Ik weet het niet zo goed Caro, ik vind het rot voor je dat het gaat zoals het nu gaat.. Ik denk dat de dingen die jezelf aangeeft (praten, elkaar ruimte geven en begrip) heel belangrijk zijn maar die doe je al. Weet je waar de stress vandaan komt? Is het mogelijk dat je de oorzaak hiervan wegneemt? Voor nu zou ik je vriend ook even de ruimte geven en niet perse alles direct op willen lossen. Moeilijk..

Niet echt een oplossing, of zo, maar ik merk hier dat 't soms wel 's goed is om de boel te laten klappen. Mijn vriend heeft soms ook oogkleppen op denk ik, want dan ziet-ie niet in dat ik al dagen achter elkaar alleen 't huishouden draai bijv. Of dat-ie nog iets zou doen en het er niet van gekomen is.

Soms is dat mijn schuld; ik heb verwachtingen en die spreek ik niet voldoende uit, waardoor ik teleurgesteld ben als hij die verwachtingen niet waarmaakt. Hartstikke oneerlijk. Dus ik spreek 't uit. Helaas gebeurt 't dan ook niet altijd... Tja, dan komt er een keer een ruzie van. Dat is voor mij nodig om alles eruit te kunnen gooien en voor hem om de ogen te doen openen. Het is dan even niet gezellig, maar soms is gewoon praten even niet genoeg. Als hij teveel op zijn eilandje dobbert en ik op de mijne, dan missen we gewoon dingen en die moeten dan op een andere manier worden overgebracht.

Wat we wel veel doen, is dingen opschrijven. Een heel burgerlijke familiekalender, waarin we noteren wanneer iets gedaan 'moet' zijn, of wanneer we iets zouden willen. We zien bij elkaar wanneer het een drukkere dag wordt bijv en dan kunnen we daar rekening mee houden. We plannen in principe ook 3 dagdelen vrij. Eentje voor ons samen, eentje voor mij alleen en eentje voor hem alleen. Dan kijkt hij Game of Thrones en stoor ik hem niet, maar zet ik cola voor 'm neer, zorg dat-ie wat lekkers te eten heeft en zorg voor onze zoon. Op mijn dagdeel ga ik in de tuin zitten, stukje autorijden (word k rustig van) of ik kijk lekker kansloos 24kitchen of TLC :') Hij zorgt dan voor onze zoon, stoort mij niet, doet de boodschappen en gaat koken.

't Klinkt heel stom, maar die tijd voor onszelf hebben we af en toe nodig en als de ander daarbij helpt, voelt 't alsof het echt wordt gegund en dan waarderen we elkaar weer meer. Dan is 't daarna gelijk weer leuker en gezelliger, ondanks drukke dagen, verantwoordelijkheden of gezeik van anderen.

Maar goed, da's als alles goed draait haha. Soms gaat dat niet, tja, hoort er ook bij, volgens mij. En wat ik zeg, soms klapt de boel, bij ons lucht dat vaak op, er is weer helderheid en dan is 't gewoon klaar en kijken we weer vooruit.

Jeetje wat vervelend Caro! Als ik het zo lees heeft je vriend nu even de ruimte nodig en wil jij juist graag praten. Heeft hij gereageerd op je verzoek vanavond vrij te houden? If not, snap ik dat het heel moeilijk gaat zijn, maar als hij vanavond iets anders gaat doen zou ik proberen daar niks van te vinden. Stress is al heel vervelend als het om één persoon in de relatie gaat, maar als het om allebei gaat is het helemaal heftig. Iedereen gaat er ook anders mee om. Dus áls jullie praten zou ik het vooral in eerste instantie hebben over de behoeften die jullie allebei hebben en hoe jullie daar een weg in kunnen vinden.

En wat Bazinga zegt hebben wij ook wel eens, dat we blijkbaar "gewoon" even ruzie moeten maken en dat het dan uit de lucht is.

Ja dat is mijn ongeduld :-). Maar ik probeer het nu ook gewoon even niet, heb vanmorgen geprobeerd te praten. Dat werkte niet en heb een appje gestuurd (serieus zonder verwijten) dat ik de bal nu even bij hem laat en dat ik het wel merk.

Aan mijn stress valt nu even niet zoveel te doen. Ik zit met een megazwaar project op werk en ben aan de laatste loodjes bezig. Prive hebben we ieder weekend vol tot ergens augustus ofzo.
Ik heb meerdere keren aangegeven dat ik hulp nodig heb in deze periode maar ik heb dus niet het gevoel die te krijgen. Hij maakt lange dagen op werk, gaat vervolgens naar de loods voor zijn hobby/ tweede baan en komt pas om 1 uur terug. De dagen dat hij dus wel thuis is, slaapt hij om 9 uur en ik zorg alsnog voor alle andere dingen. En normaal is dat helemaal niet erg en vind ik dat hij vooral lekker moet doen waar hij zin in heeft qua klussen in de loods etc maar nu dus even niet. En misschien steekt het daar ook wel, dat zodra ik hulp nodig heb dat hij het me niet (genoeg) geeft.

En ik wil het dus idd NU uitpraten maar dat schiet ook helemaal niet op. Ik moet geduld hebben en er vertrouwen in hebben dat hij naar me toekomt. Maar dat vind ik nog lastig want ik ben dan echt bang dat we uit elkaar gaan hierdoor enzo.

Ik snap het heeel goed Caro. Ik ben ook een uitprater en mijn vriend een laat me maar even haha! Dat heeft serieus wel een paar jaar geduurd voor we daar een weg in vonden hoor. Dus ik vind het helemaal niet zo gek dat jullie dit nu doormaken. En heb er vertrouwen in dit dat niet een dealbreaker is. Tuurlijk gaan jullie niet uit elkaar hierom, jullie zijn gek op elkaar maar zitten nu even niet op één lijn wat betreft jullie behoefte.

Dit is idd wel een goede. Ik ben in principe helemaal geen ruzie maker! Maar soms ben ik het gewoon ook even zat, en in plaats van degene te zijn die alles regelt, organiseert etc zodát hij tijd heeft voor zijn hobbies en alle vrijheid heeft, zou ik ook wel eens degene willen zijn die het krijgt. Die me ook die rust gunt enzo.

En het is geen kwaadwil van hem, dat weet ik ook wel maar hij als hij druk is (en ik ook) dan treedt er een soort tunneleffect op ofzo. Of de oogkleppen die Bazinga zijn.

Ik vind het vooral nu lastig mijn verbeelding niet met me op de loop te laten gaan en direct al te bedenken dat we uit elkaar gaan enzo.

Ja en weet je, soms moet je ook gewoon akelig duidelijk zijn, hoor. Mijn vriend had niet door hoe vervelend ik het vond om elke godvergeten dag te koken. Hij was serieus in de veronderstelling dat ik het deed omdat ik 't leuk vind. Ja, ik vind koken leuk, maar niet élke dag... Alleen vind ik zijn kookkunsten matig haha. Maar goed, als ik naar mijn idee overduidelijk aan 't hinten was, dat ik, 'zucht.. nou ja.. Maar weer eens aan 't eten begin.. Bleehh..' zei hij gewoon 'Oké schat, zal ik de tafel vast dekken?'

ARGH ik heb wat keren op m'n kiezen gebeten haha. Heel dom, want ik had 't die eerste keer gewoon duidelijk moeten zeggen. In plaats daarvan, wachtte ik tot de tiende keer en toen heb ik heel dramatisch de pannen op 't aanrecht gegooid en is 't uitgemond in een schreeuwende uitleg, dat ik niet wíl koken en dat hij 't maar moet doen. En zo is 't met nog een paar dingen gegaan. Vriend zíet dingen gewoon niet, het is absoluut geen onwil, maar hij had 't niet door, tot ik 't met koeienletters opschreef en aangaf wat ik nodig had, qua hulp en steun.

Oh en als 't echt hoog oploopt, dan schrijf ik hem nog wel 's een mail of een brief. Omdat ik face to face snel huil :-) En dan alles op een rijtje kan zetten, zonder verwijten, zonder onderliggende tonen, maar gewoon, aan kan geven wat er is.