Op vakantie zonder kinderen

Geel schreef:Ik ben het met je eens Cotton, en toch is dat ook iets wat op de tweede plek komt en ook niet zo erg is. Het is maar tijdelijk dat je datemogelijkheden beperkt zijn. Verder denk ik steeds meer dat het belangrijk is dat je, mét die kinderen erbij, gewoon man en vrouw bent en met elkaar lacht en leuke dingen doet, dan dat je daar pas aan toe komt als je samen bent. Natuurlijk zijn dates belangrijk, maar er kunnen tijden zijn dat dat echt niet gaat of dat je dat niet wilt/kunt, en dan moet je het ook gewoon zónder dates rooien en leuk houden.

Ja daar heb je helemaal gelijk in. Het is ook belangrijk dat je aandacht als man en vrouw voor elkaar hebt als je gewoon als gezin samen bent. Alleen denk ik dat wel veel mensen dat vergeten door drukte etc.

Het wordt zonder kinderen al vaak vergeten, laat staan met.

Ik kan ook op een andere manier een eigen persoon zijn, als ik aan het werk ben bijvoorbeeld ben ik niet bezig met mijn kinderen, als ik met vriendinnen ben en mijn man bij de kinderen is ook niet, een eigen persoon zijn staat voor mij los van oppas hebben of op vakantie gaan zonder kinderen. Juist omdat wij beide vrij veel werken vind ik het belangrijk om het grootste deel van mijn vrije tijd moeder te zijn en bij de kinderen te zijn.

Wij hebben nu nog geen oppas voor in de avonden, dat vind ik nog lastig zolang de jongste niet kan zeggen als er iets is, soms weleens jammer maar ik denk niet dat onze relatie het daar zwaar onder heeft. Ten eerste omdat mijn man er hetzelfde in staat en ten tweede omdat de kinderen om 19:00uur in bed liggen. Dan blijft er nog genoeg tijd over om dingen met elkaar te doen, misschien niet altijd buiten de deur, maar een Netflixavondje op de bank, een avondje kaasfonduen of hapjes eten en spelletjes doen als je dat leuk vind kan ook prima met de kinderen in bed. Tijd voor elkaar kan ook anders ingevuld worden, je moet er alleen wat creatiever in worden.

Daarnaast zorgen we wel dat we avonden met vrienden hebben, dan nemen we de kinderen mee en blijven we allemaal slapen, zo hadden we met oud en nieuw nog een super leuke avond met vrienden en 4 peuters en 4 baby's die allemaal om zeven uur in bed lagen en wij dus gewoon een ouderwets avondje met vrienden hadden.
Ook nemen wij onze kinderen gewoon mee uit eten, natuurlijk krijg je dan een ander etentje maar we doen de dingen die wij leuk vinden ook gewoon met de kinderen en uiteraard ook dingen waar we hun een plezier mee doen.

Wij gaan denk ik twee keer per jaar samen uit eten, als we bij mijn ouders zijn en de kinderen slapen of als mijn ouders toevallig bij ons logeren. Die avondjes zijn dan ook wel extra kostbaar, maar daar kan ik dan ook wel weer een tijd mee vooruit.

Zeker waar, Cotton!

Het kan soms wel flink in de soep lopen btw. De eerste keer lag M de volgende dag in het ziekenhuis. Toen we de keer daarop weer durfden (of ik althans) weet ik nog dat ik HE-LE-MAAL niks voor m'n man voelde. Ik wilde het liefst in m'n eentje uit eten. De keer daarna was wél leuk, gelukkig. En toen we pas weer gingen (ja, we zijn nog maar vier keer samen uit geweest sinds de bevalling) was ze weer hartstikke ziek, blaasontsteking. We moeten gewoon vaker gaan denk ik, om het percentage 'leuke dates' op te krikken.

minoessepoes schreef:Ik kan ook op een andere manier een eigen persoon zijn, als ik aan het werk ben bijvoorbeeld ben ik niet bezig met mijn kinderen, als ik met vriendinnen ben en mijn man bij de kinderen is ook niet, een eigen persoon zijn staat voor mij los van oppas hebben of op vakantie gaan zonder kinderen. Juist omdat wij beide vrij veel werken vind ik het belangrijk om het grootste deel van mijn vrije tijd moeder te zijn en bij de kinderen te zijn.

.

Ik kan me hier erg in vinden. Vooral werk maakt mijn wereld groter. Ik ben trouwens als moeder ook nog vooral Holly. Ik heb weg zijn van mijn kinderen in mijn vrije tijd, gelukkig, niet nodig om me Holly te voelen.

Cotton schreef:

Geel schreef:Ik ben het met je eens Cotton, en toch is dat ook iets wat op de tweede plek komt en ook niet zo erg is. Het is maar tijdelijk dat je datemogelijkheden beperkt zijn. Verder denk ik steeds meer dat het belangrijk is dat je, mét die kinderen erbij, gewoon man en vrouw bent en met elkaar lacht en leuke dingen doet, dan dat je daar pas aan toe komt als je samen bent. Natuurlijk zijn dates belangrijk, maar er kunnen tijden zijn dat dat echt niet gaat of dat je dat niet wilt/kunt, en dan moet je het ook gewoon zónder dates rooien en leuk houden.

Ja daar heb je helemaal gelijk in. Het is ook belangrijk dat je aandacht als man en vrouw voor elkaar hebt als je gewoon als gezin samen bent. Alleen denk ik dat wel veel mensen dat vergeten door drukte etc.

Het wordt zonder kinderen al vaak vergeten, laat staan met.

Ja dit vind ik heel goed gezegd. In onze relatie is beide nodig, zowel als gezin als samen als man en vrouw. Gelukkig hebben we die ruimte. Ik realiseer me ook dat er mensen zijn met een minder groot netwerk voor oppas of minder financiële ruimte, want eerlijk is eerlijk, dat helpt ook om én uiteten te gaan én naar de bios met z'n tweetjes én Sinterklaas te vieren als quality time als gezin. Het helpt.
Natuurlijk kan het ook met minder of op andere manieren.

Ik vind het eigenlijk wel weer even een openbaring dat je dat zegt Geel, dat je ook partners bent binnen de gezinsdynamiek. Wij doen nu elke vrijdag bubbles night en dan hapt Ollie een baby chipje mee. En ik kijk echt enorm uit naar met z'n drietjes door de duinen fietsen van de zomer. Tijd met z'n drietjes is ook zo leuk.

Het blijft sowieso investeren, voor elke relatie, als partners en als ouders.

Bleh rot dat je dan ook echt zulke ervaringen hebt Geel. Dat helpt natuurlijk ook niet.

Je kunt trouwens ook prima datenight hebben zonder dat je kinderen ergens gaan slapen hoor Wij gaan vaste prik 1x per maand een avond weg, en dan hebben we iemand (vaak mn moeder) die bij ons thuis oppast.

Wat fijn inderdaad dat je zo'n vangnet hebt!

Voor beide is wel wat te zeggen, met of zonder kind. Onze dochters zijn wat ouder en zouden best protesteren als wij zonder hen op vakantie zouden gaan. Maar het lijkt mij wel heerlijk! Ik wil heel graag eens samen een weekendje naar Rome bijvoorbeeld.

Ik zou lekker samen gaan, maar niet te lang. Zo'n ventje begrijpt natuurlijk ook niet waar papa en mama zijn.

Dat is ook een hele goeie inderdaad, Sam, mits ouders in de buurt wonen (of bij jullie blijven slapen).

Viva schreef:
Ik zou lekker samen gaan, maar niet te lang. Zo'n ventje begrijpt natuurlijk ook niet waar papa en mama zijn.

Niet om weer een hele discussie aan te zwengelen maar is dat niet juist fijn, dat ie het nog niet helemaal begrijpt? Juist als ze nog jong zijn?
Ik denk zelf namelijk dat dat juist een voordeel kan zijn. Hij zal best het begrip hebben dat z'n favoriete personen er niet zijn, maar zal genoeg eten, slaap en liefde, knuffels en kusjes krijgen van mensen die hij ook heel goed kent. Misschien is hij wel enorm eenkennig hoor tegen die tijd (daar begint ie nu mee) maar verder zal het toch niet heel erg bewust zijn? Hij heeft nog geen besef van tijd. En qua schema houden alle ouders zich heel goed aan onze wensen.
Ik ben door jullie reacties bang dat ik er misschien wat naïef in sta maar ik voorzie echt niet echt grote huilpartijen om mama en papa, volgens mij is dat pas als ze echt bewuster zijn van hun omgeving. Misschien wel huilen bij weg gaan maar volgens mij hebben ze helemaal nog niet het cognitief vermogen om echt iemand te missen die ze op dat moment niet zien, niet dat ie op dag drie ineens aan mama denkt en begint te huilen. Dat vermogen komt toch pas veel later? Of verandert er in de komende maanden nog echt enorm wat?

Wij zijn eind mei samen vier dagen naar Rome geweest. Was een verrassing van mijn man en die had alles geregeld ook qua opvang. Het was fijn om er echt even samen uit te zijn en lekker rustig dingen te kunnen ondernemen en te eten zonder rekening te moeten houden met de eet en slaaptijd van de kinderen. Na vier dagen was ik we weer heel blij om mijn kinderen weer te zien. Langer zou van mij denk ik ook niet hoeven nu, misschien als ze groter zijn. Kids waren trouwens onder verdeeld. De oudste was naar mijn zus en heeft echt vier fantastische dagen gehad met zijn nichtjes. Onze dochter was naar mijn ouders. Dus dat voelde ook allemaal heel fijn en liet ze met een gerust hart achter.

Ik snap wel wat je bedoeld met het gevoel dat die andere dagen wat onzinnig aanvoelen. Ik zou er denk ik gevoelsmatig dan een dag of 2-3 aan vast plakken die je dan echt nog even samen bent.

Marin schreef:

Viva schreef:
Ik zou lekker samen gaan, maar niet te lang. Zo'n ventje begrijpt natuurlijk ook niet waar papa en mama zijn.

Niet om weer een hele discussie aan te zwengelen maar is dat niet juist fijn, dat ie het nog niet helemaal begrijpt? Juist als ze nog jong zijn?
Ik denk zelf namelijk dat dat juist een voordeel kan zijn. Hij zal best het begrip hebben dat z'n favoriete personen er niet zijn, maar zal genoeg eten, slaap en liefde, knuffels en kusjes krijgen van mensen die hij ook heel goed kent. Misschien is hij wel enorm eenkennig hoor tegen die tijd (daar begint ie nu mee) maar verder zal het toch niet heel erg bewust zijn? Hij heeft nog geen besef van tijd. En qua schema houden alle ouders zich heel goed aan onze wensen.
Ik ben door jullie reacties bang dat ik er misschien wat naïef in sta maar ik voorzie echt niet echt grote huilpartijen om mama en papa, volgens mij is dat pas als ze echt bewuster zijn van hun omgeving. Misschien wel huilen bij weg gaan maar volgens mij hebben ze helemaal nog niet het cognitief vermogen om echt iemand te missen die ze op dat moment niet zien, niet dat ie op dag drie ineens aan mama denkt en begint te huilen. Dat vermogen komt toch pas veel later? Of verandert er in de komende maanden nog echt enorm wat?

Ik wil het niet groter maken dan het is, maar ik zou juist omdat hij zo jong is extra rekening houden met het aantal logeeradressen en de duur. In omgangsregelingen wordt bij jonge kinderen juist gezegd ze op één plek te houden en nog niet te logeren bij de andere ouder. Niet dat ik een eenmalige vakantie wil vergelijken met een omgangsregeling en wekelijks of tweewekelijks logeren. Maar ik zou met een jong kind niet te makkelijk slepen en niet langer dan een paar nachten laten logeren. Tenzij papa of mama bij het kind is.

Ja misschien is 1 adres dan toch wel een goed idee voor de structuur.

Marin schreef:

Viva schreef:
Ik zou lekker samen gaan, maar niet te lang. Zo'n ventje begrijpt natuurlijk ook niet waar papa en mama zijn.

Niet om weer een hele discussie aan te zwengelen maar is dat niet juist fijn, dat ie het nog niet helemaal begrijpt? Juist als ze nog jong zijn?
Ik denk zelf namelijk dat dat juist een voordeel kan zijn. Hij zal best het begrip hebben dat z'n favoriete personen er niet zijn, maar zal genoeg eten, slaap en liefde, knuffels en kusjes krijgen van mensen die hij ook heel goed kent. Misschien is hij wel enorm eenkennig hoor tegen die tijd (daar begint ie nu mee) maar verder zal het toch niet heel erg bewust zijn? Hij heeft nog geen besef van tijd. En qua schema houden alle ouders zich heel goed aan onze wensen.
Ik ben door jullie reacties bang dat ik er misschien wat naïef in sta maar ik voorzie echt niet echt grote huilpartijen om mama en papa, volgens mij is dat pas als ze echt bewuster zijn van hun omgeving. Misschien wel huilen bij weg gaan maar volgens mij hebben ze helemaal nog niet het cognitief vermogen om echt iemand te missen die ze op dat moment niet zien, niet dat ie op dag drie ineens aan mama denkt en begint te huilen. Dat vermogen komt toch pas veel later? Of verandert er in de komende maanden nog echt enorm wat?

Ik denk dat O. er niet zoveel last van zal hebben. Hij kent de opa's en oma's en zal idd alles krijgen wat hij nodig heeft. Misschien dat dat idd is als ze ouder zijn al had onze zoon (toen 2,5) er geen probleem mee dat we een paar dagen weg gingen. We hebben hem van te voren paar keer verteld dat papa en mama een paar dagen weg gingen met het vliegtuig en hij naar z'n nichtjes ging. Hij vond het allemaal prima. Tussendoor trouwens wel een keer geface-timed met hem. Hele verhalen had hij hoe leuk het was en wat hij allemaal gegeten had.

Ah wat fijn dat dat zo goed ging Framboos (dat wist ik ook wel van jullie natuurlijk). Vind het nog steeds leuk dat jullie dat toen gedaan hebben.

HollyGolightly schreef:

minoessepoes schreef:Ik kan ook op een andere manier een eigen persoon zijn, als ik aan het werk ben bijvoorbeeld ben ik niet bezig met mijn kinderen, als ik met vriendinnen ben en mijn man bij de kinderen is ook niet, een eigen persoon zijn staat voor mij los van oppas hebben of op vakantie gaan zonder kinderen. Juist omdat wij beide vrij veel werken vind ik het belangrijk om het grootste deel van mijn vrije tijd moeder te zijn en bij de kinderen te zijn.

.

Ik kan me hier erg in vinden. Vooral werk maakt mijn wereld groter. Ik ben trouwens als moeder ook nog vooral Holly. Ik heb weg zijn van mijn kinderen in mijn vrije tijd, gelukkig, niet nodig om me Holly te voelen.

Eens met minoessepoes...

Dat wij niet samen weg gaan betekend totaal niet dat wij alleen maar papa en mama zijn hoor, dit vind ik dan eerlijk gezegd ook weer zo'n vooroordeel....

Eens per week als de kinderen op bed liggen, kruipen we samen op de bank met wijn en hapjes en soms een goede film.
Samen in bad, eten en douchen als de kinderen op bed liggen doen we ook gewoon.

We sporten beide fanatiek en die momenten zorg ik gewoon goed voor mezelf en dat we er goed uit blijven zien, ook voor elkaar.

Wij hebben daar echt geen aparte tijd voor nodig.

Komt ook bij dat ik niet werk door de weeks (af en toe een dagje in t weekend in de maand) dus de huishoudelijke taken en alles wat daarbij komt kijken doe ik overdag, s'avonds is er dan tijd voor elkaar.

Ik zou het lekker doen hoor marin. Mits O zich lekker voelt bij je ouders/schoonouders. Ik weet dat mijn kinderen nauwelijks aan me denken als ze bij m’n ouders logeren, want het voelt daar zo als thuis. Ze logeren er dan ook vaak (minimaal een weekend per maand en in vakanties nog eens extra).

Voor mij voelt dat argument van ‘dan moet je maar geen kinderen willen, het verandert nou eenmaal’ niet herkenbaar. Logeren bij opa&oma is hier een drievoudig feest: zowel voor ons, als voor de jongens als voor de grootouders. Daar voel ik me dus zeker niet naar over.

Thanks UN!

Druifje schreef:

HollyGolightly schreef:

minoessepoes schreef:Ik kan ook op een andere manier een eigen persoon zijn, als ik aan het werk ben bijvoorbeeld ben ik niet bezig met mijn kinderen, als ik met vriendinnen ben en mijn man bij de kinderen is ook niet, een eigen persoon zijn staat voor mij los van oppas hebben of op vakantie gaan zonder kinderen. Juist omdat wij beide vrij veel werken vind ik het belangrijk om het grootste deel van mijn vrije tijd moeder te zijn en bij de kinderen te zijn.

.

Ik kan me hier erg in vinden. Vooral werk maakt mijn wereld groter. Ik ben trouwens als moeder ook nog vooral Holly. Ik heb weg zijn van mijn kinderen in mijn vrije tijd, gelukkig, niet nodig om me Holly te voelen.

Eens met minoessepoes...

Dat wij niet samen weg gaan betekend totaal niet dat wij alleen maar papa en mama zijn hoor, dit vind ik dan eerlijk gezegd ook weer zo'n vooroordeel....

Eens per week als de kinderen op bed liggen, kruipen we samen op de bank met wijn en hapjes en soms een goede film.
Samen in bad, eten en douchen als de kinderen op bed liggen doen we ook gewoon.

We sporten beide fanatiek en die momenten zorg ik gewoon goed voor mezelf en dat we er goed uit blijven zien, ook voor elkaar.

Wij hebben daar echt geen aparte tijd voor nodig.

Het is van mij uit geen vooroordeel hoor, maar iets wat ik veel ouders hoor zeggen.

Ik lees dat best vaak, hier ook.

Ik denk echt niet dat het voor het kind makkelijker is als ze nog niet snappen waar papa en mama zijn. Ze merken heus wel dat papa en mama er niet zijn maar snappen nog niet dat die na een x aantal dagen weer thuis komen en dat kun je ze ook niet (goed) uitleggen.

Maargoed, als ik zo de reacties lees heb ik het idee dat ik daar sowieso een andere kijk op heb dan de meeste hier.

Ik denk eerlijk gezegd dat het feit dat hij (dan) nog zo klein is het juist moeilijker kan maken. Als hij verdrietig is kan hem nog niet uitgelegd worden dat jullie echt wel weer terug komen, opa en oma iets gezelligs gaan doen met hem enz.
Maar goed.. ik praat vanuit de ervaring met mijn eigen kinderen en dan vooral Z. Die net zolang bleef huilen tot ik terug was. S. Doet dat op dit moment ook. Voor mij voelt het dus als iets onmogelijks om op vakantie te gaan zonder hen.

In oktober (toen was M net 1) ben ik 4 dagen naar Zagreb geweest. M was bij mijn man. Van mijn schoonmoeder en mijn man hoorde ik dat M de laatste dag steeds mama mama mama zei en erg huilerig was. Ik denk (en volgens mij is het ook door verschillende onderzoeken ook bewezen) dat ze op die leeftijd (en daarvoor) ouders kunnen missen. Ze kunnen het alleen misschien minder goed duidelijk maken.

Als je het gaat doen zou ik wel voor 1 adres kiezen zodat O zoveel mogelijk het zelfde ritme, structuur en bekende gezichten heeft.

Ik sluit me aan bij UN.
Onze kinderen vinden het fantastisch om te gaan logeren. Vooral omdat opa dan weer verse sinaasappelsap maakt.

Wij gaan gemiddeld 4x per jaar samen (of met vrienden) een weekendje/3 dagen weg en dat hebben we echt nodig. Als we de mogelijkheid hadden om samen een weekje naar de zon te kunnen, zouden we dat zo doen. Maar dan zitten we met de vakantiedagen en gaan we liever mét kinderen.

In jouw geval zou ik het doen. Maar je moet vooral doen waar jij je goed bij voelt.

Ik vroeg net aan mn man wat hij ervan zou vinden als ik dat zou voorstellen. Zijn antwoord 'hell no'
Wat passen we toch goed bij elkaar ;)

Toen ik nog geen kindjes had dacht ik er overigens anders over.