niet in die fase, je zit nog volop i die eerste harde werkelijkheid waarin je moet ervaren hoe het is zonder je lieve vader. En daarin heb je wel iets nodig, iets dat je op de been houdt waardoor het ook dragelijker wordt om er voor je omgeving te zijn. Om je werk te doen, soort van dan. Verwacht u iig niet te veel van jezelf, dat is voor niemand goed. Geef het ook aan op je werk dat je het lastig vindt, maar dat je wel die structuur nodig hebt (als dat zo is).

En zoek naar een manier om je verdriet te uiten. Zet nummers op waarbij je moet huilen, of blader foto albums door, anything. Ga op stap, zet het op een zuipen, of huil juist uit bij een vriendin. Sluit jezelf iig niet helemaal op of af, dan raak je nog verder verstrikt in die allesoverheersende emotie.

Re: Papa

21 Mrt 2017 03:27

Muziek helpt mij inderdaad ook enorm om te ontladen. Met namde de muziek van de begrafenis zorgt meestal wel voor tranen. Dat lucht soms zo op!

Re: Papa

21 Mrt 2017 07:45

Ik heb dit topic nog niet willen lezen, want het staat mij ook nog te wachten. Ik vind het ontzettend mooi hoe je alles beschrijft en ik voel mijn hart echt samentrekken bij je verhaal. Heel veel sterkte en kracht gewenst!

Re: Papa

21 Mrt 2017 21:28

Ik weet niet zo goed wat te zeggen, maar wilde je verhaal ook niet zo maar wegklikken.
Ik ben t eens met bovenstaande dames.
Dikke knuffel voor jou MK!

Re: Papa

21 Mrt 2017 21:33

Lady schreef:Muziek helpt mij inderdaad ook enorm om te ontladen. Met namde de muziek van de begrafenis zorgt meestal wel voor tranen. Dat lucht soms zo op!


Ja idd! Ik had een playlist speciaal daarvoor aangemaakt. En ergens klinkt dat raar, maar het lucht wel op. En zorgt toch even weer voor die laatste momenten van verbintenis ofzo.

Re: Papa

22 Mrt 2017 14:20

:hug:

Re: Papa

22 Mrt 2017 16:45

Wat een heftig verhaal! Heel veel sterkte met dit enorme verlies. Ook voor de andere meiden die een ouder moeten missen :hug:
Plaats een reactie