20 Mrt 2017 17:38 door Caro
Het is compleet normaal dat je je zo voelt, alleen is het zo verdomde rot omdat niemand weet hóe je je precies voelt. Verdriet is enorm eenzaam, maar ik ben het eens met Lady: er moet nu iets uit je snelkookpan voordat je ontploft.
Rouwen is een heel raar proces, de een duikt volop in het leven en de ander heeft daar meer moeite mee. NIks is goed, en niks is slecht. Alleen heb je wel dat verdriet en zul je er voor jezelf mee moeten omgaan. Niemand kan je vertellen hoe: ik kon pas drie jaar later echt gaan verwerken en heb dat gedaan door brieven te schrijven aan hem. Niemand mocht me dan storen, ik zat alleen met mijn laptop, en tranen met tuiten heb ik gehuild. Tot het hysterische op af. Daarna was ik kapot maar zo klom ik uiteindelijk wel op.
Jij bent echt nog lang niet in die fase, je zit nog volop i die eerste harde werkelijkheid waarin je moet ervaren hoe het is zonder je lieve vader. En daarin heb je wel iets nodig, iets dat je op de been houdt waardoor het ook dragelijker wordt om er voor je omgeving te zijn. Om je werk te doen, soort van dan. Verwacht u iig niet te veel van jezelf, dat is voor niemand goed. Geef het ook aan op je werk dat je het lastig vindt, maar dat je wel die structuur nodig hebt (als dat zo is).
En zoek naar een manier om je verdriet te uiten. Zet nummers op waarbij je moet huilen, of blader foto albums door, anything. Ga op stap, zet het op een zuipen, of huil juist uit bij een vriendin. Sluit jezelf iig niet helemaal op of af, dan raak je nog verder verstrikt in die allesoverheersende emotie.