18 Nov 2016 15:13 door Susan
Dit heb ik een aantal maanden na de diagnose van E geschreven, over dat het inderdaad lichter en makkelijker werd toen we wisten wat er aan de hand was:
Oversteken
Het jongetje vond de brug het mooiste. Het klonk zo lekker hol onder je voeten en je kon zo fijn omhoog, omlaag, omhoog, omlaag. Alsof hij zweefde boven de rest van de speeltuin uit. Hij rende heen en weer zo vaak als hij kon. Af en toe vroeg zijn mama hem om van de glijbaan te gaan en dat deed hij dan, maar daarna ging hij weer zo snel mogelijk terug naar de brug. Zijn brug.
Het meisje rende over de brug naar de twee glijbanen. 'Oh... water,' zei ze, toen ze het regenplasje onderaan de ene glijbaan zag liggen, en ze koos de andere. 'Kom, mama, ook,' riep ze, en toen mama beneden was: 'Nog een keer!' Na een tijdje wilde ze toch ook wel van de natgeregende glijbaan af. Mama mocht eerst, dan was de glijbaan vast een beetje droog. Toen ze weer boven stond keek ze vanaf de brug naar het kleine peutertje, dat over het hekje was gestapt en nu rond rende in het speelgedeelte voor de grote kinderen.
'Jomme, joehoe, kom eens terug!' riep ze. 'Hé! Hier komen!'
Het peutertje luisterde niet en ze besloot er achteraan te gaan. Daar was het ook wel leuk. Die snelle draaimolen was interessant. Die hoge glijbanen waren nog interessanter.
'Nog een keer, nog een keer.'
Even dacht ik aan het jongetje op de brug. Het meisje was toen nog niet geboren, maar we wisten dat ze zou komen. Ik heb nog vaak heimwee gehad naar die tijd, naar de tweede zwangerschap, omdat we toen nog zo'n normaal gezin waren. Zo zorgeloos, zo ongecompliceerd. Gisteren drong het opeens tot me door hoe blij we moeten zijn dat het nu is en niet toen. Al die onzekerheid, die eindeloze donkere gang die nog voor ons lag, waar we nog doorheen moesten. Het was een gang die steeds langer en donkerder leek te worden. We hadden wel een idee waar die gang zou eindigen, maar we dachten dat als we dat punt hadden bereikt, het echt nooit meer licht zou worden en we voorgoed verdwaald zouden zijn.
Juist daar bleek een lichtknopje te zitten. Het was zo'n draaiknop, zo'n dimlicht dat langzaam steeds feller wordt. We draaiden de knop heel langzaam om en zagen de weg naar buiten. Nu hoeven we alleen nog maar te lopen.
Maar dat weten we nu pas.
Remember: in the end, nobody wins unless everybody wins (Bruce Springsteen)