Re: Papa
Verder merk ik dat de beelden van het overlijden steeds terugkomen, het was zo heftig allemaal. Ik heb een deel van die dag daarom opgeschreven, hopelijk helpt dat bij de verwerking:
Twee weken geleden zag ik je voor het laatst echt. Je leek ineens weer zo klein en kwetsbaar, daar in dat witte ziekenhuisbed. Ik zag dat je bang was, voor wat nog allemaal zou komen. Hoe zou het gaan? Hormonen, chemo, een operatie. Maar je zou het gevecht aangaan, opnieuw. Want je wilde bij ons zijn, het leven was nog lang niet af!
Zondag viel het telefoontje rauw op ons dak: het gaat niet goed met papa, je moet komen, we weten niet of hij het redt. Kleren aan, spullen pakken en zorgen dat de kinderen ergens terecht kunnen. De rit in de auto duurt 38 minuten en ze gaan een voor een voorbij, nooit eens twee of drie tegelijk, altijd maar een. De angst heeft zich in mijn hart genesteld en maakt mijn handen koud, ze trillen. De auto parkeren, recht voor de ingang, de boze blikken doen me niks, ze zoeken het maar uit. Rennen door lange gangen, op zoek naar de lift. De liften die hier altijd zo langzaam zijn, denk ik bang. Maar de deur staat nog open en ik werp me ertussen. Hij gaat weer open en ik druk op de acht. Gaan nu! Twee mannen komen nog binnen, verdomme, ze drukken op de vijf. Ik voel dat ze mijn angst voelen en staar naar de grond. Deur open, deur dicht. En weer verder naar boven.
We rennen weer door lange gangen, want je ligt helemaal achteraan. De deur gooi ik open en binnen zie ik een zee van witte jassen, zo veel en allemaal stil. Het apparaat dat jouw hartslag nu vervangt beukt zich een deuk in je borst. De slang in je mond, je ogen wagenwijd open. Ik wil schreeuwen: stop hiermee, dit wil papa helemaal niet! Maar dan zie ik mama en ik begrijp: ze moeten alles hebben geprobeerd. Mama vertelt me wat ik al weet: het lukt niet, je bent al te ver weg. Ze moeten je laten gaan. Ik pak je warme hand en fluister in je oor de dingen die je al weet: ik hou van jou, ik hou van jou, ik hou van jou. Ik kijk naar de cijfers op de schermen: 68, 72, 0. Je bent er niet meer, maar eigenlijk was je al weg. Ik blijf je vasthouden, want ik weet dat je steeds verder weg zal glippen, koud wordt en stijf. Maar nu ben je nog warm en zacht, precies zoals je hoort.